κάθε φορά που ξεκινάω αυτή τη σειρά (γτ έχει και πολλούς κύκλους ) το κάνω με μισή καρδιά. μετά φτάνεις κάπου στα μισά του κύκλου (2x6, για αυτό μάλιστα ένιωσα την ανάγκη να κάνω πάουζα) και έχεις πάθει την πλάκα σου και λες πως έφτασα ως εδώ τι συμβαίνει σε αυτό το σόου.
για κάποιον λόγο είμαι detached από τους χαρακτήρες και δεν με νοιάζει τι θα τους συμβεί. ωστόσο σε καίει να μάθεις τι θα γίνει μετά. όσοι είδαν το 6ο επισόδιο, δλδ εγώ, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
ο μόνος χαρακτήρας ο οποίος με κάνει να θέλω να του δώσω γάλα και στέγη είναι ο ριάριο, ο υπέροχος μπλέηκ ρίτσον. σε αγαπώ. σε παντρεύομαι.
οι άλλοι υπάρχουν για να υπάρχουν, κ δεν το λέω για κακό, η λάρα πούλβερ είναι θεά ας πούμε κλαρίς ωρσίνι γιεε!
επίσης έχω να πω πως οι συγγραφείς-παραγωγοί είναι α.ρρω.στοι. δεν ξέρω πως τα μπλεξαν έτσι τα είδη, αλλά έβγαλαν ένα τόσο γοητευτικό μπάσταρδο όσο ο καρλ μεντίτσι. εύγε.
για τα σύμβολα, τις εικόνες, την φωτογραφία, τα κοστούμια, το σέτινγκ δεν έχω να πω παρά μόνο τα καλύτερα. το ίδιο και για το ίδιο το κείμενο και την πλοκή. δεν έχω ιδέα που θα το πάνε και σε αντίθεση με τις περισσότερες σειρές (που τρώγομαι να μάθω τι θα γίνει μετά γτ πχ υποφέρει κάποιος χαρακτήρας) η συγκεκριμένη σειρά απλά με παρασέρνει με το κύμα κ δεν αγχώνομαι
Επίσης ξέρω πως πρέπει να πάω σε ψυχίατρο για αυτό, αλλά ο Τούρκος. Ρε τον Τούρκο. Γιατί δεν είστε ο μπαμπάς μας, Τούρκε.
Θάνο, i rest my case. δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτό που βλέπω είναι η απόλυτη σάχλα (καλογυρισμένη σάχλα ναι; ) ή ένα αριστούργημα το οποίο πρέπει να γίνει το ψωμί του λαού. καληνύχτα!