Αγαπημένες μας ατάκες από βιβλία-ταινίες του Xάρι Πότερ

Ο Κρίτσερ με τον Σείριο στο 5:
"Ο Κρίτσερ ζει για να υπηρετεί τον τιμημένο οίκο των Μπλακ..."
"...Που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο μπλακ από τη βρώμα!"



Και στο 4, ο μάγος στο Παγκόσμιο Κύπελλο που λέει:
"...θέλω να αερίζονται τ' αχαμνά μου!!!"
Κορυφαίο!

συζήτηση χάρι-ναρκίσσας στο 6ο βιβλίο στο μαγαζί της κυρίας Μάλκιν με τους επίσημους μανδύες:
Ναρκίσσα:βλέπω ότι επειδή είσαι το χαιδεμένο παιδί του Ντάμπλντορ έχεις ένα εσφαλμένο αίσθημα ασφάλειας, Χάρι Πότερ. Αλλά ο Ντάμπλντορ δε θα είναι πάντα εδώ να σε προστατεύει.
Χάρι:Βρε για δες...ούτε τώρα είναι εδώ!Γιατί δεν δοκιμάζεις?Μπορεί να σου βρουν κανένα δίκλινο κελί στο Αζκαμπάν για να είσαι μαζί με τον αποτυχημένο τον άντρα σου!!!!!!!!!!!

πω πω έλιωσα από το γέλιο όταν είδα την απάντηση του Χάρι!!!!!

και άλλο ένα σημείο στην ίδια σελίδα αλλά όταν τσακωνόταν ο Μαλφόυ με την Ερμιόνη που της λέει:Ποιος σου μαύρισε το μάτι σου Γκρέιντζερ?Θέλω να του στείλω μιαν ανθοδέσμη!

κι αυτό μου άρεσε πολύ αν και όχι τόσο όσο το πρώτο!!!! :P

MrPotter έγραψε:Εμενα μου αρεσε εκει που ο Νταμπλουντορ φευγει απο το Χογκουαρτς.. Και μετα λενε.. Πρεπει να παραδεχτειτε οτι ο Νταμπλουντορ εχει στιλ ε??
Κορυφαια εκφραση...

Γαματο αυτο πραγματι (παραθεση Νταμπλντορ λεγεται οχι Νταμπλουντορ_)

Εγω σε αυτην την σκηνη ημουν στο σινεμα με το αγορι μ κ την κολλητη μ κ ειχα σκασει στα γελια!!!!

Διαβαζει και ο γκομενος Ποτερ?

Ναι του αρεσει πολυ η ταινια κ το βιβλιο!!!!το μονο κακο ειναι οτι μισει τον ντρακο!!!!

Εμένα μου άρεσε εκεί που λέει η Τζίνι στο έκτο: Κάποια με ρώτησε, Χάρι, αν έχεις στο στήθος σου Τατου'αζ έναν υπόγρυππά.
και τη τις είπες ότι έχει ο Ρον?
Έναν πουφ-πυγμαίο.
Θεικό!!!

εμενα αγαπημενη μου σκηνη ειναι στο 7 βιβλιο που η Τζινι φιλησε τον Χαρη στο δωματιο της και μετα οταν πηκε ο Ρον η Τζινι αρχισε να κλαει σιγανα.....................................
Πο πολυ συγκινιτικο! Εκεινη η στιγμη ηταν η μοναδικη που ηθελα να σπασω τα μουτρα του Ρον!!!!!

Dan_LiZa έγραψε:εμενα αγαπημενη μου σκηνη ειναι στο 7 βιβλιο που η Τζινι φιλησε τον Χαρη στο δωματιο της και μετα οταν πηκε ο Ρον η Τζινι αρχισε να κλαει σιγανα.....................................
Πο πολυ συγκινιτικο! Εκεινη η στιγμη ηταν η μοναδικη που ηθελα να σπασω τα μουτρα του Ρον!!!!!

Ναι, ο Ρον τις συνηθίζει κάτι τέτοιες αδιακρισίες... κι εγώ ήθελα να τον σκοτώσω εκεί!

Στο 6ο βιβλιο π μολις η ερμιονη βλεπει τν ρον μ τν λεβαντερ λεει στν χαρι=

Καληνυχτα,χαρι...

κ ηταν μολις 7 τ απογευμα..

Και μου άρεσε επίσης ο Κρίτσερ όταν έπιασε τον Μάντουγκους!
Tα γόνατα του Κρίτσερ τρεμούλιασαν από το βάρος την κατσαρόλας, που την κρατούσε ακόμη ψηλά
<Μόνο άλλη μία, αφέντη μου, για γούρι?

Εμένα αυτό που με συγκίνησε κυρίως είναι στο 7 βιβλίο σελίδα 290 που κάνει την εξής αφήγηση
Δέν ζούν όμως έχουν πεθάνει,σκεύτικε ο Χάρι.Εχουν πεθάνει .Τα κενά λόγια δεν μπορούσαν να κρύψουν το γεγονός ότι κάτω απο το χιόνι και το μάρμαρο βρίσκονταν τα λιωνμένα λείψανα των γονειών του,αδιάφορα,άψυχα.Τα δάκρυα κύλισαν πρίν προλάβει να τα εμποδίσει,και ήταν καυτά αλλα πάγωσαν αμέσως το πρόσωπό του,και ποιό το νόημα να τα σκουπήσει ή να τα κρίψει?Τα άφησε να κυλίσουν με σφιγμένα χείλη,κοιτάζοντας το παχύ χιόνι έτσι όπως έκριβε απο τα μάτια του τν τελευταία κατοικία του Τζέιμς και της Λίλι,που ήταν τώρα σκελετοί ή σκόνη,που δεν ήξεραν ούτε νιάζονταν αν ο γιός τους βρίσκονταν τόσο κοντά,αν χτυπούσε η καρδιά του,,αν ήταν ζωντανός χάρη στη θυσία τους,αν εύχονταν αυτή τη στιγμή
να κοιμώταν μαζί τους τον αιώνιο ύπνο κάτω απ το χιόνι...

Hemione94 έγραψε:Εμένα αυτό που με συγκίνησε κυρίως είναι στο 7 βιβλίο σελίδα 290 που κάνει την εξής αφήγηση
Δέν ζούν όμως έχουν πεθάνει,σκεύτικε ο Χάρι.Εχουν πεθάνει .Τα κενά λόγια δεν μπορούσαν να κρύψουν το γεγονός ότι κάτω απο το χιόνι και το μάρμαρο βρίσκονταν τα λιωνμένα λείψανα των γονειών του,αδιάφορα,άψυχα.Τα δάκρυα κύλισαν πρίν προλάβει να τα εμποδίσει,και ήταν καυτά αλλα πάγωσαν αμέσως το πρόσωπό του,και ποιό το νόημα να τα σκουπήσει ή να τα κρίψει?Τα άφησε να κυλίσουν με σφιγμένα χείλη,κοιτάζοντας το παχύ χιόνι έτσι όπως έκριβε απο τα μάτια του τν τελευταία κατοικία του Τζέιμς και της Λίλι,που ήταν τώρα σκελετοί ή σκόνη,που δεν ήξεραν ούτε νιάζονταν αν ο γιός τους βρίσκονταν τόσο κοντά,αν χτυπούσε η καρδιά του,,αν ήταν ζωντανός χάρη στη θυσία τους,αν εύχονταν αυτή τη στιγμή
να κοιμώταν μαζί τους τον αιώνιο ύπνο κάτω απ το χιόνι...

κ μενα μ αγγι3ε αυτο πλ!

-βολντεμορντ: αβαντα κενταβρα
-ποττερ:εξπελιαρμους


(αυτος ειναι ο αγαπημενος μου διαλογος) τοσο παθος και ενταση και απο τους 2.. εκει ολα χανονται.. τα παντα σταματουν να κινουνται και δινουν τη θεση τους σε αυτη την απαραμιλλης θαρρους και παθους μονομαχια.. τιποτα αλλο δν υπαρχει εκεινη τη στιγμη.. ΜΟΝΟ ΟΙ προταγονιστες μας!! ΖΗΤΩ Η ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ!! συγγνωμη για τη παρενθεση αλλα επρεπε να τα πω αυτα! :shy:

[quote]Hemione94 έγραψε:
Εμένα αυτό που με συγκίνησε κυρίως είναι στο 7 βιβλίο σελίδα 290 που κάνει την εξής αφήγηση
Δέν ζούν όμως έχουν πεθάνει,σκεύτικε ο Χάρι.Εχουν πεθάνει .Τα κενά λόγια δεν μπορούσαν να κρύψουν το γεγονός ότι κάτω απο το χιόνι και το μάρμαρο βρίσκονταν τα λιωνμένα λείψανα των γονειών του,αδιάφορα,άψυχα.Τα δάκρυα κύλισαν πρίν προλάβει να τα εμποδίσει,και ήταν καυτά αλλα πάγωσαν αμέσως το πρόσωπό του,και ποιό το νόημα να τα σκουπήσει ή να τα κρίψει?Τα άφησε να κυλίσουν με σφιγμένα χείλη,κοιτάζοντας το παχύ χιόνι έτσι όπως έκριβε απο τα μάτια του τν τελευταία κατοικία του Τζέιμς και της Λίλι,που ήταν τώρα σκελετοί ή σκόνη,που δεν ήξεραν ούτε νιάζονταν αν ο γιός τους βρίσκονταν τόσο κοντά,αν χτυπούσε η καρδιά του,,αν ήταν ζωντανός χάρη στη θυσία τους,αν εύχονταν αυτή τη στιγμή
να κοιμώταν μαζί τους τον αιώνιο ύπνο κάτω απ το χιόνι...
[/quote]


πραγματικα πολυ συγκινητικη αυτη η στιγμη!

στο 6ο βιβλιο
Σνειπ-Χαρι
-Yes
-Yes,Sir!
-Theres no need to call me sir,professor!!!!!!!!!
πλ μ αρεσε π του την ειπε!

ne ke emena avto m arese poli

και εμενα μ' αρεσε!
του τρην ειπε κανονικοτατα!!!!

Ναι ηταν πολυ ωραιο!!!!

Sev έγραψε:Από τις πιο αγαπημέμες σκηνές: Στο 4ο βιβλίο, στην καλύβα του Χάγκριντ όταν κρυβόταν επειδή η μάνα του ήταν γίγαντας. Όταν έβρισε ο Χάρι και ο Ντάμπλντορ του είπε ότι προσωρινά είχε κουφαθεί. Πολλύ πλάκα. Αλλά και μετά, στην ίδια σκηνή, όταν ο Ντάμπλντορ είπε ότι ο αδερφός του πήγε στο δικαστήριο επειδή εκτελούσε ανάρμοστα ξόρκια σε μια κατσίκα και ότι παρότι δέχτηκε ευρεία κριτική αυτός δεν πτοήθηκε. Το αντίθετο μάλιστα. Και λέει μετά ο Ντάμπλντορ "Αλλά μεταξύ μας δεν ξέρω άμα γνωρίζει να διαβάζει" Κορυφή...

Συμφωνώ!!! Τέλειες ατάκες που δείχνουν οτι ο Νταμπλντορ δεν ήταν μόνο ο σοφός μάγος!!! Είχε πλάκα!!!

Εμένα πολύ μ΄άρεσε η περιγραφή της γουρουνοκαφαλής στο πέμπτο

Γενικα οι περιγραφες ειναι πολυ καλες


ωραιο ειναι και εκει που η Ερμιονη λεει τον Ρον Ροναλντ....LOL



edit by Sev: Όχι διπλά ποστ. Να τα συγχωνεύεις όλα σε ένα...

Λοιπόν, 7ο βιβλίο σελίδα 108:

"Το ακατάληπτο μουρμούρισμα του Ρον διέκοψε το άνοιγμα μιας πόρτας στο πλατύσκαλο του πρώτου ορόφου.
-Χάρι, έρχεσαι μέσα μισό λεπτό;
Ήταν η Τζίνι. Ο Ρον σταμάτησε απότομα αλλά η Ερμιόνη τον έπιασε από τον αγκώνα και τον τράβηξε στη σκάλα. Ο Χάρι ακολούθησε την Τζίνι στο δωμάτιο γεμάτος νευρικότητα. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε στο δωμάτιό της. ήταν μικρό αλλά φωτεινό. Στον έναν τοίχο υπήρχε μια μεγάλη αφίσα του μαγικού συγκροτήματος Αλλόκοτες Αδελφές και στον άλλο μια φωτογραφία της Γκένογκ Τζόουνς, αρχηγού της επίλεκτης γυναικείας ομάδας κουίντιτς Αγιοκέφαλες Άρπυιες. Ένα γραφείο βρισκόταν μπροστα στο ανοιχτό παράθυρο, το οποίο έβλεπε στο δεντρόκηπο, όπου αυτός και η Τζίνι έπαιζαν κάποτε δίτερμα κουίντιτς με τον Ρον και τηνν Ερμιόνη, και όπου τώρα είχε στηθεί μια τεράστια άσπρη σκηνή για το γάμο. Η χρυσαφιά σημαία στην κορφή της ήταν στο ίδιο ύψος με το παράθυρο της Τζίνι. Η Τζίνι κοίταξε στα μάτια τον Χάρι, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε:
-Χρονια πολλά.
-Ευχαριστώ...
Τον κοιτούσε σταθερά στα μάτια, εκείνος όμως δυσκολευόταν ν'ανταποδώσει το βλέμμα. Ήταν σαν να κοιτούσε τον εκτυφλωτικό ήλιο.
-Ωραία θέα! μουρμούρισε αμήχανα δείχνοντας το παράθυρο.
Η Τζίνι αγνόησε τα λόγια του. Δεν την αδικούσε.
-Δεν ήξερα τι να σου πάρω, συνέχισε
-Δεν χρειαζόταν να μου πάρεις τίποτα.
Τον αγνόησε και πάλι.
-Δεν ήξερα τι θα σου φαινόταν χρήσιμο. Κάτι όχι πολύ μεγάλο, για να μπορέσεις να το πάρεις μαζί σου.

Της έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα. Δεν ήταν βουρκωμένη, ένα από τα πολλά υπέροχα χαρίσματα της Τζίνι ήταν ότι σπάνια έκλαιγε. Ο Χάρι σκεφτόταν μερικές φορές ότι, μεγαλώνοντας με έξι αδερφούς, είχε σκληρύνει. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του.
-Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήξελα να έχεις κάτι να με θυμάσαι. Ξέρεις, αν τύχει και συναντήσεις καμιά Βέλα εκεί όπου θα πας, να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις.
-Μεταξύ μας, νομίζω ότι οι ευκαιρίες για φλερτ θα είναι απειροελάχιστες εκεί όπου πάω.
-Αυτό που ψάχνω είναι μια αχτίδα παρηγοριάς, ψιθύρισε και ύστερα τον φίλησε όπως δεν τον είχε φιλήσει ποτέ ως τότε και ο Χάρι ανταπέδωσε το φιλί της ξεχνώντας όλα τ'άλλα, με μια μακάρια λήθη, καλύτερη από το ουίσκι της φωτιάς. Τώρα, η μόνη πραγματικότητα στον κόσμο ήταν η Τζίνι, η αίσθησή της καθώς με το ένα χέρι την κρατούσε από τη μέση και με το άλλο χάιδευε τα μακριά ευωδιαστά μαλλιά της."

magica4 έγραψε:Λοιπόν, 7ο βιβλίο σελίδα 108:

"Το ακατάληπτο μουρμούρισμα του Ρον διέκοψε το άνοιγμα μιας πόρτας στο πλατύσκαλο του πρώτου ορόφου.
-Χάρι, έρχεσαι μέσα μισό λεπτό;
Ήταν η Τζίνι. Ο Ρον σταμάτησε απότομα αλλά η Ερμιόνη τον έπιασε από τον αγκώνα και τον τράβηξε στη σκάλα. Ο Χάρι ακολούθησε την Τζίνι στο δωμάτιο γεμάτος νευρικότητα. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε στο δωμάτιό της. ήταν μικρό αλλά φωτεινό. Στον έναν τοίχο υπήρχε μια μεγάλη αφίσα του μαγικού συγκροτήματος Αλλόκοτες Αδελφές και στον άλλο μια φωτογραφία της Γκένογκ Τζόουνς, αρχηγού της επίλεκτης γυναικείας ομάδας κουίντιτς Αγιοκέφαλες Άρπυιες. Ένα γραφείο βρισκόταν μπροστα στο ανοιχτό παράθυρο, το οποίο έβλεπε στο δεντρόκηπο, όπου αυτός και η Τζίνι έπαιζαν κάποτε δίτερμα κουίντιτς με τον Ρον και τηνν Ερμιόνη, και όπου τώρα είχε στηθεί μια τεράστια άσπρη σκηνή για το γάμο. Η χρυσαφιά σημαία στην κορφή της ήταν στο ίδιο ύψος με το παράθυρο της Τζίνι. Η Τζίνι κοίταξε στα μάτια τον Χάρι, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε:
-Χρονια πολλά.
-Ευχαριστώ...
Τον κοιτούσε σταθερά στα μάτια, εκείνος όμως δυσκολευόταν ν'ανταποδώσει το βλέμμα. Ήταν σαν να κοιτούσε τον εκτυφλωτικό ήλιο.
-Ωραία θέα! μουρμούρισε αμήχανα δείχνοντας το παράθυρο.
Η Τζίνι αγνόησε τα λόγια του. Δεν την αδικούσε.
-Δεν ήξερα τι να σου πάρω, συνέχισε
-Δεν χρειαζόταν να μου πάρεις τίποτα.
Τον αγνόησε και πάλι.
-Δεν ήξερα τι θα σου φαινόταν χρήσιμο. Κάτι όχι πολύ μεγάλο, για να μπορέσεις να το πάρεις μαζί σου.

Της έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα. Δεν ήταν βουρκωμένη, ένα από τα πολλά υπέροχα χαρίσματα της Τζίνι ήταν ότι σπάνια έκλαιγε. Ο Χάρι σκεφτόταν μερικές φορές ότι, μεγαλώνοντας με έξι αδερφούς, είχε σκληρύνει. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του.
-Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήξελα να έχεις κάτι να με θυμάσαι. Ξέρεις, αν τύχει και συναντήσεις καμιά Βέλα εκεί όπου θα πας, να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις.
-Μεταξύ μας, νομίζω ότι οι ευκαιρίες για φλερτ θα είναι απειροελάχιστες εκεί όπου πάω.
-Αυτό που ψάχνω είναι μια αχτίδα παρηγοριάς, ψιθύρισε και ύστερα τον φίλησε όπως δεν τον είχε φιλήσει ποτέ ως τότε και ο Χάρι ανταπέδωσε το φιλί της ξεχνώντας όλα τ'άλλα, με μια μακάρια λήθη, καλύτερη από το ουίσκι της φωτιάς. Τώρα, η μόνη πραγματικότητα στον κόσμο ήταν η Τζίνι, η αίσθησή της καθώς με το ένα χέρι την κρατούσε από τη μέση και με το άλλο χάιδευε τα μακριά ευωδιαστά μαλλιά της."

κι εγω την λατρευω αυτην την σκηνη!!!

Είναι κάτι διαφορετικό για τον Χάρι, δεν το περιμέναμε πιστεύω