The End of an Era

The dedication of this book is split seven ways.
To Neil
To Jessica
To David
To Kenzie
To Di
To Anne
And to You
If you have stuck with Harry until the very end.

Η πρεμιέρα του πρώτου μέρος της τελευταίας ταινίας, τον Νοέμβριο του 2010, μας άφησε όλους με πολλές προσδοκίες για την επόμενη και τελευταία ταινία.
Γνωρίζουμε εδώ και καιρό πως τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί, το δεύτερο κομμάτι των Κλήρων αλλά και η τελευταία ταινία της σειράς που σημάδεψε τους περισσότερους από εμας έρχεται να βάλει ένα τέλος στην περιπλάνηση με τον Χάρι Πότερ.

Με το πρώτο βιβλίο να κυκλοφορεί το 1998, και το τελευταίο οχτώ χρόνια μετά, συμπληρώθηκε το ένα κομμάτι του ταξιδιού. Παράλληλα με αυτά, από το 2000 έως το 2011, μία γενιά μεγάλωσε παρακολουθώντας τις περιπέτειες του αγαπημένου μας μάγου.

Φυσικά τίποτα δεν τελείωσε, ούτε καν αφού "το σημάδι του είχε να τον πονέσει 19 χρόνια. Όλα ήταν καλά.". Οι ιστορίες του Μπιντλ του Βάρδου, το πρίκουελ 800 λέξεων και η εγκυκλοπαίδεια που η Τζόαν Ρόουλινγκ έχει υποσχεθεί πως θα γράψει παραμένουν ζωντανές αποδείξεις πως οι Κλήροι του Θανάτου δεν αποτελούν και το τέλος του Χάρι Πότερ.

Με την τελευταία ταινία όμως κλείνει μία μεγάλη ιστορία. Γνωρίσαμε τον Χάρι Πότερ σε διαφορετική ηλικία ο καθένας μας, τον αγαπήσαμε για διαφορετικό λόγο, όμως αυτό μας έφερε κοντά, και αυτό αποδεικνύεται από το ίδιο το φόρουμ όπου γράφεται αυτό το κείμενο. Το είπε άλλωστε ο Ντάμπλντορ:
"Οι διαφορές στα έθιμα και στη γλώσσα δε σημαίνουν τίποτε όταν έχουμε κοινούς στόχους και μεγάλη καρδιά."


Αν το καλοσκεφτείτε, ο χρόνος από τότε που γνωρίσαμε τον Χάρι Πότερ πέρασε μέχρι σήμερα, πέρασε εξαιρετικά γρήγορα, σχεδόν μαγικά γρήγορα.

Σε τέσσερις μήνες από σήμερα η τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ προβάλλεται σε παγκόσμια πρεμιέρα. Η εποχή Χάρι Πότερ τελειώνει, ο μικρός μάγος μεγάλωσε και μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί του. Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο τελευταίες ταινίες μας κάνει από τη μια να ανυπομονούμε για το επικό τέλος, το γεγονός μίας ολόκληρης γενιάς, και από την άλλη να θέλουμε να αργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται.

Δεν θέλουμε να τελειώσει τόσο γρήγορα, σωστά;



Πως περιμένετε να είναι το μεγάλο φινάλε;

Πως νιώθετε που τον φετινό Ιούλιο έρχεται το τέλος μίας εποχής;


Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Είστε ένα από τα άτομα στα οποία αφιερώνει η Τζόαν το τελευταίο της βιβλίο;

Και πάνω απ' όλα, τι άλλαξε στη ζωή σας ο Χάρι Πότερ;

Μακράν το πιο τέλειο τόπικ που έγινε εδώ και καιρό;
Σχεδόν με συγκίνησες βρε τσόφλι!

Πραγματικά, νομίζω πως δεν είμαι εγώ η μόνη που πήρε στα χέρια της το τελευταίο βιβλίο και από τη μια ήθελε να ρουφήξει καθετί που έγραφε και από την άλλη δεν ήθελε να τελειώσει. Μόλις (δυστυχώς) το τελείωσα, είχα για παρηγοριά τις ταινίες που θα έβγαιναν. Είχαν μείνει ακόμα τρεις. Ο Χαρι δεν είχε τελειώσει ακόμα.

And to You
If you have stuck with Harry until the very end.

Μου το αφιέρωσε, ναι μου το αφιέρωσε!
Κοίτα, είναι λίγο αδύνατο να πιστέψεις πως η μαγεία χάνεται και ο Χάρι Πότερ τελείωσε όταν παίρνεις τόσο γερή δοση χαριποτερισμού κάθε μέρα
Μπορεί για τους εξωφορουμικούς ( ) φαν να είναι πιο δύσκολο, αλλά για μας δε θα ναι έτσι
Νταξει, μπορεί να μη βλέπουμε γιγαντοαφίσες κολλημένες στα σινεμά και στα βίντεο κλαμπ, να μην βλέπουμε όλα τα χαριποτερικά αξεσουάρ πρώτη μούρη στις βιτρίνες, και γενικά να μη γίνεται ο σάλος που γινόταν, αλλά και πάλι εμείς αναβιώνουμε την ιστορία κάθε μέρα, θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να την ξεχάσουμε;

Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Πρώτα πρώτα, κάθε φορά που παίρνω στα χέρια μου τη φιλοσοφική Λίθο ανατριχιάζω στο πρώτο κεφάλαιο, στο "στην υγειά του Χάρι Πότερ, του αγοριού που σώθηκε!" και σε όλη την παράγραφο που προηγείται. Μπορεί όταν ήμουν πεντέμισι χρονών και το διάβαζα να μη σήμαινε τίποτα απολύτως, αλλά τώρα ξέρω πως είναι η καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσε να κάνει η Ρόουλινγκ στα βιβλία.

Έντονα συναισθήματα σίγουρα είχα πάρα πολλά, θα αναφέρω όμως μερικά από αυτά που θυμάμαι χαρακτηριστικά:

Το πρώτο σμίξιμο του Χάρι με το Σείριο και τον μετέπειτα αποχωρισμό τους "But know this; the ones that love us never really leave us. And you can always find them in here. [puts his hand to Harry's heart] ..."

Ο θάνατος του Σείριου

Ο θάνατος του Φρεντ

Η στιγμή που θυμάμαι πολύ έντονα, στο δωμάτιο των ευχών λίγο πριν τη μάχη του Χογκ, που είχαν μαζευτεί οι πάντες εκεί.

Και το μοναδικό σημείο που έκλαψα: Όταν ο Χάρι πήγαινε να παραδοθεί στον Βόλντεμορτ και νόμιζα πως πήγαινε να πεθάνει. Σκεφτείτε, είχα μεγαλώσει τόσα χρόνια μαζί του, και πήγαινε να παραδοθεί, και στο σημείο που είχε δίπλα του το φάντασμα της Λίλυ και της λέει: "Μείνε δίπλα μου", ε, δεν άντεξα.

Και πάνω απ' όλα, τι άλλαξε στη ζωή σας ο Χάρι Πότερ;

Ειλικρινά πολλά. Κατ αρχήν δεν ξέρω καν ανα θα είχα αγαπήσει τόσο τα βιβλία αν η μαμά μου δε μου είχε αγοράσει τη φιλοσοφική λίθο από το τζάμπο μαζί με την πασχαλινή μου λαμπάδα όταν ήμουν πεντέμισι
Κατά δεύτερον έχει αμέτρητα διδάγματα, περνάει αμέτρητα μηνύματα, σε μαθαίνει να εκτιμάς τη φιλία, την αφοσίωση, το θάρρος, να ξεχωρίζεις το σωστό από το εύκολο, και κυρίως: να εκτιμάς την τεράστια δύναμη της αγάπης.

Και τέλος:

Για την τελευταία ταινία, δεν ξέρω πώς θα γίνει, δεν ξέρω πως θα τα καταφέρουμε, αλλά θέλω να πάμε να τη δούμε όλοι μαζί.

Πραγματικά μέσα από τον Χάρι Πότερ έχω μάθει και έχω νιώσει πολλά πράγματα. Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβαζα τις σελίδες. Μου φαινόντουσαν τόσο μαγικές. Πίστευα πως ένας κόσμος θα ξεδιπλωνόταν μπροστά μου με αυτά τα βιβλία, κάτι που τελικά πέτυχε. Ίσως μερικές φορές να υπερβάλουμε για το πώς μας έχει επηρεάσει ο Χ.Π., αλλά πάντα θα τον αγαπάμε. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Το φινάλε, δεν θα είναι ένα απλό φινάλε, μίας επταλογίας. Θα είναι το τέλος ενός μύθου, μιας Ιστορίας, ενός παραμυθιού. Ο Ιούλιος, θα είναι μάλλον ο πιο μαύρος Ιουλιος που έχω περάσει. Το τέλος της μαγικής επταλογίας πρέπει να είναι ένα καταπληκτικό τέλος που θα γραφτεί στην ιστορία με τον καλύτερο τρόπο. Αυτός ο Ιούλιος θα είναι ξεχωριστός, αλλά μάλλον και λίγο λυπημένος. Οι στιγμές που μου χάρισε ο Χ.Π. είναι απλά μοναδικές και περισσότερο μαγικές. Τα συναισθήματά μου, μένουν πάντα στην καρδιά. Ειδικά, όλο το θάρρος, όλη η αγάπη και όλο αυτή η φιλία μεταξύ των 3 ηρώων θα μου μείνουν αξέχαστες. Είμαι ένας φανατικός θαυμαστής, άρα και εγώ είμαι "κολλημένος". Αλλά δεν μου αρέσει αυτή η φράση, διότι δείχνει πως η Τζοαν θέλει να μας επηρεάσει και να το διαβάσουμε. Όχι πως είναι κακό, αλλά κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς. ΤΟ διαβάζουμε ή το πετάμε. Ο,τι θέλουμε. Αλλά τα βιβλία του Χάρι Πότερ είναι ένας απλό θησαυρός. Η ζωή μου έχει αλλάξει. Κυρίως η συμπεριφορά μου και το λεξιλόγιο. Πολλές φορές μου έρχεται να πω μία ζαριποτερική φράση μπροστα από τον Γυμνασιάρχη. Μία αλλη φορά, έλεγα από μέσα μου συνέχεια Crucio, αλλά αυτά δεν είναι τίποτα. Αυτό που με άλλαξες περισσότερο είναι ο τρόπος που αντιμετώπιζε ο Χάρι πότερ τον Λόρδο Βόλντεμορτ. Οχι με τα ξόρκια και με τις κατάρες, αλλά τον έβαζε να σκεφτεί για την φιλία και την αγάπη. Κάτι σαν..ψυχολογικός πόλεμος. Τέλος, η συμπεριφορά μου πήρε άλλη μορφή. Τώρα πια δεν μιλάω τόσο απότομα, ούτε κάνω τον έξυπνο συνέχεια. Παρακολουθώ κάτι με προσεκτηκότητα και μετά κρίνω και λεώ την άποψή μου. Με έκανε πιο ευγενικό τύπος, πώς το λένε. Ο Χάρι Ποτερ Δεν Πεθαίνει Ποτέ, Μονο Μένει Στην Καρδιά Μας!

Oh come on, φυσικά και είμαι μία από τους δέκτες της αφιέρωσης της Τζόαν Ποιος από μας δεν είναι?

Το συναίσθημα του τέλους είναι πάντα γλυκόπικρο. Έχεις αγαπήσει ένα βιβλίο, μια ταινία, υπάρχουν κάποιες συνέχειες, και κάποια στιγμή τελειώνει. Απ' τη μία θες να δεις το τέλος κι απ' την άλλη δεν θέλεις να χάσεις ποτέ την μαγεία που σου χάρισε. Αν και εδώ ισχύει αυτό που είπε η Μάρσυ: έχουμε τόσο χαριποτερισμό μέσα μας εδώ μέσα που δεν θα μας νοιάξει και να τελειώσουν οι ταινίες

Στιγμές... Πολλές.
Το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου, όπως και το τελευταίο.
Η συνάντηση με τον Σείριο, η αποκάλυψη της αλήθειας.
Η αναγέννηση του Βόλντεμορτ.
Οι σκηνές στην Γκρίμολντ Πλέις.
Ο θάνατος του Σείριου, του Φρεντ, της Μπέλατριξ.
Το στιγμιότυπο "...ο Ρέμους και η Τονκς κοίτονταν νεκροί" ή κάτι τέτοιο.
Το 19 χρόνια μετά.

Η Τζόαν μου χάρισε έναν από τους ομορφότερους κόσμους που έχω δει. Έζησα, μεγάλωσα, λυπήθηκα και γέλασα μαζί με τους ήρωές της. Είναι κομμάτι μου και δεν χρειάζεται να τα διαβάσω ή να υπάρξουν συνέχειες για να νιώσω χαριποτερίστρια Απλώς είμαι.

Θέλω μπόλικη κατάθλιψη για να απαντήσω σε ένα τέτοιο topic.
21 Ιουλίου 2007.Βγαίνω απο το βιβλιοπωλείο με το τελευταίο βιβλίο στα χέρια μου.Παίρνω το μετρό και στην διαδρομή κοιτούσα το εξώφυλλο,το ίδιο εξώφυλλο που μερικούς μήνες πρίν χάζευα σε μια άθλια εκτύπωση του υπολογιστή.Μετρούσα πια μέρες μέχρι να διαβάσω τις τελευταίες αράδες.7 ημέρες μετά έκλεινα το οπισθόφυλλο...

Ύστερα κορόϊδευα τον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει.Έμεναν τρείς ταινίες,ο Χάρι θα συνέχιζε να μπουκάρει στην ζωή μου και εγώ θα του έδινα ελευθέρας να κάνει ό,τι θέλει.Τα βιβλία όμως ήταν παρελθόν και οι ταινίες κάποτε θα τέλειωναν.Και τότε αποφάσισα να του δώσω διαρκείας.Θα έμενε εκεί,παρών,να συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει...

Δεν χρειάζεται να το γράψω,είμαι και πάντα θα είμαι ένας απο τα εκατομμύρια που τους αφιέρωσε η Ρόουλινγκ το βιβλίο.Ένας ανάμεσα σε πολλούς που προηγουνται και έπονται,εκείνος ο έφηβος που αρνούνταν πεισματικά να αφήσει τα βιβλία απο το χέρι ακόμα και αν το πρωί είχε σχολείο και η ώρα ήταν ήδη τρεισήμιση τα ξημερώματα.

Σκηνές που με συγκίνησαν πολλές.Ο Καθρέπτης του Έριζεντ που ο Χάρι είδε τους νεκρούς γονείς του,η σκηνή με τους γονείς του Νέβιλ στον Άγιο Μάνγκο,ο θάνατος του Ντάμπλντορ,η ελπίδα για ''μια ακόμη ευτυχισμένη ημέρα'' στο τέλος του 6ου βιβλίου,η στιγμή που ο Χάρι επιστρέφει στο Χόγκουαρτς και λέει ''Θα πολεμήσουμε'' (εκεί παράτησα το βιβλίο για 5 λεπτά γιατί δεν έβλεπα πια τα γράμματα απο το κλάμα),ο θάνατος του Σνέιπ,ο θάνατος του Φρέντ,η εκούσια παράδοση του Χάρι στον Βόλντεμορτ και όλες οι σκέψεις που έκανε (άλλο κλάμα) και μια σκηνή απο την 2η ταινία: Η στιγμή που επιστρέφει ο Χάγκριντ απο το Αζκαμπάν,ο Χάρι τρέχει να τον αγκαλιάσει και του λέει μονάχα αυτό:''Δεν υπάρχει Χόγκουαρτς χωρίς εσένα''.

Πόσο μάγεψε την ζωή μου,πόσο την άλλαξε,πόσο την κράτησε.Θέλω παραγράφους για να τα γράψω.Θέλω όμως μονάχα μόνο μια φράση για να το πω:τα κατάφερε με τον πιο υπέροχο τρόπο.

Okay. Λευτέρη, με συγκίνησες ελαφρώς εως και πολύ.

Ήμουν σχεδόν 9 όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο και πραγματικά κόλλησα. Ήταν ίσως από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Να ακούω τη βροχή να μαστιγώνει τα παράθυρα και να διαβάζω τις περιπέτειες στο σκοτεινό κάστρο.
Πήρα το έβδομο βιβλίο στην πρεμιέρα της πώλησής του στην Ελλάδα. Νομίζω ήταν Νοέμβριος ή Δεκέμβριος του 2007. Είχα αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα. Αυτό που μου δημιουργούν μερικές φορές τα αστέρια. Που είναι τόσο μακριά και δεν μπορώ να τα φτάσω, αλλά και πάλι, είναι πολύτιμα. Έτσι και ο Χάρι. Τόσο πολύτιμος, αλλά δυστυχώς τελειώνει, έτσι δεν είναι; Προσωπικά, δεν ξέρω γιατί, αλλά θα ευχόμουν να μην τελείωνε τόσο γρήγορα. Ίσως απλά γιατί θέλω να διατηρήσω τη μαγεία μέσα μου.

And to You
If you have stuck with Harry until the very end.
Ναι, μου το αφιέρωσε. Και νιώθω πολύ περήφανη που είχα κολλήσει με αυτά τα υπέροχα βιβλία και σχεδόν πέντε χρόνια της ζωής μου κυκλοφορούσα με ένα χοντρό βιβλίο της Ρόουλινγκ ανά χείρας. Νομίζω ότι το κάθε μέλος που είναι εγγεγραμμένο εδώ και τα άλλα χιλιάδες παιδιά(μικρά ή μεγάλα) διασκορπισμένα σε όλη την υφήλιο, χαίρονται που η Τζόαν τους αφιέρωσε το βιβλίο.

Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Eίναι πάρα πολλές. Και όσο τις θυμάμαι νοσταλγώ. Καταρχάς η επίσκεψη του Χάρι στον Καθρέφτη του Έριζεντ. Ήμουν αρκετά μικρή τότε, αλλά με είχε συγκινήσει πολύ. Είναι τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο ο καθρέφτης που σου δείχνει τον βαθύτερο πόθο της καρδιάς σου να σε δείχνει με την οικογένειά σου. Είχα συγκινηθεί εκεί.
Η συνάτηση με το Σείριο. Από εκεί μου έχει μείνει το εξής(από την ταινία):
Sirius Black: I expect you're tired of hearing this, but you look so like your father. Except your eyes. You have...
Harry: My mother's eyes.
Sirius Black: It's cruel that I got to spend so much time with James and Lily, and you so little. But know this; the ones that love us never really leave us. And
you can always find them in here.[puts his hand to Harry's heart]
Στο Κύπελο της Φωτιάς με συγκίνησε που είδε τα 'φαντάσματα' των γονιών του εκεί με τους δίδυμους πηρύνες. Οκέι, παίζει απλά να μίσησα τη Ρόουλινγκ όταν πέθανε ο Σείριος. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα και δεν έλεγα να το συνειδητοποιήσω."It's just hard," Harry said finally, in a low voice, "to realize he won't write me again."
Στο έκτο, ο θάνατος του Ντάμπλιντορ. Ο θάνατος του Φρεντ. Εκεί που ο Χάρι είδε τον Ρέμους και την Τονκς στο πάτωμα. Και ειδικά δε όταν πήρε την απόφαση να παραδωθεί. "I'm about to die". Και γύρω του εμφανίστηκαν οι γονείς του, o Σείριος και ο Λούπιν και έβαλα τα κλάματα.
"You are nearly there," said James. "Very close. We are...so proud of you."
"You'll stay with me?" asked Harry. "Until the very end," said James.
Kαι τώρα δε θυμάμαι ακριβώς πως ήταν τα αγγλικά, αλλά ο Χάρι είχε ρωτήσει: "Πονάει;"
Και ο Σείριος είχε απαντήσει:"Ο θάνατος; Καθόλου. Μοιάζει σα να πέφτεις για ύπνο". Οκέι, εκεί είχα βάλει τα κλάματα. Απλά νόμιζα πως ο Χάρι θα πέθαινε.
Η απόδειξη πως ο Νέβιλ ήταν Γκρίφιντορ. "I'll join you when hell freezes over." . Δεν ξέρω. Απλά με άγγιξε η αποφασιστηκότητά του.
Και τέλος, ο επίλογος. Τόσο ταιριαστός με το ξεκίνημα. "Το σημάδι του είχε να τον πονέσει 19 χρόνια. Όλα ήταν καλά".

Και πάνω απ' όλα, τι άλλαξε στη ζωή σας ο Χάρι Πότερ;

Ο Χάρι Πότερ....Χμ, κατ'αρχάς έμαθα να αγαπάω την ποιοτική λογοτεχνία. Επιπρόσθετα, μπήκα σε ένα κόσμο μαγείας. Όσο είχα παρέα το Χάρι, δεν ήμουν στην πραγματικότητα. Ήμουν στον τόσο ξεχωριστό του κόσμο. Επιπλέον, η ιστορία αυτή μιλά για το πως πρέπει να ελέγχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου. Για το πώς να βρεις μία εσωτερική δύναμη που δεν ήξερες πως κρύβεις. Να κάνεις το σωστό για το κοινό καλό. Και πάνω από όλα, μίλαγε για την αγάπη. Όχι σαχλορομάντζα και αηδίες. Την καθαρή αγάπη για τους γονείς και τους φίλους και ένα άτομο αγαπημένο που μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε τόσο ξεχωριστά πράγματα. Απλά με έμαθε να εκτιμώ 2-3 πράγματα που παλα ιότερα θεωρούσα δεδομένα. Η Τζόαν κατάφερε να μου χαρίσει ένα κόσμο μαγικό, και να μου περάσει πολλά. Νομίζω αυτό κατάφερε να το κάνει με όλους.

Πως νιώθετε που τον φετινό Ιούλιο έρχεται το τέλος μίας εποχής;

Ειλικρινά; Χάλια. Αλλά όπως είπε ο Σείριος στην τρίτη ταινία, ό,τι αγαπάμε πάντα μένει μέσα στην καρδιά μας. Και έτσι ποτέ μας δε θα ξεχάσουμε το μικρό αγόρι με το σημάδι κεραυνού και τα γυαλιά. Πάντα θα 'μαστε εδώ και θα τα θυμόμαστε όλα. Όλοι μαζί.

Πως περιμένετε να είναι το μεγάλο φινάλε;

Ελπίζω να μην καταστραφεί το βιβλίο. Ελπίζω να με κάνει να συγκινηθώ όπως το βιβλίο. Και πάνω από όλα, ελπίζω να είναι μία ταινία που απλά όλοι εμείς οι Χαριποτερόφιλοι θα αγαπήσουμε.

Χάρι Πότερ,άρχισα να διαβάζω όταν ήμουν κάπου 13 στα 14.Πήρα τη "φιλοσοφική λίθο" από την αδελφή μου με σκοπό να περάσω την ώρα μου,διαβάζοντας ένα διασκεδαστικό παραμύθι.Όμως,όταν τελείωσα και τα τέσσερα βιβλία που είχαν βγει μέχρι τότε,δεν πίστευα ούτε κατά διάνοια την πώρωση μου.Μετά άρχισε η αναμονή για τα επόμενα..
Όταν διάβαζα τα βιβλία,ήταν λες και τα γεγονότα συνέβαιναν μπροστά μου,ό,τι συναισθήματα ένιωθε ο Χάρι τα ένιωθα κι εγώ,ήταν λες και οι χαρακτήρες ήταν αληθινοί.Και πολλές φορές,όταν ήμουν στεναχωρημένη ή εκνευρισμένη,τα βιβλία αυτά με χαλάρωναν και όσο τα διάβαζα δε μ απασχολούσε τίποτα,για όσο διαρκούσε η μαγεία τους.

Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο αγαπημένο βιβλίο,όλα είναι μία αλυσίδα.Αλλά πάντα μου άρεσαν οι συζητήσεις του Ντάμπλντορ και του Χάρι,όπου όλα τα γεγονότα έβρισκαν τη σημασία τους.Πάντως,θυμάμαι έντονα,όταν διάβαζα για την αναγέννηση του Βόλντεμορτ(είχα φάει τα νύχια μου απο την αγωνία),αλλά και για τον θάνατο του Σέντρικ,γιατί δεν πίστευα μέχρι τότε,ότι τα βιβλία θα έπαιρναν τέτοια τραγική διάσταση.Βέβαια μετά ήρθαν τα χειρότερα,με αποκορύφωμα,τη συνειδητή πορεία του Χάρι προς το θάνατο.Εκεί που διέσχιζε το Χόγκουαρτς και θυμόταν παλιές αναμνήσεις από τα σχολικά του χρόνια και είδε τ αγαπημένα του πρόσωπα,κατασυγκινήθηκα!

Τώρα με το part 2 της 7ης ταινίας,πραγματικά είναι το τέλος μίας εποχής,από την άποψη ότι δε θα έχουμε να περιμένουμε τίποτα άλλο όσον αφορά το Χάρι Πότερ.Το τέλος όμως,εγώ το ένιωσα,όταν είδα την αφιέρωση της Ρόουλιγκ "If you have stuck with Harry until the very end",τότε συνειδητοποίησα ότι δε θα ξαναδιάβαζα ιστορίες για τον Χάρι.
Πάντως για τη ταινία περιμένω να μην απλοποιήσουν το νόημα του βιβλίου,όπως έκαναν με τις προηγούμενες και να μην το παρακάνουν με την περιπέτεια για ν αξιοποιήσουν το 3d.Πραγματικά φοβάμαι μην πάρει η μπάλα τις αναμνήσεις του Σνέιπ ή τη συζήτηση του Χάρι με τον Ντάμπλντορ για παράδειγμα.

Την εμπειρία και τα τόσα διαφορετικά συναισθήματα που μου πρόσφεραν τα βιβλία, δε θα τα ξεχάσω ποτέ.Η αγάπη μου γι αυτά δε θα τελειώσει.Μέσα από τα βιβλία φαίνεται ότι αξίες,όπως αγάπη,φιλία,κατανόηση,είναι αθάνατες και κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.Αυτό όμως που με άγγιξε στα βιβλία,είναι πως αυτό το συνειδητοποιούμε σαν συμπέρασμα,μέσα από την εξέλιξη μιας ιστορίας ενηλικίωσης και όχι σαν ξερό διδακτισμό.Η Ρόουλιγκ δε θεώρησε δεδομένη την αλήθεια των αξιών αυτών,αλλά μας οδήγησε να ανακαλύψουμε τα πλεονεκτήματά τους με ένα ειλικρινές και όχι επιτειδευμένο τρόπο,μέσα από τις πράξεις και τα λάθη των ηρώων.Αυτή η ειλικρίνεια πιστεύω,οδήγησε στην επιτυχία,άσχετα από τα λογοτεχνικά μέσα και το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποίησε η συγγραφέας.

(Σταματήστε με...θα γράψω κι άλλα!... )

Δεν ξέρω αν με το τέλος του β' μέρους των Κλήρων θα τελειώσει οριστικά και το ταξίδι στον κόσμο του ΧΠ. Δεν το λέω μόνο με το σκεπτικό ότι υπάρχουν πολλοί θαυμαστές που περιμένουν μια συνέχεια της ιστορίας, είτε προς το παρελθόν είτε προς το μέλλον των ηρώων του ΧΠ, αλλά και με βάση το γεγονός ότι για την Αγγλία είναι κάτι σαν εθνικό προϊόν που ανταγωνίζεται στα ίσα πολλά χολλυγουντιανά προϊόντα.
Η Ρόουλινγκ με τα βιβλία της κατάφερε να δημιουργήσει ήρωες τους οποίους πολλοί λάτρεψαν ή μίσησαν θανάσιμα σαν να επρόκειτο για πραγματικά πρόσωπα. Μπορεί να μην έχει την μαεστρία και το πνεύμα του Τόλκιν, κατάφερε όμως να διηγηθεί μια ιστορία που όποιος την γνώρισε την ερωτεύτηκε. Κατάφερε να κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται ότι συμμετέχει στην ιστορία του ΧΠ, όχι απλά να παρακολουθεί την εξέλιξή της ώστε να δει το τέλος της, αλλά να ταυτιστεί και εν τέλει να φανατιστεί με αυτή και τους ήρωές της.
Πιστεύω λοιπόν πως και από καθαρά οικονομική πλευρά να το δούμε ο ΧΠ πουλάει ακόμα και το ενδιαφέρον παραμένει όχι απλά αμείωτο αλλά όσο πλησιάζει η δεύτερη ταινία των Κλήρων, αυξάνεται συνεχώς. Οπότε δεν πιστεύω ότι τον επόμενο Ιούλιο θα είναι και το οριστικό τέλος του ΧΠ άλλωστε υπάρχουν τόσα κενά για πολλούς ήρωες των βιβλίων που μόνο για αυτά να γράψει ένα ακόμα βιβλίο θα προκύψει στα σίγουρα

Άντε φύγε, με συγκίνησες βραδιάτικο.

Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα ότι είναι ουσιαστικά το τέλος μιας εποχής, ότι ο μικρός μας μάγος μεγάλωσε.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τις Χαριποτερικές μου αναμνήσεις? Τη μέρα που οι γονείς μου πήραν για τον αδερφό μου το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" και εγώ το βούτηξα για να το διαβάσω? Την πρώτη ταινία που είδα από την επταλογία και κόλλησα? Τις ατελείωτες ώρες που καθόμουν και διάβαζα τα τελευταία βιβλία και δεν έκλεινα το βιβλίο γιατί είχα αγωνία?

Όλα αυτά έχουν σίγουρα σημαδέψει την παιδική μου ηλικία, μεγάλωσα κι εγώ σε αυτόν τον μαγικό κόσμο και εννοείται ότι ήμουν κι εγώ από τους εκατομμύρια φανς σε όλο τον κόσμο που παρέμειναν πιστοί ως το τέλος.

Για 'μένα, βέβαια, δεν νομίζω να τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι. Πάντα θα γυρνάω σε αυτές τις χιλιοδιαβασμένες σελίδες για να επαναφέρω στη μνήμη μου αυτήν την αίσθηση όταν διαβάζω τα βιβλία, ότι δηλαδή ανήκω κι εγώ εκεί, είμαι κι εγώ σπουδάστρια στο Χόγκουαρτς.

Οι προσδοκίες μου για το μεγάλο φινάλε είναι μεγάλες για να πω την αλήθεια, θέλω να κλείσει με ένα ωραίο τρόπο η σειρά των ταινιών και να μου αφήσει μια γλυκιά νοσταλγία.

Τι άλλαξε στη ζωή μου ο Χάρι? Μου έδωσε τη δυνατότητα να ονειρεύομαι και να μάθω πολλά πράγματα. Γιατί πέρα από το παραμυθικό στοιχείο βγαίνουν και διδάγματα από τα βιβλία. Όπως η δύναμη της φιλίας, η θέληση, η επιμονή, το θάρρος, η αγάπη, η αυτοθυσία αλλά και η προδοσία, η απογοήτευση και η κακία. Αλλά πάντα αν είμαστε ενωμένοι τα υπερνικάμε όλα.

Για το τέλος, αφήνω τις πιο δυνατές συναισθηματικά στιγμές.
Η αποκάλυψη του ότι ο Χάρι είναι μάγος, η αρχή της μαγείας.
Η πρώτη αντιμετώπιση Χάρι-Τομ Ριντλ.
Η σκηνή με τον Ωραιόραμφο, η συνάντηση με το Σείριο και η μετέπειτα φυγή του.
Οι τρεις άθλοι.
Ο θάνατος του Σείριου. Από την αρχή συνδέθηκα με αυτόν τον χαρακτήρα και διαβάζοντας ξανά και ξανά το 5ο βιβλίο δεν υπάρχει περίπτωση να μη χαλάσω 3 πακέτα χαρτομάντηλα.
Η αναζήτηση του πρώτου Πεμπτουσιωτή και όλη η διαδικασία για να αποκαλυφθεί η ύπαρξή τους. Ο θάνατος του Ντάμπλντορ.
Η μάχη του Χόγκουαρτς. Η αποκάλυψη για το Σνέιπ. Η συνομιλία Χάρι-Ντάμπλντορ στο σταθμό του Κινγκς-Κρος. Η τελική έκβαση της μάχης. 19 χρόνια μετά.


Οι στιγμές που μας χάρισε η Τζοαν είναι μοναδικές και θα θυμόμαστε, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τις σπίθες που γέννησε στις καρδιές μας η ιστορία του Χάρι.

βρε λευτερη δακρυσα μεσημεριατικα.ακουω και το you and I των scorpions και ειμαι συγκινημενος,διαβαζω και αυτο και δακρυζω!

ειμαι ενας απο τους τυχερους στους οποιους αφιερωνει η ροουλινγκ το βιβλιο.η ιστορια θα τελειωσει με την ταινια,ομως ο χαρι ποτερ ειναι σαν το χογκουαρτς.ποτε δεν θα σταματησει η υπαρξη του εφοσον υπαρχουν ανθρωποι που θα του ειναι ακομα πιστοι...δεν μπορω να πω πως φανταζομαι την ταινια καθως θα γραφω για 3 ωρες.ομως εχω δεθει πολυ με τα βιβλια του νεαρου ηρωα και θα στεναχωρεθω που θα τελειωσουν οι ταινιες...αλλα απο την αλλη ανυπομονω να δω την επομενη και δυστυχως τελευταια ταινια...

Πφφφ συγκινηθηκα
Τι να πρωτοθυμηθω?Οταν πρωτοδιαβαζα την Φιλοσοφικη Λιθο και μισουσα τον Σνειπ που προσπαθουσε ταχα να σκοτωσει τον Χαρι?
Τις στιγμες που πηγαινα στο βιβλιοπωλειο και εδινα τα χρηματα με τετραμενα χερια και μετα καθομουν να το διαβασω οπου τυχαινε να κατσω εκεινη την στιγμη?Τις μαγικες στιγμες στο τεταρτο που περνουσα φανταζομενος το Παγκοσμιο Κυπελλο,το τριαθλο τις ξενες σχολες και τον απεριγραπτο Λουντο Μπαγκμαν?Στο πεμπτο που μισουσα την Αμπριτζ για αυτα που εκανε στους μαθητες, στο τελος την εκπληξη μου που πεθανε ο Σειριος, το μισος για την Μπελατριξ και την εντυπωσιακη μονομαχια του Νταμπλντορ με τον Βολντεμορτ?Τον θανατο του Νταμπλντορ ο οποιος ειναι ο αγαπημενος μου χαρακτηρας σε βιβλια εβερ..(εκλαψα εκει..:P)

Ποσες φορες ειχα διαβασει το εκτο και μολις εφτανα στο τελος ανυπομονουσα για το εβδομο...


Θυμαμαι την ημερα που βγηκε το εβδομο ειχα μαζεψει λεφτα απο δω κι απο εκει και 8 η ωρα ημουν ετοιμος να φυγω να το αγορασω πρωτος στην πολη μου..ξυπναω τον πατερα μου και αυτος αρχισε να μου φωναζει και μου ειπε οτι δεν μπορω να παω τοσο πρωι και οτι θα με πηγαινε αυτος μολις ξυπνουσε..εκλαιγα για παρα πολυ ωρα σκεφτομενος οτι δεν θα το παρω πρωτο.Και ετσι παω γυρω στις 11 η ωρα να το αγορασω μπαινω στο βιβλιοπολειο και μου λεει αυτη που το χει
-Ελα Παναγιωτη η κοπελα που δουλευει εδω μου ειπε ποσο ηθελες να το αγορασεις και στο χτυπησα στην μηχανη μολις μπηκα
Εγω: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩΩΩΩΩ ετσι το παιρνω και καθομαι να το διαβασω με μια γλυκοπικρη αισθηση..

Σιγουρα η Ροουλινγκ μου το αφιερωνει

Η Ροουλινγκ μου επηρεασε σιγουρα τον κοσμο μου...τον εκανε απλα πιο μαγικο!Με εκανε να περιμενω με σιγουρια το γραμμα απο το Χογκουαρτς και να με κανει να πιστεψω πως ειμαι πραγματικα μαγος!Με εκανε να αγαπησω ακομα πιο πολυ την λογοτεχνια..!!

Πολλες φορες οταν με βλεπει στο φορουμ ο αδερφος μου μου λεει Ακομα με τον Χαρι Ποτερ ασχολεισαι?
Εγω ειμαι σε φαση

Πολυ απλα η μαγεια δεν εχει τελος!

εντιτ ξεχασα να πω για το εβδομο η μαχη στο Χογκουαρτς ειναι απλα απιστευτη...!Οπως και ολες οι στιγμες στην αναζητηση των Πεμπτουσιωτων!

Φοβερο θεμα και πολλα για γραψιμο!Τεσπα,τι θελετε να πρωτοπω???

Ακυρο,δεν πειραζει!Λοιπον, γνωρισα τον Χαρι Ποτερ οταν ημουνα εφτα χρονων και πηγα μαζι με την αδερφη μου να δουμε τη φιλοσοφικη λιθο...Και μετα κολλησα!Τρομερα ομως! Μετα διαβασα και τα βιβλια και η πορωση δεν εχει τελειωμο! Περιττο να σας πω οτι απ την 1η Απριλιου εχω φτιαξει ενα ημερολογιο και το εχω κρεμασει πανω απ το γραφειο μου μετρωντας τις μερες μεχρι την τελευταια ταινια.Παρεμπιπτοντως, 75 και σημερα!

Πιστευω οτι το φιναλε θα ειναι συναρπαστικο!ΠΡΕΠΕΙ να ειναι συναρπαστικο!!!Εγω νιωθω λιγο περιεργα,εχω αναμεικτα συναισθηματα.Και θελω και δε θελω, φανταζομαι με καταλαβαινετε...
Νομιζω οτι στο σινεμα με το τελος θα μπηξω και τα κλαματα!
Αγαπημενες μου σκηνες?Πολλες, τι να λεμε τωρα????

Υ.Γ. Ναι,πιστευω οτι ειμαι μια απ αυτους που αφιερωσε η Ροουλινγκ το 7ο βιβλιο γιατι εμεινα κολλημενη με τον Χαρι ως το τελος...

Θέλω κατ' αρχήν να σου δώσω συγχαρητήρια γιατι κατάφερες να με συγκινήσεις, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Μετά θέλω να πω ότι αισθάνομαι περίεργα που θα τελειώσουν όλα στις 15 Ιουλίου αλλά δεν στενοχωριέμαι. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η μέρα θα γραφτεί στην ιστορία. Δυστυχώς από αρχές Ιουλίου ως το τέλος θα είμαι κατασκήνωση οπότε θα αργήσω να δω την ταινία, το σίγουρο όμως είναι ότι θα βγω άλλος άνθρωπος από τον κινηματογράφο (και μετά θα κάνω πάρτι ) Εγώ ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο τον Ιούλιο του 2008 σε ηλικία 10 χρώνων ( μην κοιτάτε ηλικία στο πλάι) και τέλειωσα το έβδομο ακριβώς ένα χρόνο μετά. Τότε ένιωσα ότι τέλειωσα με τον Χάρι Πότερ γιατί δεν μου πολυαρέσουν οι ταινίες. Τώρα όμως το βλέπω διαφορετικά. Όχι τόσο για το περιεχόμενο της ταινίας, αλλα για το νόημά του. Είναι όντως το τέλος μιας εποχής. Θα απογοητευτώ οικτρά όμως αν καταστρέψουν τοο βιβλίο στην ταινία και αν θα νιώσουμε ότι βλέπουμε κάτι άλλο. Υπάρχουν τόσες αγαπημένες σκηνές από τα βιβλία που δεν μπορώ να τις απαριθμήσω. Πιστεύω όμως ότι η ιστορία δεν τελειώνει. Γιατί; Μα γιατί θα ξαναδιαβάσω τα βιβία τουλάχιστον 5 φορές. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τη Ρόουλινγκ που μου αφιέρωσε το 7ο βιβλίο της.

JULY 15: THE EPIC CONCLUSION OF THE WORLDWIDE PHENOMENON

Όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε... Όλοι έτσι λένε!!!

Θέλω αυτό το ποστ να είναι το καλύτερο που έκανα, κάνω και θα έκανα ποτέ στο φόρουμ!!! Και ελπίζω να είναι... Είδα όλα τα δικά σας λόγια, πόσο υπέροχα περιγράψατε τα συναισθήματα που σας δημιούργησαν οι περιπέτειες του μικρού μάγου, πόσο σας επηρέασε στη ζωή σας, πόσο σας συγκήνησε... Λοιπόν, συγκηνούμαι κι εγώ αυτή τη στιγμή που διαπιστώνω ένα πολύ σημαντικό πράγμα: Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που μπορεί να μη τους γνωρίζω πολύ καλά ή και καθόλου, να ξέρω λίγα πράγματα για αυτούς... Κι όμως όλοι ήμαστε ενωμένοι κάποιες στιγμές και καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο και νιώθουμε τα συναισθήματα του... Αυτές οι στιγμές είναι πολύ απλές, να... για παράδειγμα όταν γυρνάμε μια σελίδα ενός βιβλίου των περιπετειών του Χάρι, ή όταν σπρώχνουμε μια ταινία του να μπει μέσα στη συσκευή του DVD!!!

Ε, λοιπόν αυτοί είμαστε... Άνθρωποι που μοιράστηκαν, που αφιέρωσαν, που θυσίασαν χρήμα, χρόνο, αγάπη για αυτό το κολληματάκι τους...

Δε θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τη στιγμή που ο μπαμπάς μου μπήκε στο σπίτι κρατώντας μια ταινία σε βιντεοκασέτα με ένα παιδάκι με γυαλιά πάνω, με το όνομα Χάρι Πότερ... Μου είπε πως θα μου άρεζε και πως είχε να κάνει με μάγους και μαγικά, που μου άρεζαν τότε πολύ (κι ακόμα μου αρέσουν)... Ήταν η Φιλοσοφική Λίθος!!!

Τολμώ να πω, πως από εκείνο το απόγευμα και πέρα, έβλεπα κάθε μέρα αυτήν την ταινία... Πάντα με την ίδια λαχτάρα, πάντα με την ίδια έξαψη... Ήταν μια ταινία μου είχε συνεπάρει το μικρό μυαλουδάκι. Συνολικά, μπορεί να την είχα δει και εβδομήντα φορές!!! Όταν ειδικά βγήκε και η Κάμαρα Με Τα Μυστικά σε βιντεοκασέτα, (όταν βγήκε στο σινεμά έλειπα διακοπές) τότε ήταν που για ένα χρόνο δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά αυτό το μικρό αγοράκι να σκοτώνει το μεγάλο κακό φίδι, να σώζει το κοριτσάκι με τα κόκκινα μαλλιά, να ελευθερώνει το ξωτικό με τα αστεία αυτιά, να πετάει με ένα σκουπόξυλο, να κάνει μαγικά...
Τολμώ να πω ό,τι ήταν από τις ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου...

Τα βιβλία δυστυχώς τα διάβασα σχετικά μεγάλος, ήμουν 14 ετών... Κι όμως, ήταν εκπληκτικό πόσο με συνάρπασαν. Κατάλαβα πως ποτέ δε μεγάλωσα μέσα μου, πως πάντα έμενα ένα μικρό παιδάκι που αναζητούσε περιπέτεια και μαγεία, που θαύμαζε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα στον κόσμο των μάγων...
Και ακόμα έτσι νιώθω. Νιώθω πως ποτέ δεν θα τελειώσει αυτή η υπέροχη ιστορία, αυτή η ιστορία που μας έκανε όλους να νιώσουμε τόσο δυνατά και υπέροχα συναισθήματα...

my precious peanut:

Μια ιστορία γεμάτη περιπέτεια, γέλιο, ευφυία, αγωνία, συμπάθεια, θυμό, φιλία, μίσος, δράση, τρυφερότητα, συγκήνηση, αγάπη...
Τόσο απλή, τόσο υπέροχη, τρύπωσε στις καρδιές μας και έμεινε εκεί μια για πάντα... Θέλαμε να μείνει για πάντα. Ένα υπέροχο παραμύθι, κάτι που θα μας έκανε να ξεχάσουμε τη βαρετή και απογοητευτική ασχήμια του υπόλοιπου κόσμου και θα μας ταξίδευε σε ένα άλλο κόσμο, κάπως διαφορετικό, κάπως μαγικό, τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά... Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουμε την καρδιά μας να ξεχάσει κάτι τόσο υπέροχο, τόσο καταπληκτικό, τόσο μαγικό... Ήταν ό,τι πάντα επιθυμούσαμε... Ό,τι πάντα αγαπούσαμε.

Φαίνεται παράξενο που όλο αυτό φτάνει σε ένα τέλος... Και λοιπόν;

Δε θα ξεχάσουμε ποτέ κάποια όμορφη ηλιόλουστη μέρα που κατηφορίζαμε στο σπιτάκι του Χάγκριντ, μία βόλτα με έναν υπόγρυππα στα σύννεφα, το καλοσυνάτο πρόσωπο και τα πεντανόστιμα κεκάκια της κυρίας Ουέσλι, τις κοροιδίες του Ντράκο, το μπόγκαρτ στη ντουλάπα μας, το χαμογελαστό βλέμμα του Σείριου, ένα φίλτρο που ποτέ δεν πέτυχε, τις σκανταλιές του Φρεντ και του Τζορτζ, το πολυαγαπημένο Μπάρου, τη γκρίνια της θείας Πετούνιας, την αγάπη του Ρον για το Κουίντιτς, την κατάλευκη Χέντβιχ, την Ερμιόνη να διαβάζει κάποιο παλιό, ασήκωτο βιβλίο, τις περιπλανήσεις στο κάστρο, κάποιο θυληκό ελάφι φτιαγμένο από φως πάνω σε μια παγωμένη λίμνη, την ατέλειωτη περιπέτεια...

Ναι, το ξέρω, τελειώνει...

Κι ομώς, ποτέ δε θα τελειώσει!!! Η καλύτερη όλων των ιστοριών...

Θα μεγαλώσουμε, ίσως θα ψιλοξεχάσουμε...Πάντα, όμως, θα υπάρχουν πάνω σε ένα ράφι κάτι παλιά σκονισμένα βιβλία. Πάντα θα μας περιμένουν, πάντα θα είναι εκεί να μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια. Και κάτι ατέλειωτα βράδια με ένα φακό, μία κουβέρτα και πολύ φαντασία...

Και ναι, θα έρθει μία μέρα που θα θυμηθούμε τότε που ήμασταν μικροί και τρέχαμε γύρω από το σπίτι μας με ένα ραβδί-μολύβι στο χέρι προσποιούμενοι ό,τι κάναμε μάγια σαν εκείνο το παιδάκι, το Χάρι Πότερ, το αγόρι που έζησε...

Ο Χάρι Πότερ, το αγόρι που έζησε, ζει... και θα ζει για πάντα μέσα στην καρδιά μας...

αυτα τα βιβλια ηταν τα μοναδικα που με αγγιξαν τοσο πολυ!!!πραγματικα δεν ηξερα οτι υπηρχαν βιβιλια που να με κανουν να αισθανθω ετσι!!!τοσο μαγικα...ζωντανα...να με κανουν να νιωθω οτι τα ζω ...και την παραμικρη περιπετεια των ηρωων....τοσο καταπληκτικα προσωπα...τετοια πλοκη που σε αφηνει αναυδο μεχρι και τ τελευταια δευτερολεπτα που διαβαζεις.....μια σπιθα οπου σε κραταει ζωντανο και γεματο αγωνια απο το πρωτο μεχρι και το τελυταιο βιβλιο....δεν προκειται να ξαναυπαρξει τετοια σειρα.....η ιστορια της τζ.κ. ροουλινγκ θα μεινει για παντα χαραγμενη στην ιστορια...και στις καρδιες ολων οσων την λατρεψαν..δεν θα την ξεχασουμε ποτε.....ουτε αυτην...ουτε τους ηρωες της που μας κρατησαν συντροφια ζωντανοι...στα βαθη των μοσχομυρωδατων σελιδων καθε μοναδικου βιβλιου...!!!

And to You
If you have stuck with Harry until the very end.
Ήμουνα 5-6 χρονών όταν πρωτοκόλλησα με τον Χάρι Πότερ.. Θυμάμαι, ήταν το καλοκαίρι πριν πάω Δημοτικό,
και μια οικογενειακή μας φίλη μου είχε φέρει το βιβλίο, λέγοντάς μου ότι το διάβασε και είναι σίγουρη ότι θα
μου αρέσει. Κάθε μέρα, την έβαζα να μου διαβάζει-και όσο προχωρούσε, τόσο επέμενα ότι έπρεπε να ΑΚΟΥΩ
τις λέξεις και όχι να τις βλέπω για να ζήσω τη μαγεία τους.. Αυτό που θυμάμαι πιο καθαρά, είναι ένα μεσημέρι,
τη στιγμή που ολοκλήρωσε το πρώτο κεφάλαιο και προσπαθούσε να με πείσει να κοιμηθώ, γιατί "στο επόμενο
κεφάλαιο θα πάει στο ζωολογικό κήπο και θα γίνουνε πολλά και πρέπει να είσαι ξεκούραστη.."
Ένα χρόνο μετά, το επόμενο καλοκαίρι, πήρα το δεύτερο βιβλίο-το οποίο και διάβασα μόνη μου Και μετά είχα
εφιάλτες με το Βασιλίσκο :/
Και έτσι πέρασαν τα χρόνια, διάβασα όλα τα βιβλία, είδα τις ταινίες.. και κολλούσα όλο και περισσότερο. Ένιωθα πια
κι εγώ κομμάτι αυτού του μαγικού κόσμου.

Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Πάαρα πολλές.. Η πρώτη: Στο πρώτο βιβλίο, το πρώτο κεφάλαιο. Η πρόταση: "Θα γραφτούν βιβλία για αυτόν και κάθε
παιδί στον κόσμο μας θα ξέρει το όνομά του!" Εκεί σκεφτόμουνα: Είμαι κι εγώ ένα από αυτά τα παιδιά! Ξέρω τον Χάρι
Πότερ!! και χαιρόμουνα..ένιωθα ΤΟΣΟ σημαντική 5 χρονών παιδάκι, και είχα επηρεαστεί τόσο από αυτήν την πρόταση
που είχα αποφασισει όταν μεγαλώσω να γίνω διάσημη σαν τον Χάρι
Χτες έβλεπα την τρίτη ταινία(ξανά..), και για ακόμα μία φορά κόλλησα με την σκηνή:
Sirius Black: I expect you're tired of hearing this, but you look so like your father. Except your eyes. You have...
Harry: My mother's eyes.
Sirius Black: It's cruel that I got to spend so much time with James and Lily, and you so little. But know this; the ones that love us never really leave us. And
you can always find them in here.[puts his hand to Harry's heart]
Από το τελευταίο βιβλίο: "You are nearly there," said James. "Very close. We are...so proud of you."
"You'll stay with me?" asked Harry. "Until the very end," said James. Εκεί ένιωθα ότι όλα τελείωσαν, ότι ο Βόλντεμορτ κέρδισε και ταυτόχρονα
έλεγα ότι δεν πρόκειται η Ρόουλινγκ να τον αφήσει να πεθάνει.. Και το σημείο που είναι στο σταθμό του Κινγκ-Κρος με τον
Ντάμπλντορ, και αναρωτιέται αν έχει πεθάνει και βλέπει το παιδάκι
Οκέι, είναι άπειρα αυτά που έχω να πω, άπειρες οι στιγμές που μου έχουν μείνει, γιαυτό σταματάω εδώ αλλιώς δεν θα μπορέσω
να σταματήσω..
Και τέλος: Δεν πιστεύω ότι τον Ιούλιο ο Χάρι Πότερ θα τελειώσει με αυτήν την έννοια.. Γιατί θα ξεχαστεί όταν πάψουμε να τον διαβάζουμε,
να βλέπουμε τις ταινίες και να μιλάμε για αυτόν..!

Οπως ειδα και σε ενα site: Don't cry because it's over. Smile because it happened.

^^^^σωστηηηη...αλλα και παλι...κλαμα...

Δεν θα πω πολλα ...........απλα ειναι τελειες οι ταινιες...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Με το Χάρι Πότερ δεν είχα ασχοληθεί από την αρχή.Θυμάμαι ότι άρχισα να το βλέπω πριν περίπου 1 χρόνο.Είδα 1α το 5,4,2,1,3,6 και μετά το 7.Δεν ξεκίνησα από την αρχή αλλά εδώ και 1 χρόνο έχω κολλήσει να βλέπω τις ταινίες του και πριν λίγους μήνες να διαβάζω τα βιβλία του.Η πιο συγκινιτική στιγμή(από το βιβλίο) είναι όταν τελειώνει,δηλαδή όταν το Χόγκουαρτς Εξπρές ξεκινάει και τα παιδιά των ηρώων αρχίζουν μια "μαγική ζωή" στο Χόγκουαρτς.Αυτόν τον Ιούλιο που τελειώνει νιώθω χαρά και λύπη μαζί.Χαρά επειδή οι ζωές των ηρώων θα γίνουν καλύτερες και λύπη επειδή θα τελειώσει.Αλλά έχω τις ταινίες και τα βιβλία που μέσα από αυτά θα κρατάει ζωντανή την ανάμνηση του Χάρι Πότερ.

Η αλήθεια είναι ότι, δύο εβδομάδες πριν το τέλος, δεν θέλω να τελειώσει. Κάθομαι και το σκέφτομαι για αρκετά λεπτά μέσα στο κεφάλι μου και ανατριχιάζω, με πιάνουν λυγμοί. Και όταν το καλοσκέφτομαι, λέω μέσα μου "Μην κλαις, δεν κάνει. Ο Χάρι θα είναι πάντα μαζί σου. Από τη στιγμή που κόλλησες, θα είναι για πάντα το μαγικό φιλαράκι σου. Μέχρι να τον ξεχάσεις". Και αυτό είναι αλήθεια. Αλλά δεν ξέρω πότε θα τον ξεχάσω...Ίσως όταν φτάσω σε κάποια μεγάλη ηλικία...
Το μεγάλο φινάλε περιμένω να είναι μια οπτικοποιημένη μορφή του βιβλίου. Θέλω να είναι έτσι. Θα είναι ένα φαντασμαγορικό-μαγικό τέλος γι' αυτούς που τον έχουμε λατρέψει.
Αισθάνομαι χάλια που τελειώνει μια περίοδος μαγείας για εμένα. Τον έχω αγαπήσει από πολύ μικρή ηλικία και φτάνω στα 15 μου και κλαψουρίζω σαν μωρό θέλοντας να μην τελειώσει. Ομολογώ πως η παιδική μου ηλικία ήταν αξέχαστη. Και μέρος της εφηβικής μου. Ο Χάρι και οι φίλοι του μου κρατούσαν συντροφιά όλη την ημέρα. Ειλικρινά.
Τα πιο έντονα συναισθήματα που ένιωσα ήταν η συγκίνηση. Στα βιβλία σχεδόν όποτε πέθαινε κάποιος ήρωας και στις ταινίες το ίδιο. Αλλά και στις ταινίες ένιωθα συγκίνηση όταν άκουγα τα υπέροχα θλιβερά κομμάτια από τα μουσικά σκορ, τα οποία λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε λατρέψει.
Νομίζω πως είμαι κι εγώ ένα από τα άτομα στα οποία αφιερώνει η Τζο το βιβλίο. Τόσα χρόνια φανατικός οπαδός νομίζω πως μου αξίζει η αφιέρωση. Όχι μόνο σε εμένα, σε όλους μας που τον έχουμε αγαπήσει.
Η ζωή μου άλλαξε ριζικά με τον Χάρι Πότερ. Χωρίς αυτόν δεν ξέρω τι θα έκανα. Πρώτα από όλα έμαθα να έχω αληθινούς φίλους. Έμαθα για τα ιδανικά της ζωής, τα οποία αξίζουν. Ο τρόπος σκέψης μου επίσης άλλαξε πάρα πολύ. Επίσης εμπνεύστηκα πάρα πολύ από τον τρόπο γραφής της Τζο με αποτέλεσμα να μπορέσω κι εγώ να γράψω τις δικές μου ιστορίες.
Ευχαριστώ τη Τζο για την όμορφη ζωή που μου χάρισε. Να την έχει ο Θεός καλά!

Ποτέ δεν ήμουν φαν του Χάρι Πότερ (Νικόλα μη βαράς) αλλά νιώθω στεναχωρημένη που τελειώνει μια ιστορία σαν αυτή. Η αλήθεια είναι οτι ποτέ δε περίμενα οτι θα κλάψω βλέποντας αυτές τις ταινίες να λιγοστεύουν. Κι όμως το έκανα.. Οταν είδα το 1ο μέρος της 7ης ταινίας πλάνταξα στο κλάμα γιατί σκεφτόμουν οτι η επόμενη φορά που θα δώ το Χάρι Πότερ (στο σινεμά τουλάχιστον) θα είναι η τελευταία.. Πραγματικά μέσα από τα βιβλία αυτά και τις ταινίες έμαθα πολλά πράγματα για τη ζωή, τη φιλία, την αγάπη και πως αυτά μας χρησιμεύουν. Ο Χάρι Πότερ θα είναι πάντα μέσα μου με κάποιον τρόπο. Τουλάχιστον θα επιδιώξω να είναι πάντα μέσα μου. Λάτρεψα τους χαρακτήρες του Ρον, της Ερμιόνης, του Φρεντ του Τζόρτζ, της Μπέλατριξ (ναι μου άρεσε γιατί ήταν κακιά με στύλ), του Σνέιπ και φυσικά του Χάρι. Δε νομίζω οτι υπάρχουν εμότικονς που μπορούν να εκφράσουν πως νιώθω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι νιώθω τυχερή που ο Χάρι Πότερ μπήκε στη ζωή μου έστω και για λίγο..

μακαρι να μην τελειωνε ποτε

Ο Χαρι Ποτερ αλλαξε τα παντα στην ζωη μου. Μονο αυτο εχω να πω.

Τέλειο τόπικ.
Λοιπόν τα βιβλία του Χάρι Πότερ άλλαξαν πολλά στη ζωή μου και στον τρόπο που σκέφτομαι και που ενεργώ από εδώ και πέρα και με στεναχωρεί αφάνταστα που τέλειωσε αν και λέω συνέχεια στον εαυτό μου πως θα τελειώσει μόνο την στιγμή που οι άνθρωποι θα σταματήσουν να μιλάνε και να ενδιαφέρονται για αυτόν.
Οι στιγμές που μου προκάλεσαν έντονα και δυνατά συναισθήματα ήταν πολλές και για αυτό θα προσπαθήσω να τις πω σύντομα.Ένοιωθα τεράστια αγωνία στους αγώνες κουίντις ιδικά στο 3ο βιβλίο.Όταν πέθαναν πολλοί από τους αγαπημένους μου ήρωες όπως ο Ντάμπλντορ,Σείριος κ.λ.π.
Τις στιγμές που ο Χάρι βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Βόλντι και γενικά σε όλο το 7.Και σε πολλά άλλα σημεία.
Γενικά όταν τέλειωσε ο Χάρι και για ένα μήνα μετά ήμουν χάλια.