Αγαπημένη εκκίνηση

Η καλύτερη αρχή πιστεύω πως δόθηκε στο έβδομο βιβλίο.Ξέραμε ήδη πως ο Βόλντεμορτ είναι πλέον πανίσχυρος και ο Ντάμπλντορ δολοφονήθηκε( ) και στην αρχή του τελευταίου βιβλίου βλέπουμε τον Βόλντεμορτ να συζητάει με τους Θανατοφάγους του για το πως θα ελένξουν την μαγική κοινότητα(κάνοντας τον Ντολόχοβ νέο Υπουργό Μαγείας)αλλά κυρίως για το σχέδιο εξώντοσης του Χάρι Πότερ.Ξέροντας πως αυτό είναι το τελευταίο βιβλίο και όλα πλέον θα κριθούν εκεί πέρα,έχεις μιά αγωνία απο την αρχή για το αν τελικά ο Βόλντεμορτ τα καταφέρει.

Και μιά αρκετά καλή αρχή δόθηκε και στο τέταρτο βιβλίο.Στο τέταρτο βιβλίο μαθαίνουμε πως ο Βόλντεμορτ σχεδιάζει ένα νέο σχέδιο για να επανέλθει στην ζωή και για να το πετύχει πρέπει να πιάσει τον Χάρι.Δεν μαθαίνουμε όμως τι σχεδιάζει και αυτό μας παρακινεί να συνεχίζουμε να γυρίζουμε τις σελίδες μέχρι να μάθουμε τι θα συμβεί.

Οι αρχές των υπόλοιπων βιβλίων πιστεύω πως ήταν κανονικές,εμένα τουλάχιστον δεν με γέμισαν και απο αγωνία,όπως το έβδομο και το τέταρτο.Βέβαια μου άρεσε λίγο και στο έκτο βιβλίο η συνάντηση του πρώην Υπουργού Μαγείας Φατζ(ή κάπως έτσι )με τον Βρετανό Υπουργό.Είχε ενδιαφέρον να ακούς τις απόψεις του μεν και του δε,αλλά και μαθαίνεις πως όλη η μαγική κοινότητα ξέρει πιά για την επιστροφή του Λόρδου Βόλντεμορτ και έτσι αρχίζεις να προετιμάζεσαι για την συνέχεια.

1ου

Το 1ο και το 6ο. Το 6ο κυρίως γιατί ήταν κάτι διαφορετικό που δεν περιμένεις και μέχρι να μπει στη συζήτηση σκέφτεσαι μήπως διαβάζεις άλλο βιβλίο 

Ντάξει και το 4ο ήταν εντυπωσιακό!

Του 4ου την αγαπώ  

Και του 7ου  

Το 7ο ήταν πολύ ωραίο

Του πρώτου με μια πολύ καλή εισαγωγή και λεπτομέρειες στις οποίες ο αναγνώστης την πρώτη φορά δε θα δώσει σημασία αλλά αργότερα που θα ξαναδιαβάσει την επταλογία θα χαμογελάσει.
Του έκτου θα μου άρεσε αν πρώτο κεφάλαιο ήταν η οδός Υφαντουργού. Ναι μεν και αυτό, και ο άλλος υπουργός είναι κεφάλαια με αφηγητή εξωτερικό, κάτι σπάνιο, αλλά στην οδό Υφαντουργού τίθεται για μένα ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα των βιβλίων, για τελευταία φορά πριν την μεγάλη αποκάλυψη: με ποιον είναι τελικά ο Σνέιπ; Και θεωρώ ότι αυτό το κεφάλαιο έπρεπε να μπει πρώτο γιατί ο ρόλος του Σνέιπ μεγαλώνει καθώς περνάμε από το ένα βιβλίο στο άλλο, με την κορύφωσή του στον τελευταίο τόμο. Το έκτο βιβλίο όμως, που τον θέτει πολλές φορές στο επίκεντρο, νομίζω άξιζε να ξεκινάει με αυτόν.
Κάτι που συμβαίνει στο 7ο βιβλίο και γι' αυτό η εισαγωγή του είναι επίσης από τις αγαπημένες μου. Οι δύο άντρες εμφανίστηκαν ξαφνικά θέτοντας την ροή της ιστορίας σε εκκίνηση και ο ένας από αυτούς, ο Σέβερους Σνέιπ, που στο τέλος του βιβλίου θα ανυψωθεί σε τραγικό ήρωα, επισκιάζει τον άλλον όχι μόνο στην πρώτη σελίδα αλλά και με την πάροδο του κεφαλαίου. Είναι αυτός που θα κάτσει δίπλα στον Άρχοντα του Σκότους και το νέο δεξί του χέρι, είναι αυτός που θα μείνει σιωπηλός μπροστά στην τρομοκρατία του Βόλντεμορτ απέναντι στην καθηγήτρια της Μαγκλολογίας και ατάραχος απέναντι στον εκφοβισμό των υπηρετών του, ιδίως τους Μαλφόι. Και έτσι ο αναγνώστης από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο θα αρχίσει να νιώθει συναισθήματα φόβου, μίσους και συμπόνιας ίσως, απέναντι σε κάποιους από τους χαρακτήρες, ενώ ταυτόχρονα προϊδεάζεται για την κατάσταση στην μαγική κοινότητα της Βρετανίας και πόσο δύσκολη θα είναι η επιβίωση για τους κεντρικούς πρωταγωνιστές. Νομίζω πως στο 1ο και το 7ο βιβλίο η έννοια της εισαγωγής κορυφώθηκε με τρόπο μαγικό, και κανείς δε θα μπορούσε να περιμένει κάτι λιγότερο από την ευφυέστατη συγγραφέα.

Μου κίνησαν πολύ την περιέργεια 3ο,4ο και 7ο.
Ειδικά το 4ο με την φωνή του Βολντερμοντ και την εμφάνιση του Ποντικοουρά.

6ου. Με κάνει να νοιώθω λες και βλέπω 3d, χωρίς να φοράω γυαλιά. Λες και εγώ προχωράω. London eye, γέφυρα... Τρελαίνομαι...!