από Mrs Lovett Σαβ Νοε 05, 2011 7:14 pm
Βασικά οι περισσότεροι διαλέγουμε ελαττώματα που ψιλοταυτιζόμαστε...
Ας πω κι εγώ...
Λοιπόν,μʼαρέσει η εμμονή της Ερμιόνης να είναι σʼόλα τέλεια και ο φόβος της για την αποτυχία.Μετά το slap in the face στο POA με την χρονομηχανή,που κόντεψε να καταρρεύσει,άρχισε να χαλαρώνει σιγά σιγά στα επόμενα βιβλία με την βοήθεια του Ρον και του Χάρι.
Η απερίσκεπτη συμπεριφορά του Χάρι "θέλω πάντα να δράσω,δε μπορώ να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια".Μετά το slap in the face στο OOTP με τον Σείριο,έμαθε να συγκρατείται.Ειδικά στο DH,που συγκράτησε τον ευατό του στο δίλλημα κλήροι-πεμπτουσιωτές.
Οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειες του Ρον.Μετά το slap in the face στο DH,αντιμετώπισε τους φόβους του και γύρισε πιο ώριμος από ποτέ.
Όμως,ταυτίζομαι με την αναβλητικότητα του Χάρι και του Ρον όταν κάτι δε τους αρέσει σε συνδυασμό με την αγχωτική φύση της Ερμιόνης (Oh dear God!)
Α και με την τάση απομόνωσης του Χάρι σε κάποιο βαθμό,όταν τον απασχολεί κάτι σοβαρό.
Και με τα ξεσπάσματα του Χάρι στο 5ο,ο οποίος ωριμάζοντας χαλιναγώγησε τα αρνητικά συναισθήματα,ειδικά στο τέλους του 7ου.Όχι δε με κυνηγάει κάποιος σκοτεινός άρχοντας,ούτε περνάω κάποιο μετατραυματικό στρες,αλλά είμαι γενικά ήπιων τόνων και πολύ της συζήτησης και της ανάλυσης,αλλά αν θυμώσω πάρα πολύ,ξεσπάω κι άλλοι μένουν μʼανοιχτό το στόμα σαν τον Ρον και την Ερμιόνη,γιατί δε το περιμένουν.
Οk,τώρα καταλαβαίνω γιατί ταυτίζομαι τόσο με το τρίο...