Την Lana την έμαθα εντελώς τυχαία πριν ένα χρόνο, κάπου χαμένη στο διαδίκτυο-για την ακρίβεια στο twitter- όταν έκανα stalk τα twits του Luke Pritchard.
Είχε βγάλει ότι είχε κολλήσει με ένα τραγούδι στο yt, πάτησα το λινκ κ βρέθηκα μπροστά στο Video Games της lana, με το οποίο κ κόλλησα για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Βρισκόμουν όμως σε αυτή την φάση που δεν έψαχνα για καινούργιους μουσικούς κ απλά δεν ασχολήθηκα παραπάνω μαζί της.
Έναν χρόνο αργότερα, βλέπω ένα κομμάτακι λεγόμενο "Born to Die" να φιγουράρει συνεχώς στην αρχική μου σελίδα με γνωστό όνομα τραγουδίστριας. Αρχικά, δεν ασχολήθηκα, ούτε θυμήθηκα πως την ήξερα την τύπισσα. Μετά από κάποιες βδομάδες, μια φίλη μου στο fb που βγάζει πολύ ωραία τραγούδια γενικά, έβγαλε ένα δικό της, το You Can Be the Boss που είναι και το νούμερο 1 αγαπημένο μου από τα δικά της πλέον, κ έτσι το άκουσα κ έκανα την σύνδεση με το video games.
Την έψαξα πολύ, μέχρι και τα πρώτα της τραγούδια, αγάπησα το Summertime Sadness, Blue Jeans, Axl Rose Husband(του οποίου η τύχη αγνοείται πλέον στον ιστό
), Off to the races, Lolita, Yayo, National Anthem. Πολύ σκοτεινή στίχοι, μια "παράξενη" φωνή, που σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα υπνωτιστική, μα... ελκυστική με έναν ιδιαίτερο κ "βαρύ" τρόπο.
Δεν ξέρω γιατί τα μισά περιοδικά της Ελλάδας-κ όχι μόνο- βάλθηκαν να την κατασπαράξουν, αλλά εγώ προσωπικά την θαυμάζω κ για το μουσικό ταλέντο της και για τις στυλιστικές της επιλογές, που πολύ ευχαρίστως θα ακολουθούσα. Και πιστέψτε με, για να το πω αυτό εγώ που αποκλείεται να αντιγράψω το στυλ κάποιου,ε, σημαίνει πως πραγματικά μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Όσο για το duckface... ναι, είναι ένα θέμα, αλλά νομίζω πως φταίει κάποια πλαστική απλώς.
Συνοψίζοντας... μισείστε ελεύθερα, αυτό την κάνει ακόμη πιο διάσημη.