από Morfin Gaunt Πεμ Μάης 17, 2012 5:22 am
Δύσκολο δίλημα!Απο την μιά εγώ θα ήμουν ετοιμοθάνατος και θα ήθελα να βρω τον τρόπο να συνεχίσω να ζω και απο την άλλην θα είχα μπροστά μου,σαν απο ειρωνία,ένα μονόκερο.Ο μονόκερος είναι όντως ένα επιβλητικότατο πλάσμα,ανυπέρβλητης ομορφιάς που σίγουρα θα ένοιωθες τις χειρότερες τύψεις αν τον σκότωνες αλλά ας σκεφτούμε και το αίσθημα της αυτοσυντήρισης.Όλοι οι άνθρωποι-λίγο πολύ-θα έτρεμαν στην ιδέα του θανάτου,με την έννοια ότι σταματάς να αναπνέεις,σταματάς να ακούς,σταματάς γενικώς να υπάρχεις.Όλα τελειώνουν και δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσεις.Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις,κάτω απο τους κατάλληλους παράγοντες βέβαια,που μπορεί κάποιος να αποδεχτεί τον θάνατο του ξέροντας πως έφτασε η ώρα του.Όλα εξαρτιούνται απο τους κατάλληλους παράγοντες,οπότε και η επιλογή μου θα καθιστούνταν ανάλογα με τους λόγους που θα πέθαινα.Αν πέθαινα ας πούμε άδικα και ήθελα να ζήσω σωστά και τίμια,θα έπρεπε αναγκαστικά να τον σκοτώσω.Αν έπρεπε να τελειώσω κάτι πολύ σημαντικό που μπορεί να έκανε χαρούμενους πολλούς ανθρώπους πάλι θα το έκανα.Απο την στιγμή όμως που δεν θα υπήρχε απαραίτητος λόγος να συνεχίσω να ζω-πέραν απο το αίσθημα της επιβίωσης-τότε απλά θα αποδεχόμουνα τον θάνατο μου.
Βέβαια ο Βόλντεμορτ δεν σκότωσε τον μονόκερο μόνο επειδή φοβόταν τον θάνατο αλλά και για τους Πεμπτουσιωτές του.Ήξερε πως μπορούσε να γίνει αθάνατος,οπότε θα ήταν χαζό εκ μέρους να τα παρατήσει όλα και να αφήσει τον εαυτό του ανυπεράσπιστο στον θάνατο.Ήταν ένας σημαντικός παράγοντας και αυτό.