Κάναμε Ηρόδοτο, το μάθημα όπου ο Ξέρξης είχε ηττηθεί στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και επειδή φοβήθηκε μετέφερε τον θρόνο του, που επιδεικτικά είχε στήσει σε έναν κοντινό λόφο για να δει την καταστροφή του στόλου του Ελλήνων.
Η καθηγήτρια μας είχε ζητήσει να βρούμε ένα επίθετο που να χαρακτηρίζει πλήρως τον Ξέρξη. Το ένα αυτί το είχα στην τάξη, αλλά ταυτόχρονα ταξίδευα και θυμόμουν πως ο Ντάμπλντορ είχε χαρακτηρίσει τον Βόλντεμορτ κρυψίνους, όταν είχαν διεισδύσει στην ανάμνηση του Ντάμπι από το ορφανοτροφεί του Χερτ. Και ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από την λέξη εκείνη την στιγμή, που γύρισα στον διπλανό μου και του την είπα, χωρίς να κατεβάσω τον τόνο της φωνής.
Οπότε γυρνάει η καθηγήτρια και με κοιτάει με ένα απίστευτο βλέμμα, πραγματικά απερίγραπτο, ενώ φώναζε (κυριολεκτικά ) "Μπράβο, Κωνσταντίνε, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. ΜΠΡΑΒΟ!!!"
Η τάξη είχε μείνει, πρώτον επειδή δεν είχε ξανακούσει την λέξη και δεύτερον για την υπερβολική αντίδραση της καθηγήτριας. Η τελευταία είχε μείνει να με κοιτάει σαν χαμένη για την υπόλοιπη ώρα. Περιττό να πω ότι είχα πεθάνει από τα γέλια