Ερμιόνη Γκρέιντζερ έγραψε:
Γιατί συγμώμη άμα φτιάξουν ένα νόμο που να λέει πως δεν θα έρχετε για ένα διάστημα τίποτα απο το εξωτερικό και ότι μεταφερετε μέσα στην Ελλάδα θα είναι μόνο Ελληνικό. Και ότι Ελληνικο υπάρχει οι άνθρωποι θα το πέρνουν τσάμπα γιατί απο την μια θα δώσουν ότι έχουν δεν θα τρώνε τίποτα; Να δείτε τότε πόσες δοσεις θα ξεπλιρωσουμε. Όχι μία, όλες.
Όχι, θα πάμε πολύ χειρότερα. Θα γίνουμε σαν την Αλβανία του Χότζα.
Το εμπόριο σήμερα είναι παγκόσμιο και θέτει τους δικούς του όρους, όρους που κανένας δεν μπορεί να παραβεί γιατί αλλιώς θα λιμοκτονήσουν μάζες ανθρώπων. Η Ελλάδα δεν παράγει ούτε την ποικιλία, ούτε την ποσότητα προϊόντων που χρειάζονται για να καλύψουν τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού, πρώτον, και δεύτερον η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν έχει βιομηχανία. ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Λένε πως η βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός και αυτό δεν είναι λάθος, με το να αποκλειστούμε από την διεθνή κοινότητα ουσιαστικά καρφώνουμε πολύ γερά μια ταφόπλακα στον μοναδικό τομέα μας που μπορει να αναπτυχθεί.
Αυτό που θα μπορούσε (θα μπορούσε όχι με την οικονομική έννοια, αφού δεν έχω ιδέα κατά πόσο το δημόσιο ταμείο επιτρέπει κάτι τέτοιο) να γίνει είναι να αρχίσουν να ανοίγουν βιομηχανικές μονάδες. Ορισμένα προϊόντα από αυτά που εισάγουμε τα παράγουμε κι εμείς οι ίδιοι. Ορισμένα από αυτά που παράγουμε δεν τα εκμεταλλευόμαστε στο μέγιστο βαθμό (πχ ο κρόκος-σαφράν-ζαφορά Κοζάνης, η μαστίχα Χίου, το ελαιόλαδο), και θα μπορούσαμε, ειδικά με την επικράτηση της Μεσογειακής κουζίνας παγκοσμίως. Μας λείπει η πολιτική φυσικά, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο θέμα. Η βιομηχανία που θα ιδρυθεί πρέπει να εξασφαλίσει και κάποιους σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την Κίνα και την Τουρκία, που αποτελούν τις δύο ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες της υφηλίου. Η ανάπτυξή τους βασίζεται κυρίως στο ότι σε μισθούς ξοδεύουν ελάχιστα χρήματα, ακριβή ποσά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, όμως είναι γνωστό ότι, ειδικά στην Κίνα, οι εργάτες αυτοκτονούν μαζικά λόγω των πενιχρών τους αμοιβών. Το κράτος (ειρωνεία...) εξασφαλίζει ενα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον και στη συνέχεια προσελκύει επενδυτές, οι οποίοι με μεγάλη τους χαρά δέχονται να αποθέσουν τα κεφάλαιά τους εκεί.
Στην Ελλάδα ο όρος εργασία έχει ήδη αρχίσει να υφίσταται τις μεταβολές αυτές που ενδέχεται να το οδηγήσουν σε τέτοια κατάσταση. Όλοι οι κλάδοι, τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα βιώνουν αυτό που λαϊκιστί θα αποκαλούσαμε εξευτελισμό, βιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, τρομοκρατία (πάρα πολλοί είναι αυτοι που κυριολεκτικά φοβούνται να καταγγείλουν τους "εργοδότες" τους). Είναι σαν να λέμε πως έγινε το πρώτο βήμα. Αυτό ζητάει η ΕΚΤ, αυτό ζητάει το ΔΝΤ και αυτό ζητάει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και τι μας τάζουν; Αν τα καταφέρουμε, θα έρθουν λέει οι επενδύσεις απο πολυεθνικές αλλά και ολόκληρα κράτη. Κατά πόσο θυμίζει αυτό Κίνα;
Εκτός αυτού, φταίμε σε τεράστιο βαθμό εμείς. ΕΜΕΙΣ ΝΑΙ! Ας το πάρουμε απλά, στο διεθνές δίκαιο υπάρχει η έννοια του απεχθούς χρέους. Μία ποσότητα που οφείλεται από ένα κράτος, σε ένα άλλο, χαρακτηρίζεται ως απεχθές χρέος αν και μόνο αν συντρέχουν οι τρεις παρακάτω προϋποθέσεις.
-Οι πολίτες του κράτους που πήρε το δάνειο να μην είναι ενήμεροι για αυτήν την συναλλαγή.
-Τα λεφτά από τα χρήματα αυτά να μην χρησιμοποιήθηκαν στην ανάπτυξη και τη βελτίωση του κράτους και της διοίκησης, αλλά να σπαταλήθηκαν σε άλλου είδους αγορές (λέμε τώρα...) που δεν βοήθησαν το κράτος.
-Το κράτος που έδωσε το δάνειο να γνώριζε πως ισχύουν οι δύο πρώτες προϋποθέσεις.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ναι όλα, ισχύουν για το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού χρέους, το οποίο θα μπορούσε να μειωθεί κατά πάρα πολύ αν εμείς απαιτούσαμε να γίνει αυτό. Δεν έχουμε όμως μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το λαό της, και αυτό είναι σαφές από το τις πρώτες 100 ημέρες του ΠΑΣΟΚ (ποιος δεν θυμάται τις υποσχέσεις για τις ημέρες που θα ακολουθούσαν; ). Έχουμε μια κυβέρνηση που υποδούλωσε με κάθε νομικό τρόπο το κράτος της. Μια κυβέρνηση που σιχαίνεται τον λαό της και μια κυβέρνηση που δεν έχει θέση εντός των γεωγραφικών ορίων της χώρας (και των πολιτικών, αλλά αυτό είναι αυτονόητο).
Εμείς, οι πολίτες:
Το απεχθές χρέος έχουμε δικαίωμα να μην το πληρώσουμε. Δεν ξέρω γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του όρου, αλλά η έννοια αυτή δεν ανήκει μόνο στη σφαίρα του δικαίου, υπάρχουν παραδείγματα, και στον αιώνα μας νομίζω, κρατών που κατάφεραν να αποφύγουν να πληρώσουν, ή έστω να μειώσουν το χρέος.
Τώρα, για να επιστρέψω περισσότερο στο τόπικ.
Ναι συμφωνώ με τις περισσότερες από τις απόψεις που ακούστηκαν. Βρίσκω εξαιρετικά λαϊκιστικό όμως το κείμενο του πρώτου ποστ, και η αλήθεια ειναι πως κυκλοφορεί πολύ στο διαδίκτυο αυτές τις ημέρες. Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Αυτός που θα το διαβάσει, θα το βρει και μικρό και λογικό, και βιαστικά βιαστικά θα συμφωνήσει. Και με το δώρο των αλλοδαπών, και με την ήδη χρεοκοπημένη χώρα. Αυτό περνιέται μέσα από το κείμενο, και γι' αυτό είναι επικίνδυνο.
Και πάλι ως πολίτες, και μάλιστα ως οι αυριανοί γονείς μας, είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε τον πρώτο λόγο στα πολιτικά και κοινωνικά (και οικονομικά, όπως προκύπτει άμεσα) τεκταινόμενα. Γιατί δεν μιλάμε απλά για μια ψήφο που θα ρίξουμε μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, μιλάμε για την πολιτική δραστηριοποίηση. Δείτε τους αγανακτισμένους, πως ξεκίνησαν (ΠΟΛΥ δυναμικά, αν και κάπως αργά...), τι κατάφεραν (η κυβέρνηση κυριολεκτικά τρέμει αυτή τη στιγμή, εκει οφείλεται και ο ανασχηματισμός και φυσικά οι βιαιότητες των μπάτσων-ζώων εννοούσα-στο Σύνταγμα), και πως ακόμη συνεχίζουν με τους ίδιους ρυθμούς. Απο μέρα σε μέρα παρουσιάζονται διακυμάνσεις στον αριθμό των ατόμων που πλησιάζουν στο Σύνταγμα, γεγονός (ας πούμε σήμερα ήταν 800, δεν συγκρίνονται με τις δεκάδες χιλιάδες των πρώτων ημερών), όμως είδαμε για πρώτη φορά όχι μόνο πως είμαστε ικανοι να αυτοοργανωθούμε, αλλά έχουμε και τον τρόπο μας να δώσουμε το παρόν, να φωνάξουμε απέναντι σε ένα κράτος που μας έχει ξεχάσει από καιρό. Οι αγανακτισμένοι κάποια στιγμή θα τελειώσουν, και αυτό θα οφείλεται στο ότι οι ίδιοι κουράστηκαν και όχι στην αισχρή πολεμική που τους ασκήθηκε από το κράτος και τα τσιράκια του (Μανδραβέλη έρχεται η ώρα σου...), ή, αν οι καιροί είναι ευνοϊκοί, στο ότι κατάφεραν τον στόχο τους, να διώξουν την πιο ανθελληνική κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο και στην εξίσου σάπια ΝΔ και να σχηματίσουν ένα κράτος απο το οποίο θα έχει χαθεί ο κομματισμός και οι πελατειακές σχέσεις. Ένα κράτος που θα είναι άξιο να τοποθετηθεί στο Ευρωπαϊκό Πάνθεον, ένα κράτος του οποίου οι πολίτες θα είναι περήφανοι να δηλώνουν πως είναι Έλληνες, με αγνό τρόπο και όχι με την εθνικιστική στενομυαλιά που βλέπουμε καμιά φορά σήμερα.
Όλα τα παραπάνω, πιστεύω ακράδαντα πως είναι στο χέρι μας. Δεν βλέπω τα πράγματα ρομαντικά, δίνω απλά λίγη σημασία στην ιστορία. Στην Ελλάδα μπορεί να μην φτάσαμε ποτέ στο παρελθόν σε παρόμοια κατάσταση, υπάρχουν όμως παραδείγματα κρατών και κοινωνιών που κατάφεραν να κερδίσουν κάτι παραπάνω από το αυτονόητο, με το έτσι θέλω. Απλά επειδή είχαν το δίκιο με το μέρος τους.
από Amelia Blackfoot Παρ Ιουλ 01, 2011 12:16 am
Τόσα χρόνια όλοι οι πολιτικοί τρώνε τρώνε τρώνε.. Ε ΦΤΑΝΕΙ!!!!!!
:
