Τριλογία MILLENIUM

Είναι φανταστικά βιβλία, πόσο μάλλον που τώρα βγαίνει και συνέχεια!!!
http://www.stieglarsson.com/
Οι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων του Στιγκ έβαλαν έναν άλλο συγγραφέα να γράψει ένα τέταρτο βιβλίο, το οποίο έχει κυκλοφορήσει ήδη σε αγγλία και άλλες 24 χώρες, και αυτήν την φορά η Καμίλια, η αδερφή της Λίσμπετ, που έχει αναφερθεί ελάχιστα στο παρελθόν, έρχεται και εκδικείται την Λίσμπετ για τον θάνατο του Ζαλατσένκο και το φιάσκο του Τμήματος Ειδικών Αναλύσεων. Ο τίτλος δεν είναι τελικά What doesn't kill you, αλλά the girl in the spider's web=το κορίτσι στα δίχτυα της αράχνης κάπως έτσι. Περιμένω να το πάρω ακόμα και στα αγγλικά μόλις βγει στην Ελλάδα.

Έχω δει την χολιγουντιανή πρώτη ταινία, έχω δει την δευτερη ταινία σουηδικής παραγωγής και έχω διαβάσει το τρίτο βιβλίο. Ήταν κάθε ιστορία απίστευτη, και ειδικά το βιβλίο με συνεπήρε, ο τρόπος γραφής του Λάρσον ήταν μοναδικός, κάτι που με φοβίζει όσον αφορά τον νέο συγγραφέα.

Πάντως το νέο αυτό κυκλοφόρησε και στην The New York Times απ' ότι είδα στις 29-30 Αυγούστου.

^YOU DONT SIMPLY WRITE A SEQUEL OF STIEG LARSSON'S BOOKS WITHOUT BEING STIEG LARSSON
Και ειδικά με τέτοια πλοκή.
STOP STOP STOP STOP

Πήρα το 4ο βιβλίο της σειράς millenium, ξεκίνησα να το διαβάζω και θα το συνεχίσω λίαν καλώς. Φαίνεται καλό. Ο Λάγκερκραντζ αποδίδει με αρκετή επιτυχία την πλοκή, κι αν δεν υπήρχε προηγούμενο για σύγκριση θα ήταν οκ, αλλά όσο φέρνω στο μυαλό μου το ΜΕΓΑΛΕΙΟ της φωλιάς της σφήκας που έχω διαβάσει παλιότερα, δεν ξέρω, δεν πιάνει τόσο πολύ. Βέβαια ακόμα δεν έχω μπει στα βαθιά, αλλά σίγουρα ο παλιός είναι αλλιώς. Βέβαια από το ολότελα καλή είν κι η παναγιώτεννα, θα δούμε. Θα βγάλει και επόμενα βιβλία στην σειρά, οπότε πιστεύω θα βελτιωθεί.

Οι κύριες διαφορές είναι ότι ο Λάρσον υπερτερεί την πολυπλοκότητα. Αυτό, να το μπαίνει στα άδυτα πολιτικών σκανδάλων και η αφήγησή τους ήταν και είναι ανεπανάληπτη. Ίσως αν για αρχή προσπαθούσε ο Λάγκερκραντζ να γράψει ένα βιβλίο στο στυλ "το κορίτσι με το τατουάζ" και όχι να μπει κατευθείαν σε στυλ "το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας" να ήταν καλύτερα.
Από την άλλη ο Λάγκερκραντζ είναι περισσότερο εμπειρογνώμονας, ξέρει πιο πολλά πρακτικά πράγματα, και μπορεί να πλαισιώσει καλύτερα την Σαλάντερ. Το ότι μιλάει πολλές φορές λίγο νερντουλίστικα για πληροφορική είναι σωστό. Δεν σου πλασάρει ας πούμε ένα χακάρισμα της Λίσμπετ, αλλά σου το εξηγεί με απλά λόγια, σου λέει για δίκτυα, για root, για διάφορα. Εξηγεί και διδάσκει. Το παιδί του πρωταγωνιστή έχει αυτισμό, και τρώει μισή σελίδα για να πει πως δημιουργείται ο αυτισμός. Αυτές οι οάσεις γνώσης είναι καλές πιστεύω.

Θα ήθελα να ακούσω και των αλλωνών τις γνώμες για το νέο βιβλίο σε σύγκριση με το προηγούμενο.