Fifty Shades Trilogy by E. L. James :P

Maleficent έγραψε:Οκ αυτός την έδερνε, αυτή κουλή ήταν;   

Fleur Delacour έγραψε:
Ρε σεις γιατί διαβάζετε άρλεκιν ή τύπου άρλεκιν; Είναι βαρετά  

Phineas Nigellus Black έγραψε:http://www.hollywoodreporter.com/news/first-fifty-shades-grey-poster-674028

Bella Black έγραψε:Είπα να το σχολιάσω κι εγώ.

Γιατί, στο πηγάδι κατούρησα?  

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι... Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με αυτήν την τριλογία (που ο Θεός να την κάνει)... Ειλικρινά δεν το πιστεύω ότι το διάβασα αυτό, ο εγκέφαλός μου ζητάει αποζημίωση για τα καμμένα εγκεφαλικά του κύτταρα κι εγώ δεν βγαίνω, είναι δύσκολοι οι καιροί μάνα μου...

Οι λόγοι που ειλικρινά απεχθάνομαι αυτά τα... χεμ χεμ (Umbridge style) “βιβλία” είναι άπειροι, αμέτρητοι, αλλά αναφέρω μόνο τους 4 βασικούς, που και να θες, και να προσπαθήσεις με όλο σου το είναι, και ο πιο καλόβολος έστω άνθρωπος του γαλαξία να είσαι, απλώς ΔΕΝ μπορείς να τους αγνοήσεις.

1) Οι χαρακτήρες
2) Η πλοκή
3) Η γραφή
4) Το μήνυμα που περνάει στους αναγνώστες (τις αναγνώστριες, κυρίως)

Οκέι, ένα – ένα, να μην τα μπερδέψω κιόλας (και αυτό είναι κομματάκι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι και μόνο που σκέφτομαι το 50 shades με πιάνει κάτι σαν κράμπες, σαν σκοτοδίνες, σαν νεύρα ρε παιδί μου), οπότε λέω να το ξεκινήσω από τους πολυσδιάστατους, ενδιαφέροντες, πιστευτούς, έυλογους χαρακτήρες που ο καθένας μπορεί να συσχετιστεί.

Σπόιλερ Αλέρτ:

Πρώτα έχουμε την πρωταγωνίστρια, την Μπέλλα Σουάν Αναστάζια “Άνα” Στιλ. Η Άνα είναι 21 ετών, φοιτήτρια λογοτεχνίας παρ' όλο που απ' ότι φαίνεται οι γνώσεις της περιορίζονται σε 3 βιβλία, τα οποία και μας αναφέρει ΣΥΝΕΧΕΙΑ για να μας υπενθυμίζει πόσο έξυπνη είναι, άσχετο αν δεν της φαίνεται. Η Άνα είναι 21 ετών, και φυσικά είναι παρθένα, ποτέ της δεν έχει ενδιαφερθεί σεξουαλικά για οποιονδήποτε, και δεν έχει ιδέα από σεξ αλλά ούτε και για το πώς δουλεύει το σώμα της. Στα 21 της. Στον 21ο αιώνα. Επίσης στα 21 της στον 21ο αιώνα, η Άνα δεν έχει δικό της e-mail, αδυνατεί να χειριστεί έναν υπολογιστή σαν άνθρωπος και οι ικανότητες επικοινωνίας της περιορίζονται σε μερικές αμήχανες φράσεις που ειλικρινά δεν βγάζουν νόημα, αν τις σκεφτείς και πας να μιλήσεις έτσι με κάποιον. Η Άνα επιμένει πως είναι απίστευτα αδέξια, παρ' όλο που σε όλη την τριλογία σκοντάφτει μόνο περίπου 2 φορές. Άντε τρεις. Είναι, όμως, όντως απροσάρμοστη, δεν έχει ιδέα πώς να επικοινωνεί με το περιβάλλον της και είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι όλη την ιστορία την ονειρεύτηκε στο ψυχιατρείο. Επίσης η Άνα είναι τόσο τρομερά, εκνευριστικά ανασφαλής, ακόμα και όταν δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να είναι. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, στο κεφάλι της Άνας κατοικούν και ακόμα δύο υπάρξεις, η εσωτερική της θεά, που αναφέρεται περίπου 6834 φορές σε κάθε κεφάλαιο, και το υποσυνείδητό της, που αναφέρεται τις διπλάσιες. Με αυτές τις οντότητες η Άνα συχνά τσακώνεται. Η Άνα, ανίκανη καθώς είναι να αντιληφθεί βασικές λειτουργίες της ζωής και της επικοινωνίας, ρωτά συνεχώς ερωτήσεις τον αναγνώστη, παρ' όλο που όλα γύρω της είναι ξεκάθαρα. Τι κάνει? Τι εννοεί? Τι θέλει? Πού πάμε? Το θέλω αυτό? Τι μου λέει? Τι γίνεται?

Βλαμμένη, σκάσε.  

Μετά έχουμε τον Έντουαρντ Κάλεν Κρίστιαν Γκρέι. Ο Κρίστιαν είναι 27 ετών, και είναι αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος. Ναι. Αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος στα 27 του. Παρ' όλο που διαχειρίζεται την εταιρία του (που ακόμα και στο τέλος της τριλογίας, ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς πραγματεύεται) σαν να παίζει Monopoly  - αυτό γίνεται σαφές καθώς διαβάζει κανείς. Ο Κρίστιαν είναι ο πιο όμορφος άντρας που έχει περπατήσει ποτέ στον πλανήτη Γη. Είναι ένας Έλληνας θεός. Ένας Άδωνις. Βασικά, σκέψου περιγραφή Άρλεκιν, και είσαι μέσα. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι ο Κρίστιαν είναι υπερ-πανέμορφος, μόνο επειδή μας το λέει η Άνα (και κατ' επέκταση η “συγγραφεύς”). Το μόνο που ξέρουμε για την εμφάνισή του είναι ότι έχει γκρίζα μάτια που συχνά αλλάζουν χρώμα ή καίνε σαν λιωμένο κάρβουνο όταν έιναι θυμωμένος ή αναμμένος (δηλαδή, συνέχεια), έχει μαλλιά στο χρώμα του χαλκού (άντε βγάλε άκρη), τρίχες στο στήθος, ουλές από τσιγάρο στο στήθος, και οι πιτζάμες και τα τζιν παντελόνια του κρέμονται από τους γοφούς του με αυτόν τον τρόπο, που ποτέ δεν αναφέρεται ποιος είναι. Τέλος πάντων. Άδωνις.

Σε λέω, θεός.  

Ο Κρίστιαν Γκρέι, λοιπόν, είναι ψυχοπαθής και επικίνδυνος. Όποιος το αρνείται αυτό, είτε είναι και ο ίδιος ψυχοπαθής και επικίνδυνος είτε επικεντρώνεται μόνο στην εξωτερική του εμφάνιση (σε αυτό θα επανέλθω αργότερα). Ο Γκρέι παρακολουθεί την Άνα, διατάζει την Άνα, απαγορεύει στην Άνα να έχει οποιουδήποτε είδους ζωή έξω από αυτόν, καταπιέζει ψυχολογικά την Άνα, δεν σέβεται ην Άνα, απειλεί την Άνα, πληγώνει την Άνα, είναι κοριός στην Άνα, γενικότερα δεν έχει κανέναν σεβασμό και απλώς δεν ενδιαφέρεται για τον προσωπικό της χώρο, τις επιθυμίες της, τη ζωή της, το άτομό της γενικότερα. Είναι καταπιεστικός. Ψυχοβγάλτης, πώς το λένε. Επίσης, είναι ακριβώς αυτό που λέμε manipulator. Όποτε η Άνα πάει να σηκώσει κεφάλι ή απλώς έχει μια σπάνια στιγμή διαύγειας και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω της και θυμώνει μαζί του, τσουπ! Να ο Γκρέι που φυσικά αλλάζει θέμα και τη ρίχνει στο κρεβάτι και της λέει και της κάνει διάφορα μέχρι να το ξεχάσει και να γίνουν όλα πάλι όπως ήταν – χάλια, αίσχος, φωνάξτε-τους-μπάτσους δηλαδή.

Υποτίθεται πως είναι “Κυρίαρχος” σε BDSM καταστάσεις, οπότε και δικαιολογείται η συμπεριφορά του. Σωστά? Σωστά.

ΛΑΘΟΣ.

Πρώτα απ' όλα, ο Γκρέι πολύ θα ήθελε να είναι Κυρίαρχος, αλλά στην ουσία είναι απλώς σαδιστής (εδώ δεν χωράνε ενστάνσεις, το παραδέχτηκε και ο ίδιος επιτέλους ή στο 2ο ή στο 3ο βιβλίο, δεν θυμάμαι και ούτε σκοπεύω να θυμηθώ γιατί το σκέφτομαι και τσαντίζομαι). Δεν έχει ειλικρινά ιδέα για το πώς λειτουργούν οι σχέσεις BDSM, αφού στην ουσία το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα, αδιαφορώντας πλήρως για τη συγκατάθεση της Άνας (την οποία συγκατάθεση η Άνα μερικές φορές τη δίνει, αλλά με μισή καρδιά και πολλές φορές φαίνεται, και το λέει και η ίδια, ότι διστάζει/δε θέλει στ' αλήθεια/μαλάκα χαλάρωσε θα σου σκιστεί το καλσόν).

Ο Γκρέι θέλει να δέρνει κοπέλες με καστανά μαλλιά γιατί του θυμίζουν την κοκαϊνομανή πόρνη, τη μητέρα του.

 

 

 

Ο ΓΚΡΕΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙ ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΕ ΚΑΣΤΑΝΑ ΜΑΛΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΚΑΪΝΟΜΑΝΗ ΠΟΡΝΗ, ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ.

ΜΑΛΑΚΑ ΝΑΙ, ΤΟ ΕΙΠΕ.

ΤΟ ΕΙΠΕ.

Και η Άνα φυσικά βυθίστηκε στην αυτολύπηση, γιατί φυσικά σκέφτηκε ότι τότε δεν μπορεί να του προσφέρει όσα χρειάζεται (δηλαδή να την δέρνει επειδή του θυμίζει τη μάνα του) και ότι δεν είναι αρκετή γι' αυτόν.

 

 

 

Αυτό δεν το σχολιάζω καν, τουλάχιστον όχι τώρα, γιατί ΕΡΓΙΝ3ΞΙΕΌΝΛΗςΕΒ ΦΙΠςΔΝ I can't.

Ο Κρίστιαν μέχρι τα 4 του ζούσε στην φτώχεια και την εγκατάλειψη με την προαναφερθείσα κοκαϊνομανή πόρνη, η οποία όταν πέθανε, ο Κρίστιαν υιοθετήθηκε από τους πάμπλουτους Γκρέι μαζί με άλλα δύο παιδιά, τον Έλλιοτ και τη Μία. Ο Γκρέι μέχρι τα 4 του ζούσε τον απόλυτο τρόμο, και αυτό είναι ίσως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομμάτι του βιβλίου που καταλαβαίνω, αλλά και πάλι η γραφή της E.L. James το έκανε να φαίνεται επιεικώς αστείο. Συγγνώμη, αλλά έτσι είναι. Βέβαια, το πώς θυμάται ο Γκρέι τι έκανε στα 2 και στα 3 και στα 4 του είναι άλλο καπέλο. Τεσπά. Ο Γκρέι επίσης στα 15 του αποπλανήθηκε από την Ελένα, μια φίλη της μαμάς του, την οποία η Άνα αποκαλεί κυρία Ρόμπινσον (ΧΑΧΑ, τι αστείο Άνα, είσαι και χιουμορίστα πανάθεμά σε!). Ο Γκρεί διατηρεί (ή μάλλον διατηρούσε) φιλικές σχέσεις με την Ελένα, παρ' όλο που ουσιαστικά τον είχε βιάσει, ρε παιδί μου.

Ok, seems legit.  

Τώρα η πλοκή ποια είναι? Αυή που φαίνεται. Δηλαδή, δεν υπάρχει. Η πλοκή στην ουσία είναι η σεξουαλική σχέση του Κρίστιαν και της Άνας, που κι αυτή βαρετή είναι. Αλλά σε αυτο θα επικεντρωθώ σε ολίγον τι. Βέβαια, υπάρχουν και κάτι άλλα εκεί μέσα που η James τα πέταξε σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι, ναι ρε, το βιβλίο έχει ενδιαφέρον, σασπένς και αγωνία, αλλά όχι, τελικά δεν έχει, γιατί η James είναι άθλια συγγραφέας, τα έγραψε άθλια, και στο κάτω κάτω ότι κι αν γίνεται εκτός της σχέσης Άνα-Κρίστιαν αντιμετωπίζεται με τόση λίγη σημασία από τους πρωταγωνιστές που και να θέλει κάποιος να μην γελάσει, δεν κρατιέται.

Τα επικά plot points και plot twists της James είναι:

... Η Άνα αποφοιτεί.
... Η Άνα πιάνει δουλειά και ο Γκρέι τσαντίζεται.
... Μια πρώην υποτακτική του Γκρέι θέλει να σφάξει την Άνα, αλλά φυσικά αυτό ξεχνιέται σύντομα  
... Το αφεντικό της Άνας προσπαθεί να βιάσει την Άνα και μετά να τη σφάξει... Αλλά, ειλικρινά, χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο, που μπορείς να πεις μόνο 'lol'. Η προσπάθειες της James να δημιουργήσει σασπένς είναι διασκεδαστικές, αλήθεια. Είναι ίσως το διασκεδαστικότερο aspect της τριλογίας.  
... Ο Γκρεί παραλίγο να πεθάνει με το ελικόπτερό του, αλλά όχι στ' αλήθεια, γιατί η James μας μισεί και θέλει να μας κάνει να τον υπομείνουμε κι άλλο. Φυσικά ο Γκρεί ποτέ δεν κινδύνεψε, ήταν μια χαρά, και ΦΥΣΙΚΑ οι ειδήσεις το είχαν πρώτο θέμα.  
... Ο πατέρας της Άνας έχει ένα ατύχημα και πάει στο νοσοκομείο, αλλά πάλι χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, γιατί και η Άνα και ο Γκρέι έχουν προφανώς πιο σημαντικά πράγματα να πουν, ακόμα και στο νοσοκομείο.
... Η Άνα μένει έγκυος (ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ)  
... Όλος ο γυναικείος πληθυσμός του βιβλίου την πέφτει στον Γκρέι... αλλά, ειλικρινά, αυτό μας το λέει η James. Στην πραγματικότητα, από την πιο αντικειμενική πλευρά να το δεις, καμία δεν του την πέφτει στο βιβλίο. Καμία. Απλώς είναι ευγενικές και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. ΑΛΛΑ ΟΧΙ, του την πέφτουν. Βασικά, σύμφωνα με την James, οι γυναίκες υπάρχουν μόνο γι' αυτό. Για να ερωτεύονται και να την πέφτουν στον Γκρέι.

...Sure. Whatever.

Η γραφή του βιβλίου είναι επιεικώς απαράδεκτη, και είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι η E.L. James στην πραγματικότητα δεν είναι άνθρωπος αλλά ρομπότ, και ότι ο εκδότης ήταν ο μπατζανάκης της θείας της, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τα βιβλία αυτά πέρασαν από εκδοτικό οίκο. Απλώς δεν εξηγείται.

Το ότι η γραφή είναι χάλια δεν το λέω επειδή δεν μου αρέσουν τα βιβλία αυτά. Έχω διαβάσει βιβλία με απαίσια πλοκή και μισητούς χαρακτήρες, αλλά η γραφή ήταν καλή και έτσι ακόμα άξιζε να τα διαβάσω. Αλλά το 5O shades... ΟΚ, το βλέπω ΟΣΟ πιο αντικειμενικά μπορώ. Η γραφή είναι χ-ά-λ-ι-α. Αίσχος.

Η James απλώς δεν ξέρει να γράφει. Ακόμα και οι πιο hardcore fans δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν αυτό.

Επαναλαμβάνεται.

Συνεχώς,.
Ανελέητα.

ΛΕΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Χρησιμοποεί τις ίδιες λέξεις συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, all the motherfucking time. Αφού διάβαζα, και εκεί που ήμουνα στη δεύτερη παράγραφο του κεφαλαίου, πες, 16, λέω “ώπα ρε, αυτό δεν το διάβασα χτες? Κάτσε ρε, αυτό δεν ήταν στο κεφάλαιο 14? Και στο 13? Και στο11, ρε! Α, και εκεί, στο τέλος του 10, και στο 9!!”

 

...είναι σαν να διαβάζεις την ίδια παράγραφο, ξανά και ξανά. Ίδιες καταστάσεις, ίδιοι διάλογοι, ίδιες λέξεις.

Άσε που έχει και κάτι άκυρες λέξεις που δεν βγάζον νόημα μέσα στις προτάσεις που βρίσκονται, που απλώς φωνάζουν “Eιμαι η E.L. James, και ξέρω να χρησιμοποιώ τον Θησαυρό  !!”

Ακόμα και το σεξ, που, όπως και να το κάνουμε, είναι το θέμα του βιβλίου, ειναι παντού το ίδιο, με εξαίρεση 2.... άντε 3 φορές. ΠΑΝΤΟΥ. ΤΟ ΙΔΙΟ.

Και η Άνα, αυτή η Άνα ρε γαμώτο, μας έχει πρήξει με τις ερωτήσεις της! “Τι εννοεί???” ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ, ΗΛΙΘΙΑ. “Τι θέλει???” ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕ!!!!! “Τι κάνει?????”

 

..... δε μπορώ.

Το χειρότερο όλων, όμως είναι το μήνυμα που περνάει το βιβλίο στους αναγνώστες – τις αναγνώστριες, βασικά.

Στην ουσία σου λέει, κοίτα να δεις, αν αγαπάς κάποιον, όσο ψυχοπαθής και αν είναι, με το πέρασμα του χρόνου, μπορείς να τον αλλάξεις.

....
....
....
....
....

ΤΙ. ΛΕΕΙ.

 

Οκέι, βασικά, έχει δίκιο  . Αν μιλάμε για αλλαγές τύπου, κάνω κάποιον να κόψει το κάπνισμα, ή να ξυπνάει πιο νωρίς το πρωί για να μην αργεί στη δουλειά. Εκεί πάω πάσο, όντως γίνεται, με το πέρασμα του χρόνου, συνηθιζεις. Μαθαίνεις.

Αλλά βρε κουκλίτσα μου, δεν μπορείς να πάρεις έναν που είναι έτοιμος να σε δολοφονήσει και να τον κάνεις “καλό άνθρωπο” - καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Δύο λέξεις – abusive relationships.  

Όχι, ΔΕΝ μπορείς να τον αλλάξεις. Ναι, αν γίνει μία, θα ξαναγίνει. Trust me. Δεν υπάρχει “α, θα κάτσω κι άλλο γιατί το πιστεύω, κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος, αφού ακούει και κλασσική μουσική και παίζει πιάνο, εγώ θα τον φτιάξω, μπορώ, γιατί τον αγαπάω και μ' αγαπάει κι αυτός!!!”. Απλώς δεν υπάρχει. Να το κυρήττεις αυτό είναι απλώς επικίνδυνο.

Όχι, συγγνώμη τώρα, ας σκεφτούμε μία τον Κρίστιαν Γκρέι, αλλά όχι την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ομορφια του, αλλά τον χαρακτήρα του. Τα λόγια του. Τις πράξεις του. Όλα όσα κάνει στο βιβλίο, στην Άνα και τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως στην Άνα. Πώς θα ήταν αν, αντί για Άδωνις, ο Γκρέι ήταν, ας πούμε, ο Bόλντεμορτ???? ΓΙΑΤΙ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΚΟΒΕΙ ΦΛΕΒΑ ΓΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ??? Αφού πάνω κάτω την ίδια προσωπικότητα έχουν. Άντε με μια ελαφριά απόκλιση. Μικρή, όμως.

 

Για να μην αναφέρω τις ΑΠΕΙΡΕΣ αναφορές σε παιδιά / παιδικότητα / κλπ εν ώρα σεξ και διάφορων σεξουαλικών καταστάσεων.

Just... no.  

ΟΚ, αυτά, γιατί τσαντίστηκα πάλι, και δεν κάνει.

.....

Βασικά, αυτό:

"Maybe she'll write a fourth book in which, after having three kids, being isolated, and losing her job, he hits her and the cops get called, leading to his arrest. She leaves and takes half his damn shit plus child support. 'Cuz after three kids and several years, "down there" ain't gonna drip at the sight of him anymore." - Kimberly Brown

I couldn't agree more.

Ευχαριστώ πολύ γεια σας

Mirabelle Salvatore έγραψε:^μια χαρά είναι ο κυνηγός λέμε  

Bella Black έγραψε:Είπα να το σχολιάσω κι εγώ.

Γιατί, στο πηγάδι κατούρησα?  

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι... Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με αυτήν την τριλογία (που ο Θεός να την κάνει)... Ειλικρινά δεν το πιστεύω ότι το διάβασα αυτό, ο εγκέφαλός μου ζητάει αποζημίωση για τα καμμένα εγκεφαλικά του κύτταρα κι εγώ δεν βγαίνω, είναι δύσκολοι οι καιροί μάνα μου...
Οι λόγοι που ειλικρινά απεχθάνομαι αυτά τα... χεμ χεμ (Umbridge style) “βιβλία” είναι άπειροι, αμέτρητοι, αλλά αναφέρω μόνο τους 4 βασικούς, που και να θες, και να προσπαθήσεις με όλο σου το είναι, και ο πιο καλόβολος έστω άνθρωπος του γαλαξία να είσαι, απλώς ΔΕΝ μπορείς να τους αγνοήσεις.

1) Οι χαρακτήρες
2) Η πλοκή
3) Η γραφή
4) Το μήνυμα που περνάει στους αναγνώστες (τις αναγνώστριες, κυρίως)

Οκέι, ένα – ένα, να μην τα μπερδέψω κιόλας (και αυτό είναι κομματάκι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι και μόνο που σκέφτομαι το 50 shades με πιάνει κάτι σαν κράμπες, σαν σκοτοδίνες, σαν νεύρα ρε παιδί μου), οπότε λέω να το ξεκινήσω από τους πολυσδιάστατους, ενδιαφέροντες, πιστευτούς, έυλογους χαρακτήρες που ο καθένας μπορεί να συσχετιστεί.

Σπόιλερ Αλέρτ:

Πρώτα έχουμε την πρωταγωνίστρια, την Μπέλλα Σουάν Αναστάζια “Άνα” Στιλ. Η Άνα είναι 21 ετών, φοιτήτρια λογοτεχνίας παρ' όλο που απ' ότι φαίνεται οι γνώσεις της περιορίζονται σε 3 βιβλία, τα οποία και μας αναφέρει ΣΥΝΕΧΕΙΑ για να μας υπενθυμίζει πόσο έξυπνη είναι, άσχετο αν δεν της φαίνεται. Η Άνα είναι 21 ετών, και φυσικά είναι παρθένα, ποτέ της δεν έχει ενδιαφερθεί σεξουαλικά για οποιονδήποτε, και δεν έχει ιδέα από σεξ αλλά ούτε και για το πώς δουλεύει το σώμα της. Στα 21 της. Στον 21ο αιώνα. Επίσης στα 21 της στον 21ο αιώνα, η Άνα δεν έχει δικό της e-mail, αδυνατεί να χειριστεί έναν υπολογιστή σαν άνθρωπος και οι ικανότητες επικοινωνίας της περιορίζονται σε μερικές αμήχανες φράσεις που ειλικρινά δεν βγάζουν νόημα, αν τις σκεφτείς και πας να μιλήσεις έτσι με κάποιον. Η Άνα επιμένει πως είναι απίστευτα αδέξια, παρ' όλο που σε όλη την τριλογία σκοντάφτει μόνο περίπου 2 φορές. Άντε τρεις. Είναι, όμως, όντως απροσάρμοστη, δεν έχει ιδέα πώς να επικοινωνεί με το περιβάλλον της και είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι όλη την ιστορία την ονειρεύτηκε στο ψυχιατρείο. Επίσης η Άνα είναι τόσο τρομερά, εκνευριστικά ανασφαλής, ακόμα και όταν δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να είναι. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, στο κεφάλι της Άνας κατοικούν και ακόμα δύο υπάρξεις, η εσωτερική της θεά, που αναφέρεται περίπου 6834 φορές σε κάθε κεφάλαιο, και το υποσυνείδητό της, που αναφέρεται τις διπλάσιες. Με αυτές τις οντότητες η Άνα συχνά τσακώνεται. Η Άνα, ανίκανη καθώς είναι να αντιληφθεί βασικές λειτουργίες της ζωής και της επικοινωνίας, ρωτά συνεχώς ερωτήσεις τον αναγνώστη, παρ' όλο που όλα γύρω της είναι ξεκάθαρα. Τι κάνει? Τι εννοεί? Τι θέλει? Πού πάμε? Το θέλω αυτό? Τι μου λέει? Τι γίνεται?

Βλαμμένη, σκάσε.  

Μετά έχουμε τον Έντουαρντ Κάλεν Κρίστιαν Γκρέι. Ο Κρίστιαν είναι 27 ετών, και είναι αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος. Ναι. Αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος στα 27 του. Παρ' όλο που διαχειρίζεται την εταιρία του (που ακόμα και στο τέλος της τριλογίας, ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς πραγματεύεται) σαν να παίζει Monopoly  - αυτό γίνεται σαφές καθώς διαβάζει κανείς. Ο Κρίστιαν είναι ο πιο όμορφος άντρας που έχει περπατήσει ποτέ στον πλανήτη Γη. Είναι ένας Έλληνας θεός. Ένας Άδωνις. Βασικά, σκέψου περιγραφή Άρλεκιν, και είσαι μέσα. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι ο Κρίστιαν είναι υπερ-πανέμορφος, μόνο επειδή μας το λέει η Άνα (και κατ' επέκταση η “συγγραφεύς”). Το μόνο που ξέρουμε για την εμφάνισή του είναι ότι έχει γκρίζα μάτια που συχνά αλλάζουν χρώμα ή καίνε σαν λιωμένο κάρβουνο όταν έιναι θυμωμένος ή αναμμένος (δηλαδή, συνέχεια), έχει μαλλιά στο χρώμα του χαλκού (άντε βγάλε άκρη), τρίχες στο στήθος, ουλές από τσιγάρο στο στήθος, και οι πιτζάμες και τα τζιν παντελόνια του κρέμονται από τους γοφούς του με αυτόν τον τρόπο, που ποτέ δεν αναφέρεται ποιος είναι. Τέλος πάντων. Άδωνις.

Σε λέω, θεός.  

Ο Κρίστιαν Γκρέι, λοιπόν, είναι ψυχοπαθής και επικίνδυνος. Όποιος το αρνείται αυτό, είτε είναι και ο ίδιος ψυχοπαθής και επικίνδυνος είτε επικεντρώνεται μόνο στην εξωτερική του εμφάνιση (σε αυτό θα επανέλθω αργότερα). Ο Γκρέι παρακολουθεί την Άνα, διατάζει την Άνα, απαγορεύει στην Άνα να έχει οποιουδήποτε είδους ζωή έξω από αυτόν, καταπιέζει ψυχολογικά την Άνα, δεν σέβεται ην Άνα, απειλεί την Άνα, πληγώνει την Άνα, είναι κοριός στην Άνα, γενικότερα δεν έχει κανέναν σεβασμό και απλώς δεν ενδιαφέρεται για τον προσωπικό της χώρο, τις επιθυμίες της, τη ζωή της, το άτομό της γενικότερα. Είναι καταπιεστικός. Ψυχοβγάλτης, πώς το λένε. Επίσης, είναι ακριβώς αυτό που λέμε manipulator. Όποτε η Άνα πάει να σηκώσει κεφάλι ή απλώς έχει μια σπάνια στιγμή διαύγειας και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω της και θυμώνει μαζί του, τσουπ! Να ο Γκρέι που φυσικά αλλάζει θέμα και τη ρίχνει στο κρεβάτι και της λέει και της κάνει διάφορα μέχρι να το ξεχάσει και να γίνουν όλα πάλι όπως ήταν – χάλια, αίσχος, φωνάξτε-τους-μπάτσους δηλαδή.

Υποτίθεται πως είναι “Κυρίαρχος” σε BDSM καταστάσεις, οπότε και δικαιολογείται η συμπεριφορά του. Σωστά? Σωστά.

ΛΑΘΟΣ.

Πρώτα απ' όλα, ο Γκρέι πολύ θα ήθελε να είναι Κυρίαρχος, αλλά στην ουσία είναι απλώς σαδιστής (εδώ δεν χωράνε ενστάνσεις, το παραδέχτηκε και ο ίδιος επιτέλους ή στο 2ο ή στο 3ο βιβλίο, δεν θυμάμαι και ούτε σκοπεύω να θυμηθώ γιατί το σκέφτομαι και τσαντίζομαι). Δεν έχει ειλικρινά ιδέα για το πώς λειτουργούν οι σχέσεις BDSM, αφού στην ουσία το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα, αδιαφορώντας πλήρως για τη συγκατάθεση της Άνας (την οποία συγκατάθεση η Άνα μερικές φορές τη δίνει, αλλά με μισή καρδιά και πολλές φορές φαίνεται, και το λέει και η ίδια, ότι διστάζει/δε θέλει στ' αλήθεια/μαλάκα χαλάρωσε θα σου σκιστεί το καλσόν).

Ο Γκρέι θέλει να δέρνει κοπέλες με καστανά μαλλιά γιατί του θυμίζουν την κοκαϊνομανή πόρνη, τη μητέρα του.

 

 

 

Ο ΓΚΡΕΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙ ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΕ ΚΑΣΤΑΝΑ ΜΑΛΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΚΑΪΝΟΜΑΝΗ ΠΟΡΝΗ, ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ.

ΜΑΛΑΚΑ ΝΑΙ, ΤΟ ΕΙΠΕ.

ΤΟ ΕΙΠΕ.

Και η Άνα φυσικά βυθίστηκε στην αυτολύπηση, γιατί φυσικά σκέφτηκε ότι τότε δεν μπορεί να του προσφέρει όσα χρειάζεται (δηλαδή να την δέρνει επειδή του θυμίζει τη μάνα του) και ότι δεν είναι αρκετή γι' αυτόν.

 

 

 

Αυτό δεν το σχολιάζω καν, τουλάχιστον όχι τώρα, γιατί ΕΡΓΙΝ3ΞΙΕΌΝΛΗςΕΒ ΦΙΠςΔΝ I can't.

Ο Κρίστιαν μέχρι τα 4 του ζούσε στην φτώχεια και την εγκατάλειψη με την προαναφερθείσα κοκαϊνομανή πόρνη, η οποία όταν πέθανε, ο Κρίστιαν υιοθετήθηκε από τους πάμπλουτους Γκρέι μαζί με άλλα δύο παιδιά, τον Έλλιοτ και τη Μία. Ο Γκρέι μέχρι τα 4 του ζούσε τον απόλυτο τρόμο, και αυτό είναι ίσως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομμάτι του βιβλίου που καταλαβαίνω, αλλά και πάλι η γραφή της E.L. James το έκανε να φαίνεται επιεικώς αστείο. Συγγνώμη, αλλά έτσι είναι. Βέβαια, το πώς θυμάται ο Γκρέι τι έκανε στα 2 και στα 3 και στα 4 του είναι άλλο καπέλο. Τεσπά. Ο Γκρέι επίσης στα 15 του αποπλανήθηκε από την Ελένα, μια φίλη της μαμάς του, την οποία η Άνα αποκαλεί κυρία Ρόμπινσον (ΧΑΧΑ, τι αστείο Άνα, είσαι και χιουμορίστα πανάθεμά σε!). Ο Γκρεί διατηρεί (ή μάλλον διατηρούσε) φιλικές σχέσεις με την Ελένα, παρ' όλο που ουσιαστικά τον είχε βιάσει, ρε παιδί μου.

Ok, seems legit.  

Τώρα η πλοκή ποια είναι? Αυή που φαίνεται. Δηλαδή, δεν υπάρχει. Η πλοκή στην ουσία είναι η σεξουαλική σχέση του Κρίστιαν και της Άνας, που κι αυτή βαρετή είναι. Αλλά σε αυτο θα επικεντρωθώ σε ολίγον τι. Βέβαια, υπάρχουν και κάτι άλλα εκεί μέσα που η James τα πέταξε σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι, ναι ρε, το βιβλίο έχει ενδιαφέρον, σασπένς και αγωνία, αλλά όχι, τελικά δεν έχει, γιατί η James είναι άθλια συγγραφέας, τα έγραψε άθλια, και στο κάτω κάτω ότι κι αν γίνεται εκτός της σχέσης Άνα-Κρίστιαν αντιμετωπίζεται με τόση λίγη σημασία από τους πρωταγωνιστές που και να θέλει κάποιος να μην γελάσει, δεν κρατιέται.

Τα επικά plot points και plot twists της James είναι:

... Η Άνα αποφοιτεί.
... Η Άνα πιάνει δουλειά και ο Γκρέι τσαντίζεται.
... Μια πρώην υποτακτική του Γκρέι θέλει να σφάξει την Άνα, αλλά φυσικά αυτό ξεχνιέται σύντομα  
... Το αφεντικό της Άνας προσπαθεί να βιάσει την Άνα και μετά να τη σφάξει... Αλλά, ειλικρινά, χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο, που μπορείς να πεις μόνο 'lol'. Η προσπάθειες της James να δημιουργήσει σασπένς είναι διασκεδαστικές, αλήθεια. Είναι ίσως το διασκεδαστικότερο aspect της τριλογίας.  
... Ο Γκρεί παραλίγο να πεθάνει με το ελικόπτερό του, αλλά όχι στ' αλήθεια, γιατί η James μας μισεί και θέλει να μας κάνει να τον υπομείνουμε κι άλλο. Φυσικά ο Γκρεί ποτέ δεν κινδύνεψε, ήταν μια χαρά, και ΦΥΣΙΚΑ οι ειδήσεις το είχαν πρώτο θέμα.  
... Ο πατέρας της Άνας έχει ένα ατύχημα και πάει στο νοσοκομείο, αλλά πάλι χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, γιατί και η Άνα και ο Γκρέι έχουν προφανώς πιο σημαντικά πράγματα να πουν, ακόμα και στο νοσοκομείο.
... Η Άνα μένει έγκυος (ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ)  
... Όλος ο γυναικείος πληθυσμός του βιβλίου την πέφτει στον Γκρέι... αλλά, ειλικρινά, αυτό μας το λέει η James. Στην πραγματικότητα, από την πιο αντικειμενική πλευρά να το δεις, καμία δεν του την πέφτει στο βιβλίο. Καμία. Απλώς είναι ευγενικές και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. ΑΛΛΑ ΟΧΙ, του την πέφτουν. Βασικά, σύμφωνα με την James, οι γυναίκες υπάρχουν μόνο γι' αυτό. Για να ερωτεύονται και να την πέφτουν στον Γκρέι.

...Sure. Whatever.

Η γραφή του βιβλίου είναι επιεικώς απαράδεκτη, και είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι η E.L. James στην πραγματικότητα δεν είναι άνθρωπος αλλά ρομπότ, και ότι ο εκδότης ήταν ο μπατζανάκης της θείας της, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι τα βιβλία αυτά πέρασαν από εκδοτικό οίκο. Απλώς δεν εξηγείται.

Το ότι η γραφή είναι χάλια δεν το λέω επειδή δεν μου αρέσουν τα βιβλία αυτά. Έχω διαβάσει βιβλία με απαίσια πλοκή και μισητούς χαρακτήρες, αλλά η γραφή ήταν καλή και έτσι ακόμα άξιζε να τα διαβάσω. Αλλά το 5O shades... ΟΚ, το βλέπω ΟΣΟ πιο αντικειμενικά μπορώ. Η γραφή είναι χ-ά-λ-ι-α. Αίσχος.

Η James απλώς δεν ξέρει να γράφει. Ακόμα και οι πιο hardcore fans δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν αυτό.

Επαναλαμβάνεται.

Συνεχώς,.
Ανελέητα.

ΛΕΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Χρησιμοποεί τις ίδιες λέξεις συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, all the motherfucking time. Αφού διάβαζα, και εκεί που ήμουνα στη δεύτερη παράγραφο του κεφαλαίου, πες, 16, λέω “ώπα ρε, αυτό δεν το διάβασα χτες? Κάτσε ρε, αυτό δεν ήταν στο κεφάλαιο 14? Και στο 13? Και στο11, ρε! Α, και εκεί, στο τέλος του 10, και στο 9!!”

 

...είναι σαν να διαβάζεις την ίδια παράγραφο, ξανά και ξανά. Ίδιες καταστάσεις, ίδιοι διάλογοι, ίδιες λέξεις.

Άσε που έχει και κάτι άκυρες λέξεις που δεν βγάζον νόημα μέσα στις προτάσεις που βρίσκονται, που απλώς φωνάζουν “Eιμαι η E.L. James, και ξέρω να χρησιμοποιώ τον Θησαυρό  !!”

Ακόμα και το σεξ, που, όπως και να το κάνουμε, είναι το θέμα του βιβλίου, ειναι παντού το ίδιο, με εξαίρεση 2.... άντε 3 φορές. ΠΑΝΤΟΥ. ΤΟ ΙΔΙΟ.

Και η Άνα, αυτή η Άνα ρε γαμώτο, μας έχει πρήξει με τις ερωτήσεις της! “Τι εννοεί???” ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ, ΗΛΙΘΙΑ. “Τι θέλει???” ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕ!!!!! “Τι κάνει?????”

 

..... δε μπορώ.

Το χειρότερο όλων, όμως είναι το μήνυμα που περνάει το βιβλίο στους αναγνώστες – τις αναγνώστριες, βασικά.

Στην ουσία σου λέει, κοίτα να δεις, αν αγαπάς κάποιον, όσο ψυχοπαθής και αν είναι, με το πέρασμα του χρόνου, μπορείς να τον αλλάξεις.

....
....
....
....
....

ΤΙ. ΛΕΕΙ.

 

Οκέι, βασικά, έχει δίκιο  . Αν μιλάμε για αλλαγές τύπου, κάνω κάποιον να κόψει το κάπνισμα, ή να ξυπνάει πιο νωρίς το πρωί για να μην αργεί στη δουλειά. Εκεί πάω πάσο, όντως γίνεται, με το πέρασμα του χρόνου, συνηθιζεις. Μαθαίνεις.

Αλλά βρε κουκλίτσα μου, δεν μπορείς να πάρεις έναν που είναι έτοιμος να σε δολοφονήσει και να τον κάνεις “καλό άνθρωπο” - καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Δύο λέξεις – abusive relationships.  

Όχι, ΔΕΝ μπορείς να τον αλλάξεις. Ναι, αν γίνει μία, θα ξαναγίνει. Trust me. Δεν υπάρχει “α, θα κάτσω κι άλλο γιατί το πιστεύω, κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος, αφού ακούει και κλασσική μουσική και παίζει πιάνο, εγώ θα τον φτιάξω, μπορώ, γιατί τον αγαπάω και μ' αγαπάει κι αυτός!!!”. Απλώς δεν υπάρχει. Να το κυρήττεις αυτό είναι απλώς επικίνδυνο.

Όχι, συγγνώμη τώρα, ας σκεφτούμε μία τον Κρίστιαν Γκρέι, αλλά όχι την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ομορφια του, αλλά τον χαρακτήρα του. Τα λόγια του. Τις πράξεις του. Όλα όσα κάνει στο βιβλίο, στην Άνα και τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως στην Άνα. Πώς θα ήταν αν, αντί για Άδωνις, ο Γκρέι ήταν, ας πούμε, ο Bόλντεμορτ???? ΓΙΑΤΙ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΚΟΒΕΙ ΦΛΕΒΑ ΓΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ??? Αφού πάνω κάτω την ίδια προσωπικότητα έχουν. Άντε με μια ελαφριά απόκλιση. Μικρή, όμως.

 

Για να μην αναφέρω τις ΑΠΕΙΡΕΣ αναφορές σε παιδιά / παιδικότητα / κλπ εν ώρα σεξ και διάφορων σεξουαλικών καταστάσεων.

Just... no.  

ΟΚ, αυτά, γιατί τσαντίστηκα πάλι, και δεν κάνει.

.....

Βασικά, αυτό:

"Maybe she'll write a fourth book in which, after having three kids, being isolated, and losing her job, he hits her and the cops get called, leading to his arrest. She leaves and takes half his damn shit plus child support. 'Cuz after three kids and several years, "down there" ain't gonna drip at the sight of him anymore." - Kimberly Brown

I couldn't agree more.

Ευχαριστώ πολύ γεια σας