Οι Ασυγχώρητες Κατάρες

"Never used an Unforgivable Curse before, have you, boy? You need to mean them Potter! You need to really want to cause pain -- to enjoy it -- righteous anger won't hurt me for long -- I'll show you how it is done, shall I?

Mrs Lovett έγραψε:Παρόλα αυτά,θεωρώ τη σκηνή πολύ ενδιαφέρουσα,από την άποψη ότι δείχνει σε τι μπορεί να μετατραπεί ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια του πολέμου,ακόμα κι αν πολεμάει για τη σωστή πλευρά.Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ρόουλινγκ βάζει μόνο τον Χάρι από το τρίο να εφαρμόσει με επιτυχία τις ασυγχώρητες κατάρες.Είναι αυτός που έχει ζήσει πιο σκοτεινές καταστάσεις από τους άλλους δύο κι αυτό έχει επιπτώσεις στον χαρακτήρα του.Δε μπορούσε να βγει αλώβητος από αυτόν τον πόλεμο.
Αλλά στο τέλος μου άρεσε που ο Χάρι δείχνει ωριμότητα μετά την μεταθανάτια εμπειρία του και δε χρησιμοποιεί ασυγχώρητες ή οτιδήποτε άλλο εξίσου άσχημο,εναντίον του Βόλντεμορτ,τη στιγμή που δε χρειαζόταν.

Amycus έγραψε:Για την Αβάντα Κεντάβρα τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα.Είναι ξόρκι που σκοτώνει σε κλάσματα δευτερολέπτου και δεν υπάρχει καμία προστασία.Πράσινη λάμψη και ο στόχος είναι νεκρός.Δικαιολογημένα πιστεύω κατατάχθηκε στις ασυγχώρητες κατάρες.Είναι εν ψυχρώ δολοφονία.

Το ίδιο ισχύει και για το crucio.Ξεκάθαρος βασανισμός του υποκειμένου,είναι η απόλυτη κίνηση σαδισμού και απανθρωπιάς.Στο σημείο αυτό ξεπερνάει και την Αβάντα Κεντάβρα που αν και σκοτώνει τον στόχο εντούτοις αυτό γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σε αντίθεση με την βασανιστική που μπορεί να διαρκέσει απο λεπτά μέχρι ώρες και να συνεχίζεται μέρες.

Η Imperio είναι θέμα χειρισμού.Μπορείς να εξαναγκάσεις το υποκείμενο σε τρομερές πράξεις παρά την θελησή του.Στο συγκεκριμμένο θέμα δεν είναι μόνο η άρση της αυτοβουλίας και της προσωπικής ελευθερίας του εξουσιαζόμενου αλλά και οι πράξεις που μπορούν να ξεπεράσουν σε φρικαλεότητα ακόμα και αυτήν την χρήση της Imperio.

Koντολογίς δικαιολογημένα αποτελούν την τριάδα των ασυγχώρητων.Φόνος,βασανισμός,πειθαναγκασμός.Μέσα που μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα,παρανοϊκοί δολοφόνοι και εξουσιομανείς προσωπικότητες χρησιμοποίησαν ως μέσα ελέγχου και τιμωρίας.

Στον μαγικό κόσμο βέβαια υπάρχουν και άλλα ξόρκια ή φίλτρα που είχαν παρόμοια αποτελέσματα.Να αναφέρω ενδεικτικά το Sectumsempra,το Obliviate (στη περίπτωση Λόκχαρτ),τα πάσης φύσεως δηλητήρια,την Amortentia.Αλλά εν δυμάμει τα περισσότερα ξόρκια θα μπορούσαν να προκαλέσουν αεπανόρθωτες βλάβες (ακόμα και το Expelliarmus του Χάρι στον Σταν Σάνπάϊκ που εκείνη την στιγμή βρισκόταν πολλά μέτρα πάνω απο το έδαφος).Η διαφορά με τις ασυγχώρητες είναι ότι αυτές δημιουργήθηκαν και χρησιμοποιούνται για τον συγκεκριμμένο σκοπό,δεν υπάρχει περίπτωση να προκληθεί κάτι άλλο.Ο μάγος θέλει να δολοφονήσει,θέλει να βασανίσει,θέλει να εξουσιάσει,στις άλλες έχουμε..."ενδιάμεσα αποτελέσματα".Μπορεί το Sectumsempra να οδηγεί στον θάνατο αλλά αρχικά έχουμε ένα βαριά τραυματισμένο μάγο,όχι όμως έναν νεκρό.Στις ασυγχώρητες το "ασυγχώρητο" είναι η προαίρεση του μάγου,το κίνητρο και το αποτέλεσμα που θέλει να προκληθεί.Στα άλλα ξόρκια έχουμε ίσως το ίδιο τραγικές καταλήξεις αλλά το αρχικό κίνητρο διαφέρει.

Σε έναν πόλεμο πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εχθρό με τα ίδια όπλα.Δεν είναι λογικό ο αντίπαλος να θέλει να σε σκοτώσει και εσύ να περιορίζεσαι σε αφοπλισμούς ή άλλα ανώδυμα ξόρκια.Και πάνω στην δίνη της μάχης,πρέπει να μπορείς να απαντήσεις το ίδιο επικίνδυνα και θανάσιμα.Απο αυτήν την άποψη η απόφαση του Κρουτς να νομιμοποιήσει τις ασυγχώρητες κατάρες στους Χρυσούχους και μόνο φαντάζει και είναι λογική.Δεν θα έπρεπε να υστερούν σε τίποτα απο τους θανατοφάγους,σε επίπεδο δυνατοτήτων τουλάχιστον.Έπρεπε να ξέρει ο αρχηγός τους ότι το Υπουργείο δεν αστειεύεται.

Πάνω σε αυτόν τον συλλογισμό,οι υπερασπιστές του Χόγκουαρτς έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις κατάρες.Ορδές θανατοφάγων προέλαυναν στο κάστρο με σκοπό να τους σκοτώσουν όλους χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις.Ήταν θανάσιμοι,αποφασισμένοι και απαλαγμένοι ενοχών.Το ίδιο και οι υπερασπιστές.Με μια διαφορά.Οι Χογκουρτιανοί υπερασπίζονταν τις ζωές τους και πολεμούσαν για έναν καλύτερο κόσμο,οι θανατοφάγοι εκτελούσαν εντολές ενός παρανοϊκού.Το κίνητρο διαφέρει,το μέσο μόνο είναι ίδιο.Αλλά αυτό κάνει όλη την διαφορά.Άλλωστε όταν η Μόλυ μπήκε μπροστά,υπερασπιζόμενη τα παιδιά της απέναντι σε μια ολότελα τρελή και παρανοϊμένη Μπέλλατριξ,φυσικά και η αβάντα Κεντάβρα ήταν το καλύτερο ξόρκι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει.Και αν με ρωτάς,δεν υπήρξε πιο σωστή και απόλυτα συγχωρεμένη χρήση αυτού του ξορκιού.Στην περιπτωσή της,δεν ήταν φονική κατάρα,ήταν ευλογία,σχεδόν προστάτης.

Στην περίπωση του Χάρι και της εξουσιαστικής,πάλι οι συνθήκες δικαιολογούν την χρήση της.Σε μια τράπεζα γεμάτη θανατοφάγους και σε μια αποστολή αυτοκτονίας.Ο σκοπός ιερός,να βρουν τον πεμπτουσιωτή χωρίς να τους καταλάβουν.Δεν γινόταν αλλιώς.Ήταν η ιδανική κίνηση.
Όσο για τον Amycus θα επαναλάβω τα λόγια του Ντάμπλντορ στην Δημογεροντία:"Ακόμα και οι καλύτεροι μάγοι δεν μπορούν να ελέγξουν πάντα τα νεύρα τους".Αθώος ο Χάρι!