Αλεσσάν: Εντάξει το γεγονός ότι είναι ένας ξεχασμένος Πρίγκιπας που πρέπει να πάρει αποφάσεις, κυρίως στο τέλος του 1ου τόμου όπου εξηγεί το σχέδιο του, αλλά κι ότι είναι οδηγός όλης αυτής της κομπανίας , τον εξυψώνει στα μάτια μου. Επίσης η λογική του, το χιούμορ του εκεί που πρέπει με τρελαίνει. Με λίγα λόγια έρωτας μεγάλος.
Μπάερντ: Αυτόν τον χαρακτήρα άργησα να τον καταλάβω, τολμώ να πω ότι στην αρχή μου ήταν εντελώς αδιάφορος κι όλοι αυτοί νυχτερινοί περίπατοι απέπνεαν μία δόση μυστηρίου.
"Τι στα κομμάτια;!" είχα φτάσει να λέω σε ένα σημείο. Μετά την αφήγηση της Διανώρας άρχισα να παίρνω πρέφα και να γίνομαι ένα με τον ήρωα, να τον νιώθω, να τον κατανοώ, να τον λυπάμαι, και να τον συμπονώ, ... Ε μέχρι που στο τέλος λύγισα, είναι να μην τον καψουρευτείς κι αυτόν;! Όχι πέστε μου!;
Ντέβιν+Κατριάνα: Αυτούς τους δυο τους βάζω μαζί σε ένα σακούλι -όχι επειδή έγινε αυτό που έγινε στις αρχές του βιβλίου, κάτι το οποίο κι ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα, - κάτι μου λέει πως αυτό ήταν μια εκδήλωση, αδυναμία της στιγμής, και δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά, όπως αποδείχτηκε κι στο τέλος κι μάλλον έμεινε στο φιλικό. Αλλά επειδή αυτό το κάτι στη συμπεριφορά τους, ... δεν μου αρέσει. Μπορεί να φταίει το άνθος της ηλικίας τους, μπορεί να φταίει το γεγονός ότι ο Ντέβιν ακούει , δεν μιλεί, και μόνο επεξεργάζεται; Μπορεί να φταίει ότι η Κατριάνα έχει μεγάλη γλώσσα και αρπάζεται με το παραμικρό με τα αρσενικά της παρέας και κυρίως με τον Ντέβιν. Πάντως αυτοί οι δυο μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Και λυπάμαι που το λέω... αν κι για να είμαι ειλικρινής ο Ντέβιν ώρες ώρες έχει πλάκα.
Διανώρα: Πόσο οίκτο, πόνο, συμπόνια, αγάπη, λατρεία, να αισθανθώ γι αυτό το κακόμοιρο πλάσμα;!
Δλδ πόσο;! Μέχρι κι εγώ την
"ερωτεύτηκα" πια, έλεος! Τι έχει περάσει και τι περνάει η καημένη, να βρίσκεται εκεί , μέσα στο Κολαστήριο του Τυρράνου, με έναν και μοναδικό σκοπό, -προσπαθώντας την ίδια ώρα να επιβιώσει- να τον σκοτώσει και την ίδια ώρα να τον σώζει. Κι αυτός ο βλαξ ούτε ένα
"Ευχαριστώ", Σε εκείνο το σημείο πολύ τα πήρα κρανίο. Τέλος πάντων αγαπημένος χαρακτήρας, (μέχρι κι one shot γράψαμε για την πάρτι της, τι λες τώρα; ) Αγαπημένο σημείο οι περιγραφές με την οικογένεια και τον αδελφό της. Κακομοιρούλια μου.
Τι κλάμα εκεί, καιρό είχα να σπαράξω με βιβλίο...
Εντιτ: *
Μπράντιν: Ναι, ναι, βρίστε με γιατί παρά τα 60 φεύγα του κυρίου, Τυρράνου αυτού αλλά και το ελάχιστο της παρουσίας του σε αυτό το βιβλίο , ομολογώ χωρίς φόβο και πάθος πως κατάφερε να με γοητεύσει. Ω ναι Βρίστε Με!
Σαντρέ~Δούκας: Είσαι Θεός φίλε μου, μέχρι το σημείο που ο Αλεσσάν χτυπά την μούρη του και πασπατεύει τα μαλλιά του ανήσυχος, μέχρι εκείνο το σημείο, πίστεψα πως είσαι τελειωμένος.
Ερλέιν: Μου σπάει τα νεύρα μέχρις αυτό το σημείο που έχω φτάσει. Ίσως στον 2ο τόμο σχηματίσω άλλη εικόνα γι αυτόν.
Ελένα: Τι να πω σε αυτό το σημείο; Εκτός απ'το γνωστό
"Παντού υπάρχει μια Ελένα" Χάθηκε ο κόσμος να την λένε Ελοίζ, Ελβίρα, Έλσα, κάτι άλλο τέλος πάντων, Το μόνο άλλο που μπορώ να πω είναι
"Κορίτσι μου τι τυχερό που είσαι" Βέβαια περισσότερα για αυτήν και τους Άλλους μάλλον στο 2ο Τόμο οπότε αναμένω,
από Laverne de Montmorency Δευ Σεπ 19, 2011 10:01 pm
) και σκέφτομαι τα 18 ευρώ... Γενικά μου άρεσε πολύ, διαβαζόταν άνετα και σε "κράταγε" με τις περιγραφές και τα flash backs. Από χαρακτήρες συμπάθησα τη Διανώρα και τον Μπάερντ, όπως και τον πρίγκιπα που το όνομά του μου διαφεύγει 
