El laberinto del fauno/Ο Λαβύρινθος Του Πάνα!

Ποιος δε θα τρόμαζε όμως με αυτό; :

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Cassandra Black έγραψε:^Ισχύει, από αυτόν τον πίνακα είναι εμπνευσμένη
Και μένα είναι από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες. Υπέροχη μουσική, ιστορία, συμβολισμοί, σκηνικά, κοστούμια, τα πάντα. Παίρνει 9,5-10 άνετα κιόλας.

Romilda Vane έγραψε:αχ, αυτος ο Στρατηγος τι συμπαθητικουλης μωρε. 

Romilda Vane έγραψε:

εγω τη βλέπω ακομα αλλα δε μπορω, το παγωνω και ερχoμαι να σχολιασω :p


Kαταρχην τι ωραια ταινια *-*


 Αλλά ρε παιδάκι μου,

Σπόιλερ:

Επιστρεφω αφου δω κατι που δε θα μπορω να αφησω ασχολιαστο.

Romilda Vane έγραψε:*ΣΠΟΙΛΕΡΣ ΣΠΟΙΛΕΡΣ ΣΠΟΙΛΕΡΣ*


παιδια, τελειωσε. 


ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ?? 


Μαρινα, για αυτο που λες , αν ηταν στη φαντασια της ολος αυτος ο κοσμος ή όχι. Και γω αυτο θελω να σχολιασω. Στην περιγραφη του τοπικ η κριτικη λέει οτι ήταν δημιουργημα της φαντασιας της, αλλά νομίζω οτι ο σκηνοθέτης το έχει αφήσει στην κριση μας αυτό. Εμενα μου αρεσει η αλλη εκδοχή, οτι η τρίτη δοκιμασία δεν απαιτουσε να θυσιάσει απαραιτητα καποιον αλλο, αλλά ήταν "παγιδα" ενώ κανονικά επρεπε να θυσιαστεί εκεινη. Και τελικα περασε τη δοκιμασια και μπραβο της.

Τωρα μπορει οντως να ηταν στη φαντασια της, δεν ξερω, ο καθενας οπως το βλεπει.

Μερικά πραγματα που με παραξενεψαν στην κριτικη του τοπικ: 

1)Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» είναι ένα αλληγορικό ταξίδι μύησης στη ζωή σε ένα γκρίζο και σκοτεινό σκηνικό θανάτου. Είναι το βλέμμα (άλλοτε απορημένο και άλλοτε τρομοκρατημένο) ενός μικρού κοριτσιού στη διάρκεια μιας περιπέτειας ενηλικίωσης και αφύπνισης της σεξουαλικότητας. 




Whaaat??  Που την ειδε την αφυπνιση της σεξουαλικοτητας; Κατι τετοια άσχετα διαβάζω και δε θέλω να βλέπω κριτικές μπροστά μου. xD

Ας μου εξηγησει καποιος, γιατι αδυνατώ να καταλάβω. 





Ο σκηνοθετης ήταν Μεξικάνος? ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ????    




2) ο Ντελ Τόρο βλέπει την πραγματικότητα και τη φαντασία ως συγκοινωνούντα δοχεία. Εδώ, όμως, εντοπίζεται και η αχίλλειος πτέρνα του «Λαβύρινθου» που αφορά, κυρίως, τους σκηνοθετικούς χειρισμούς. Στο κομμάτι της ταινίας όπου η Οφηλία χάνεται ανάμεσα σε ονειρικά και μυθολογικά πλάσματα, ο Μεξικανός σκηνοθέτης είναι πληθωρικός σε ό, τι αφορά τα ειδικά εφέ και τα κλισέ του χολιγουντιανού τρόμου, σε βάρος της ατμόσφαιρας. Με αποτέλεσμα, η περιπέτεια του κοριτσιού, ως προς την αισθητική της, να μοιάζει με αυτήν του Χάρι Πότερ και ο «Λαβύρινθος του Πάνα» να χάνει την ομοιογένειά του.




Η αληθεια ειναι οτι δινει περισσοτερη βάση στο φανταστικό παρα στο κοινωνικο κομματι της ταινιας. Αλλά δεν με ενοχλησε αυτό. Στην αρχη ίσως μονο, να με "ξενισε" αυτος ο συνδυασμός, όμως το έχει "δεσει" πολύ ωραια. Οι περιπέτειες της Οφέλιας (ειτε ειναι πραγματικές είτε στη φαντασία της) δίνουν ώθηση για τα γεγονοτα που συμβαινουν και αντιστροφα.  







Kαι ας αφησουμε τα γυρω-γυρω και ας περάσουμε στο ζουμί της υποθεσης. 


Πραγματικά, υπηρχαν στιγμές που σου μενουν σε αυτη την ταινια. Εκτος από την εξελιξη απο τη στιγή που ανακαλυπτουν την υπηρετρια του στρατηγου και μετα, ειναι και μεμονομένες στιγμες που ειναι πολυ δυνατες:


Πρώτα πρώτα, η σκηνή με το γιατρό και τον τραυλό που βασανιζανε. Ψιλοέμεινα κάγκελο εκεί γιατι πάνω που λέει "μιλησα" και ειχε αυτό το υφος σκεφτηκα οτι θα τον σκοτωσει τωρα ο γιατρος και τελικα του το ζητησε ο ιδιος.   (και στη σκηνη που κυνηγανε την αδερφή του ανταρτη με τα αλογα και την περικυκλώνουν πάλι "θα σκοτωθει απο μονη της" σκεφτομουνα και βαζει το μαχαιρι στο λαιμο. Δεν ξερω αν η ταινια ηταν προβλέψιμη ή εγώ είχα πορωθει και ειχα μπει τοσο πολύ μεσα στο κλίμα, αλλά όχι, δεν ηταν προβλέψιμη. Δε το δέχομαι. :p)

Πολυ δυνατη σκηνη... ειδικα εκει που πάει ο γιατρός να του κανει την ενεση και διστάζει, και ο τραυλός σπρώχνει την ενεση με το χέρι του...  

Εσεις στη θέση του γιατρου τι θα κάνατε; Ή στη θεση του τραυλού; θα ζητάγατε να σας σκοτωσει; και αν σας το ζηταγε και ησασταν ο γιατρος, θα δεχοσασταν να τον σκοτωσετε; 

Εγω νομιζω θα αντιδρουσα με τον ιδιο τροπο που αντεδρασαν και οι δυο... Αν ημουν ο γιατρος και μου το ζητουσε θα το έκανα, για να "γλιτωσει" τον πόνο... Οχι για τιμωρια επειδη μιλησε ή για να μην πει και άλλα... Αλλά επειδή θα γλιτωνε εκεινος τον πονο... απο μονη μου ομως δε θα τ εκανα,μονο αν μου το ζητουσε εκεινος...

Απο την άλλη αν ήμουν στη θέση του τραυλού, πάλι θα είχα την ιδια ατιδραση, γιατί πρώτον θα ενιωθα τυψεις για όσα είπα, και δευτερον, δε θα αντεχα και άλλα βασανιστηρια.  Το βλέπω ίσως απο τη μεριά του δειλού πιο πολύ, που δε θελει να υποφερει και να πεθανει επωδυνα,  παρά του αγωνιστή που δε θέλει να προδωσει τα πιστεύω του... Δεν ξέρω αν θα αντεχα στη θέση του και για ποσο, δυστυχώς.  


Ομως στην ταινία βλέπουμε συνέχεια τους ήρωες να ξεπερνάνε τον εαυτό τους και τα ορια τους. Ο γιατρος, η υπηρετρια, ο τραυλος, η Οφέλια, ακόμα και ο Στρατηγός (οταν παρεδωσε το γιο του στους εχθρους του).


Ο γιατρός τελικά εγινε ο αγαπημενος μου απ'ολους. Γιατί δεν το περιμενα καθολου να εχει τέτοια εξελιξη, και να δειξει τετοιο θάρρος.  Το προφιλ του στην αρχή μου εβγαζε την εικόνα ενος πνευματικου ανθρωπου, που θέλει να αγωνιστεί αλλά δεν εχει οσο θαρρος χρειάζεται για να συμμετέχει ενεργά σε εναν αγώνα και να "θυσιάσει" την ασφαλεια του. Γι αυτό και επιλέγει να δρασει στο παρασκηνιο, παθητικά κανοντας ο,ρι καλυτερο μπορει, χωρίς όμως να ριψοκινδυνεύει να τον πιασουν. Όμως στο τέλος τα ανατρεπει όλα με την κινηση που κάνει. Το ήξερε πως αυτό θα ηταν το τέλος του, κι ομως επελεξε να πεθανει για αυτο που πιστευε... Αφελης, ιδεαλιστής ή και τα δύο;
εμενα πάντως με εντυπωσίασε, ήταν μια εκπληξη που δεν την περιμενα.


Και η υπηρέτρια (αχ, γιατι δε θυμαμαι το ονομα της?:@) φάνηκε τελικά θαρραλέα, ακομα κι αν δε το πιστευε ουτε η ιδια.  

θα έλεγα πιο πολύ με το θάρρος είχε σχεση η ταινια , παρά με την αφυπνηση της σεξουαλικότητας.


Οπως και να εχει, ηταν πολύ καλή. Και το κλεισιμο πολύ όμορφο, με το λουλουδάκι και τα τελευταία λογια 

Romilda Vane έγραψε: μου αρεσε και η λεπτομερια  με το μαχαιρι, που το σκουπιζει στην ποδια της με τον ιδιο τροπο οπως καθε φορα στην υπολοιπη ταινια. :p δινει αυτο το κατι παραπανω :p