Στα χέρια ενός Παράφρονα...

Το εμφραγμα του παππου μου που παραλιγο να πεθανει.

Xμ, δεν έχω ΤΟΣΟ άσχημες αναμνήσεις .

Μάλλον θα μου ανέσυρε τις στιγμές όταν έμαθα πως πέθανε ο αγαπημένος μου παππούς. Τον αγαπούσα (και τον αγαπώ <3 ) πάρα πολύ, ήταν πάντα ο δίπλα μου, τον λάτρευα με λίγα λόγια. Πω, πω, μαύρο δάκρυ είχα ρίξει, ακόμη στεναχωριέμαι πολλές φορές τα βράδια :S.

Πάνο, χωρίς παρεξήγηση, λες βλακείες.
Ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία υπάρχουν τόσο όμορφες αναμνήσεις που δεν μπορούν να αντικατασταθούν από των γόη-το κορίτσι των ονείρων μας που κυνηγούσαμε.

οταν πεθανε η γιαγια μου τα προ προ περσινα χριστουγεννα

δεν έχω πολλές κακές αναμνήσεις...βασικά έχω, αλλά όχι τόσο κακές για να με αποτελειώσει ο Παραφρονας...ίσως τότε που έμαθα ότι πέθανε ο αδερφός της γιαγιάς μου...αλλά ήμουν πολυ μικρή...

Χμμ...
Όταν είχα τσακωθεί με την μητέρα μου.
Σε αυτό το θέμα είμαι πού ευαίσθητη,ξέρετε, γιατί είμαι πολύ δεμένη με την μητέρα μου.

οταν πεθανε ο πεθανε ο προπαππους μου... ημουν μικρος αλλα παρολα αυτα ημασταν δεμενοι...

Κάποιους τσακωμούς ίσως.

Δεν έχω και πολλές τραγικά άσχημες στιγμές αλλά φαντάζομαι ότι όσες στιγμές ένιωσα άσχημα, τη μία μετά την άλλη.

Όταν πέθανε ο παππούς μου ίσως...

Τι εφιάλτης.
Δεν είμαι σίγουρη για το τι θα ξαναζούσα...Ίσως κάτι που μου συνέβει πέρισυ το καλοκαίρι και ήταν ισως η χειρότερη εμπειρία της ζωης μου.Ίσως κάποια γενονότα που μου συνέβεναν μερικούς μήνες πριν που ήταν εξίσου άσχημα και μου είχαν χαλάσει εντελώς την ψυχολογία...
Ή μάλλον την μέρα που πέθανε ο παππούς μου, που ήταν και η μέρα που θα τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο.

τον θανατο του παππου μου

τον θάνατο ενούς πρόσωπο

το θανατο της γιαγιας μου. ημουν 11 χρονων και οταν γυρισα απο τα αγγλικα ολοι ελειπαν πηγα διπλα στις γιαγιασ μου το σπιτι ηταν πεσμενοι γυρω της και ολοι εκλεγαν.....

30-10-11 !!!!!!!!!! Worst Day Ever !!!!!!

μάλλον στιγμές που ένιωθα ανασφάλεια και υπέρμετρη λύπη και θυμό

τον θανατο της προγιαγιας μου που εμενε απεναντις μα

Είμαι μόλις 14.Δεν έχω ζήσει και πολλές κακές στιγμές,ούτε έχω ζήσει τις σούπερ τέλειες...

Λογικα την μερα που παραλιγο να...παω στον αλλο κοσμο...

την αισθηση που ειχα τοτε οταν οι γονεις μου τρακαραν με το αυτοκινητο και πηγαν στο νοσοκομειο.

Όταν πέθανε ο προπαππούς με την προγιαγιά μου!

Δεν εχω ιδεα!Σιγουρα θα ηταν πολυ ενδιαφερων!

Ίσως κάποιο δυνατό φόβο μου και μια ανάμνηση με αυτόν που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω ποτέ.

Τις στιγμές που τσακωνόντουσαν οι γονείς μου. Ήμουν πολύ μικρός, αλλά ακόμη με στεναχωρεί το γεγονός ότι αυτό γινόταν μπροστά τα μάτια μου. Ακόμη και τ η μεγαλύτερη αδερφή να προσπαθεί να τους χωρίσει και τη φωνές που άκουσα μέσα στο σπίτι.

Εγώ δεν έχω κάποια κακή ανάμνηση που μπορεί ο Παράφρονας να μου έφερνε πάλι στην επιφάνεια μόνο πολύ κακά όνειρα.Στο ένα από αυτά σκότωναν τη μητέρα μου μπροστά στα μάτια μου.Αλλά αν είναι για ανάμνηση μπορεί θυμόμουν τη στιγμή που ήμουν στην 5η Δημοτικού ήταν η τελευταία ώρα και είχαμε Γαλλικά και έρθει η δασκάλα εμείς παίζαμε διάφορα.Αυτή τη φορά έτυχε να σκεφτούμε να παίξουμε με τα μπουφάν μας και να χτυπάμε ο ένας τον άλλον.Τελικά την έπαθα και ένας συμμαθητής μου κατά λάθος με πέτυχε με το φερμουάρ του μπουφάν του στο μέτωπο και μου άνοιξε το κεφάλι.Βέβαια εγώ επειδή είμαι ξεροκέφαλη δεν πόνεσα πολύ το μόνο που με τρόμαξε ήταν το αίμα που έτρεχε ποτάμι στο χέρι μου και έκανε και τα ρούχα μου χάλια. Όμως το παιδί που μου το έκανε αυτό ήταν και πολύ καλός μου φίλος και με βοήθησε να καθαρίσω τα αίματα.

Το θάνατο ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου

Αρκετά πράγματα...που δε θέλω να θυμάμαι...