Battle Royale

Σας άρεσαν τα Hunger Games? Τότε θα πρέπει να τσεκάρετε και τον προκάτοχό του, και για πολλούς σκάλες ανώτερο, Battle Royale.

Η ταινία επικρίθηκε τόσο για τις βίαιες σκηνές μεταξύ ανηλίκων, όσο και για τον τρόπο που παρουσιάζει την αντίδραση της ιαπωνικής κυβέρνησης σε φαινόμενα βίας και παραβατικότητας. Έγιναν προσπάθειες να απαγορευτεί τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία, με μοναδικό αποτέλεσμα την ενίσχυση της δημοτικότητας τους. Δεν έλειψαν και οι πολύ καλές κριτικές, καθώς και οι παραλληλισμοί με το φαινόμενο των ριάλιτι προγραμμάτων. Οι εισπράξεις της έφτασαν τα ¥3,11 δις στην Ιαπωνία, και αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες της χώρας.

Αν την έχετε δει, πώς σας φάνηκε? Αν όχι, θα θέλατε να τη δείτε?

Okay, τώρα βρήκα τι θα δω το ΣΚ! Θα επανέλθω τη Δευτέρα.

Το 'χω δει!
Το είδα πριν δύο εβδομάδες νομίζω.


Το τέλος δε μου άρεσε. >.> Πολύ καλή ταινία όμως.

Το είδα χθες το βράδυ... ΠΟΛΎ ΩΡΑΊΟ! Πολύ ωραία υπόθεση στην οποία εγκλιματίζεσαι κατευθείαν.

Αν και επικεντρώθηκε πιο πολύ στον Nanahara και την Nariko(?) είδαμε την "μάχη" από τις πλευρές όλων.

Συμπαθητικός ο Kawada και ο psycho Kariyama (ορ σάμθιν). Τέρμα αντιπαθητική η Mitsuko και η κοπελιά που δηλητηρίασε τα μακαρόνια.

Αυτά.

Λίζα ούτε μένα μ' άρεσε πολύ το τέλος Μου φάνηκε κάπως βιαστικό, ίσως γι' αυτό κυκλοφόρησε και σίκουελ, άλλο αν δεν τους βγήκε καλό

Τώρα σαν ταινία είναι από τις πολύ αγαπημένες μου, είναι σπλατεριά μεν αλλά έχει και νόημα, δεν είναι να τη δεις για τα (ανύπαρκτα) εφέ ή για το ξύλο όπως οι περισσότερες αμερικανικές του είδους.

Ο Kawada παίζει να 'ταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας
Επίσης Βαγγέλη, πώς σου φάνηκε η σκηνή με τον πίνακα στο τέλος?

Αγαπητή μου Γιάννα, μήπως ξέχασες να μου πεις πως παίζει ο Tatsuya Fujiwara?

Ουσιαστικά απεικόνιζε όσα είδαμε, από την πλευρά του Κιτάνο... Μου φάνηκε σαν να είδε στο πρόσωπο της Νάρικο την κόρη του, γι'αυτό προσπάθησε να την βοηθήσει (με την ομπρέλα) και γι' αυτό είπε πως αν είχε την ευκαιρία να σώσει κάποιον θα έσωζε την Νάρικο.


Τα εφέ ήταν όντως... κάπως. Και οι ήρωες δεν πέθαιναν με τίποτα . Ακόμα και όταν παίζεις Call Of Duty πιο εύκολα πεθαίνεις. Ειδίκα, ο Κιτάνο στο τέλος, δέχτηκε καμιά 3ααριά σφαίρες και μετά σηκώθηκε για να απαντήση και στο φόουν κολ.... Απεθαντίλα στο μάξιμουμ...

^^Βασικά όντως το ξέχασα, αλλά πες μου πως σε χάλασε

^Κι εγώ αυτό σκέφτηκα. Και το ότι στη μέση την είχε απεικονίσει σαν άγγελο or something ήταν πολύ συγκινητικό
Εγώ γέλαγα στη σκηνή στην κουζίνα, που σφάζονταν οι κοπέλες μεταξύ τους Δεν ψοφάγανε με τίποτα οι άτιμες!

Και τελικά έζησε αυτή που τα προκάλεσε όλα .

Εγώ γελούσα στην σκηνή που ένας λιγδιάρης την πέφτει στην κοπέλα με την κίτρινη ζακετούλα (αυτή που έτρεχε ντε) . Του λέει: Wash yor face and try again .

Επίσης, δεν κατάλαβα πως γλίτωσαν ο Nanahara και η Nariko όταν ο Kawada τους έλεγε πως "δεν έπρεπε να εμπιστευτείτε ούτε εμένα κτλ. κτλ." .

Cassandra Black έγραψε:^^Βασικά όντως το ξέχασα, αλλά πες μου πως σε χάλασε

Καθόλου όμως. Το βλέπω τώρα, είμαι λίγο πριν τη μέση. Πω, έπρεπε να 'χε το DN μαζί του...

Cassandra Black έγραψε:Λίζα ούτε μένα μ' άρεσε πολύ το τέλος Μου φάνηκε κάπως βιαστικό, ίσως γι' αυτό κυκλοφόρησε και σίκουελ, άλλο αν δεν τους βγήκε καλό

Δεν το είδα! Θα το δω την άλλη εβδομάδα.

Léonie Vernier έγραψε:Αγαπητή μου Γιάννα, μήπως ξέχασες να μου πεις πως παίζει ο Tatsuya Fujiwara?

Πωωωω! Όταν τον είδα σκέφτηκα:
"Ααααα! Ααααα! Ααααα! Τον ξέρω! Ααααα! Αααα! Ααααα!"

The Sorting Hat έγραψε:Εγώ γελούσα στην σκηνή που ένας λιγδιάρης την πέφτει στην κοπέλα με την κίτρινη ζακετούλα (αυτή που έτρεχε ντε) . Του λέει: Wash yor face and try again .

Μου άρεσε πως τον σκότωσε. (Υ)

Το τέλος ήταν μεγάλη φόλα, συμφωνώ. Αλλά σαν ταινία μου άρεσε και ο καθηγητής ήταν εντελώς πέρα βρέχει.
We love Tatsu-chan!

Την ταινία την έχω δει εδώ και κάποια χρόνια και δεν θυμάμαι αρκετές λεπτομέρεις.Πάντως όταν άκουσα hunger games εκεί πήγε το μυαλό μου.
Από ότι θυμάμαι είχα ψιλοσοκαριστεί με την ταινία,γιατί τα παιδιά αλληλοσκοτώνονταν με αρκετά γραφικό τρόπο αλλά κυρίως επειδή γνωρίζονταν μεταξύ τους.Γενικά πέρναγε όλη αυτή τη σκληρότητα της επιβίωσης με το κλειστοφοβικό συναίσθημα.Θέλω να την ξαναδώ κάποια στιγμή γιατί μου είχε κάνει πολύ εντύπωση.