από Hermione Granger. Κυρ Μάης 02, 2010 10:13 pmΌταν ήταν 14, η Samira Bellil έκανε το επικίνδυνο λάθος να ερωτευτεί. Επικίνδυνο, γιατί εκεί που ζει η Samira μπορεί να οδηγήσει ομαδικό βιασμό.
Το αγόρι της ήταν ο σκληρός, όμορφος άντρας του συνοικισμού. Αποφάσισε να κοιμηθεί μαζί του, στο υπόγειο, αλλά όταν έφυγε, οι φίλοι του την περίμεναν. Άρχισαν να την κλωτσάν και να την χτυπάν και ο μεγαλύτερος την έσυρε από τα μαλλιά σε ένα διαμέρισμα κοντά, όπου πέρασε τη νύχτα της βιαζόμενη από τρεις νεαρούς άντρες. Το σεξουαλικό βασανιστήριο ήταν τόσο απωθητικό, που ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά, δεν μπορεί να το περιγράψει. ΤΟ χειρότερο όμως είναι ότι ο ομαδικός βιασμός της Samira, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στα υποβαθμισμένα γαλλικά προάστια της Γαλλίας του 21ου αιώνα.
Δεν ονομάζεται καν βιασμός. Το λένε tournante ή pass round. Το κλισέ είναι σκόπιμο. Ένα κορίτσι ή ένα τσιγαριλίκι- το ίδιο πράγμα. Μερικές φορές το λένε slag- plan γιατί αυτό είναι μια κοπέλα που κοιμάται με το αγόρι της. Συμβαίνει σε υπόγεια, σε σχολεία, σε τουαλέτες.
Τον περασμένο χρόνο έφτασε στα δικαστήρια η υπόθεση της Νάντια, 15 χρονών, η οποία βιάστηκε σε όλα τα παραπάνω μέρη. Για μήνες, την απήγαγαν και βίαζαν επανειλημμένα. Το ανέφερε μόνο όταν μια φίλη της πρόσεξε την κατάστασή της στο σχολείο (υποχρεώθηκε να έχει στοματική επαφή με δύο αγόρια κατά το πρωινό διάλειμμα). Όταν οι βιαστές της στάθηκαν στο δικαστήριο, είχαν την συνηθισμένη υπεράσπιση: τα ήθελε.
Οι ιστορίες είναι τρομακτικές:
Ελοντί, 14 χρονών, τον Αύγουστο του 2000 άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της ενώ οι γονείς της έλειπαν, για να βρεθεί αντιμέτωπη με πέντε αγόρια. Ένα λεπτό αργότερα, είχε το πρώτο από τα πέντε πέη στο στόμα της.
Σολάνζ, 17 χρονών, το αγόρι της κρατούσε κάτω ενώ οι φίλοι του την βίαζαν στην σκάλα. Κατά το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου 1997 και Ιουλίου 1998 βιάστηκε πέντε φορές (Όταν παράτησε το αγόρι της και βρήκε καινούριο, αυτός αφησε επίσης τους φίλους του να τη βιάσουν)
Νόρα, 14 χρονών, πριν τρία χρόνια πήγε σε ένα σταθμό για να συναντήσει το φίλο της Πιερ, ο οποίος την έδωσε σε δύο φίλους τους που την βίασαν σε ένα διαμέρισμα και την έστειλαν σπίτι της με το τραίνο ενώ αυτή αιμορραγούσε.
Η Άναμπελ, 21, βιάστηκε από 4 νεαρούς άντρες σε ένα τραίνο. Υπήρχαν 200 άνθρωποι στο βαγόνι. Μια άλλη κοπέλα έχει βιαστεί 86 φορές.
Όπως οι βιαστές τους, τα κορίτσια είναι λευκά, μαύρα και αραβικής καταγωγής. Συνήθως είναι έφηβες. Στα banlieue, ή προάστια, που αποτελούν τις γαλλικές υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, το να είσαι κοπέλα σημαίνει να είσαι στόχος.
Στα banlieue, τα εργοστάσια έχουν κλείσει, μόνο η φτώχεια απέμεινε. Η ανεργία ανάμεσα στους νέους είναι γύρω στο 40% , σε αντίθεση με το 9% εθνικό μέσο όρο. Συνήθως η Γαλλία δεν δίνει σημασία σε τέτοια προάστια.
Μέχρι το περασμένο Νοέμβρη, όταν εκδόθηκε το βιβλίο της Samira Bellil σχετικά με την εμπειρία του ομαδικού βιασμού που είχε και την δολοφονία μιας 17χρονης κάτω από περιστάσεις πολύ φρικτές για να αγνοηθούν. Το Φεβρουάριο, οι γυναίκες από όλη τη χώρα βρήκαν τη φωνή τους, σε μία πορεία 5 εβδομάδων σε πάνω από 20 Γαλλικές πόλεις με την πολεμική κραυγή «Ούτε π******ς, Ούτε Υποταγμένες»
Το γυμνάσιο Sarcelles απέχει 20 λεπτά από την Notre Dame. Φτάνεις εκεί με το τραίνο. Είναι όσο banlieue γίνεται. Στο γραφείο της, η καθηγήτρια, Jeanne Sillam, έχει στο γραφείο της ένα φωτοαντίγραφο από άρθρο εφημερίδας. «Νάντια, 15, βιάστηκε ομαδικά». Και σκέφτομαι, τι είδους σχολείο είναι αυτό που πρέπει να ενημερώνεται η διεύθυνση για τους ομαδικούς βιασμούς; Το είδος του σχολείου όπου σε ένα κορίτσι με μίνι φούστα επιτέθηκαν 30 αγόρια στις τουαλέτες. Το είδος του σχολείου όπου ο καθηγητής Fabrice Genestal άκουγε συνεχώς τη λέξη “tournante” και δεν καταλάβαινε τι σήμαινε, μέχρι που κράτησε τα παιδιά το απόγευμα και συζήτησε μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα φιλμ που γύρισε ο Genestal το 2000 με θέμα τους ομαδικούς βιασμούς, γυρισμένο με αληθινά παιδιά σε αληθινά σχολεία.
Το φιλμ ανοίγει με έναν ομαδικό βιασμό, ένα πιστό πορτραίτο όσων του είπαν τα παιδιά. «Συνήθως λειτουργεί έτσι, ένα αγόρι πλησιάζει ένα κορίτσι με την παρέα του πίσω του. Μπορεί να την κεράσει ένα ποτό. Μπορεί να την πείσει να τον φιλήσει. Είναι όλα προσχεδιασμένο. Είναι κυνήγι».
Το κορίτσι είναι συνήθως εύθραυστο, ανυπεράσπιστο ή το έχει σκάσει από ο σπίτι. Ή έχει σπάσει τους κανόνες του banlieue. (Ένας δάσκαλος ανέφερε ότι άκουσε τους μαθητές του να λένε: «Τα nightclubs είναι γεμάτα τ****ς, αφού άμα βρίσκονται σε κλαμπ είναι τ****ς»). Το κορίτσι υποχωρεί και το αγόρι λέει: «Να είσαι καλή μαζί μου αλλιώς θα το πως στους γονείς/φίλους/γειτονιά». Και μετά λέει: «Να είσαι καλή και με τους φίλους μου». «Το κόλπο είναι να απομονώσεις το θύμα» λέει ο Genestal. «Όταν φανεί εύκολη, κανείς δεν θα την βοηθήσει, ούτε τα υπόλοιπα κορίτσια»
Αυτός είναι ο κώδικας του banlieue. Σε ένα μάθημα οικογενειακού προγραμματισμού ένα αγόρι λέει: «Οι Γαλλίδες είναι για γ*****, οι μουσουλμάνες για γάμο». Η γυναίκα που μου το είπε αυτό ήταν σοκαρισμένη, όχι μόνο επειδή το αγόρι που το είπε ήταν Γάλλος και λευκός, αλλά και επειδή όλα τα κορίτσια στην τάξη χειροκρότησαν. Το να είσαι ο macho από τα αγόρια φαίνεται στις κοπέλες σαν μέσο διαφυγής. Έτσι τα κορίτσια λειτουργούν σαν κράχτες. Η Νάντια παραδόθηκε στους βιαστές της από δύο κορίτσια που γνώριζε, και στα οποία είχε ζητηθεί να βρουν μια «dick-sucker»
“Μια μέρα στο σταθμό ο Π. Έβαλε τα χέρια του πάνω μου. Τον ρώτησε γιατί και μου είπε : «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε μαζί σου». Είπε ότι ήταν για λάδωμα, αλλά δεν κατάλαβα για τι ακριβώς. Άρχισα να βγαίνω έξω όλο και λιγότερο, αλλά τα αγόρια συνέχισαν να έρχονται για μένα» αναφέρει η Ελοντί, 14, στη δήλωσή της στην αστυνομία.
Η ντροπή του ομαδικού βιασμού σακατεύει: τα περισσότερα κορίτσια δεν τολμούν να μιλήσουν από το φόβο αντίποινων- καμένα διαμερίσματα, απειλές σε μικρότερες αδερφές. Εκτιμάται ότι στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία μόνο το 10% των βιασμών αναφέρεται στην αστυνομία και αυτές αφορούν μόνο ενήλικες. Σε αυτές τις περιοχές η σιωπή είναι ακόμη πιο δελεαστική- για μερικές μουσουλμανικές οικογένειες, ιδιαίτερα, το προγαμιαίο σεξ είναι ταμπού και η παρθενία της κόρης τιμάται πάνω από όλα.
Η Samira Bellil δεν ανέφερε το βιασμό της αρχικά. Η
αστυνομία ονομάζει τα θύματα ομαδικού βιασμού «υπερ-βιασμένα». Έτσι ένοιωθα κι αυτή υπερ- φοβισμένη, υπερ-αηδιασμένη και υπερ-ένοχη. Δεν μπορούσε να μιλήσει εύκολα στους Αλγερινούς γονείς της. Δεν είπε τίποτα, μέχρι που τρεις φίλες της, της είπαν ότι τους επιτέθηκε ο Κ.- ο ίδιος άντρας που την είχε βιάσει δύο φορές- και τη ρώτησαν αν θα το ανέφερε. Το έκανε και έγινε μέλος μιας μικρής μειονότητας.
Μόνο τα τελευταία χρόνια τα κορίτσια έχουν αρχίσει να αναφέρουν τέτοια εγκλήματα- δηλαδή, αν γνωρίζουν ότι είναι τέτοια (Η Samira Bellil δεν ήξερε ότι το να βιαστεί, σοδομιστεί και να αναγκαστεί να πάρει π*** από τρία αγόρια ήταν ένα έγκλημα που τιμωρούσε ο Γαλλικός νόμος). «Δεν ξέρω αν οι αριθμοί των βιασμών έχουν αυξηθεί» λέει ένας κοινωνιολόγος, ειδικός στην εφηβική σεξουαλικότητα «ξέρω όμως ότι η ικανότητα να μιλάς γι αυτό έχει αυξηθεί». Όταν η Samira Bellil εξέδωσε το βιβλίο της «Στην κόλαση των Tournantes» το ταμπού έσπασε λίγο παραπάνω.
Απαιτούσε απίστευτο θάρρος. Ο Κ. Που έκανε δύο χρόνια φυλακή, έχει επιστρέψει εδώ και πολλοί καιρό στους δρόμους, στους δρόμους που κυκλοφορεί και η Bellil. Των είδε τρεις μήνες πριν τελειώσει το βιβλίο της. «Τα πόδια μου ήταν σαν ζελές. Περίμενα ότι θα πιάσει το κεφάλι μου, ότι θα με τραβήξει από τα πόδια.» Αλλά υπέγραψε με το αληθινό της όνομα, και έβαλε τη φωτογραφία της στο εξώφυλλο. «Ο εκδότης μου λέει ότι έχω ωραίο πρόσωπο» αστειεύεται. «Ποτέ δεν σκέφτηκα να μείνω ανώνυμη. Έπρεπε να είμαι αξιόπιστη. Υπάρχουν τόσες νεαρές γυναίκες που έχουν υποφέρει. Θέλω να τους δώσω ελπίδα και ένας θεός ξέρει ότι την χρειάζονται».
Δεν υπάρχουν στατιστικές για τα tournantes αφού η πλειοψηφία των ομαδικών βιασμών δεν αναφέρεται. Ανέκδοτα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ο κοινωνικός λειτουργός Richard Heyberger, που λειτουργεί ένα καταφύγιο για τους έφηβους δυτικά του Παρισιού, αναφέρει ότι όλα τα κορίτσια που έρχονται στη στέγη του ξέρουν τουλάχιστον ένα άλλο κορίτσι που την «έχουν περάσει». Η Samira Bellil από τότε που εξέδωσε το βιβλίο της λαμβάνει 20-30 γράμματα την ημέρα, πολλά από θύματα.
«Το αγόρι μου μου είπε ότι πήγαινα γυρεύοντας. Δεν νομίζω ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Όταν μετά τη δεύτερη φορά τον παράτησα, γέλασε και μου είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεχάσω»
«Όταν πήγαινα σχολείο πριν από 7 χρόνια» λέει η Deflaou «τα αγόρια έλεγαν «Ηρέμησε ή θα σε πάμε στο υπόγειο». Εννοούσαν ότι θα σε βίαζαν» Η αδερφή της Deflaou, έξι χρόνια μεγαλύτερη, ήξερε για τα «γυρίσματα» (pass-rounds) όταν ήταν στο σχολείο. Οι ακτιβιστές της βάσης άκουγαν τη λέξη tournante για περίπου δύο δεκαετίες. Αλλά μόνο το φιλμ του Genestal, σκοτεινό, σκληρό και αληθινό, σόκαρε τις πολιτικές τάξεις σε έτσι ώστε να αντιδράσουν. Οι υπουργού ανακοίνωσαν το τέλος της σεξουαλικής βίας στα σχολεία. Επιτροπές οργανώθηκαν για την καταπολέμηση του φαινομένου.
Ίσως αυτή η προσοχή από τους διαδρόμους της εξουσίας να είναι πολύ λίγη και πολύ αργά. Η Fadela Amara, διευθύντρια της ακτιβίστικης ομάδας «Σπίτι των Φίλων» εργάζεται στα banlieue δύο δεκαετίες, με λίγη βοήθεια. «Το κοινό δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Όταν μιλάνε για τα banlieue μιλάνε για το έγκλημα. Κανείς δεν μιλάει για τις γυναίκες». Μιλάει λες και έχει πει τα ίδια πράγματα πολλές φορές. «Όλα τα δικαιώματα που έχει κερδίσει ο φεμινισμός σταματάνε στα όρια των banlieue».
http://news.pramnos.net/
Το αγόρι της ήταν ο σκληρός, όμορφος άντρας του συνοικισμού. Αποφάσισε να κοιμηθεί μαζί του, στο υπόγειο, αλλά όταν έφυγε, οι φίλοι του την περίμεναν. Άρχισαν να την κλωτσάν και να την χτυπάν και ο μεγαλύτερος την έσυρε από τα μαλλιά σε ένα διαμέρισμα κοντά, όπου πέρασε τη νύχτα της βιαζόμενη από τρεις νεαρούς άντρες. Το σεξουαλικό βασανιστήριο ήταν τόσο απωθητικό, που ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά, δεν μπορεί να το περιγράψει. ΤΟ χειρότερο όμως είναι ότι ο ομαδικός βιασμός της Samira, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στα υποβαθμισμένα γαλλικά προάστια της Γαλλίας του 21ου αιώνα.
Δεν ονομάζεται καν βιασμός. Το λένε tournante ή pass round. Το κλισέ είναι σκόπιμο. Ένα κορίτσι ή ένα τσιγαριλίκι- το ίδιο πράγμα. Μερικές φορές το λένε slag- plan γιατί αυτό είναι μια κοπέλα που κοιμάται με το αγόρι της. Συμβαίνει σε υπόγεια, σε σχολεία, σε τουαλέτες.
Τον περασμένο χρόνο έφτασε στα δικαστήρια η υπόθεση της Νάντια, 15 χρονών, η οποία βιάστηκε σε όλα τα παραπάνω μέρη. Για μήνες, την απήγαγαν και βίαζαν επανειλημμένα. Το ανέφερε μόνο όταν μια φίλη της πρόσεξε την κατάστασή της στο σχολείο (υποχρεώθηκε να έχει στοματική επαφή με δύο αγόρια κατά το πρωινό διάλειμμα). Όταν οι βιαστές της στάθηκαν στο δικαστήριο, είχαν την συνηθισμένη υπεράσπιση: τα ήθελε.
Οι ιστορίες είναι τρομακτικές:
Ελοντί, 14 χρονών, τον Αύγουστο του 2000 άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της ενώ οι γονείς της έλειπαν, για να βρεθεί αντιμέτωπη με πέντε αγόρια. Ένα λεπτό αργότερα, είχε το πρώτο από τα πέντε πέη στο στόμα της.
Σολάνζ, 17 χρονών, το αγόρι της κρατούσε κάτω ενώ οι φίλοι του την βίαζαν στην σκάλα. Κατά το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου 1997 και Ιουλίου 1998 βιάστηκε πέντε φορές (Όταν παράτησε το αγόρι της και βρήκε καινούριο, αυτός αφησε επίσης τους φίλους του να τη βιάσουν)
Νόρα, 14 χρονών, πριν τρία χρόνια πήγε σε ένα σταθμό για να συναντήσει το φίλο της Πιερ, ο οποίος την έδωσε σε δύο φίλους τους που την βίασαν σε ένα διαμέρισμα και την έστειλαν σπίτι της με το τραίνο ενώ αυτή αιμορραγούσε.
Η Άναμπελ, 21, βιάστηκε από 4 νεαρούς άντρες σε ένα τραίνο. Υπήρχαν 200 άνθρωποι στο βαγόνι. Μια άλλη κοπέλα έχει βιαστεί 86 φορές.
Όπως οι βιαστές τους, τα κορίτσια είναι λευκά, μαύρα και αραβικής καταγωγής. Συνήθως είναι έφηβες. Στα banlieue, ή προάστια, που αποτελούν τις γαλλικές υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, το να είσαι κοπέλα σημαίνει να είσαι στόχος.
Στα banlieue, τα εργοστάσια έχουν κλείσει, μόνο η φτώχεια απέμεινε. Η ανεργία ανάμεσα στους νέους είναι γύρω στο 40% , σε αντίθεση με το 9% εθνικό μέσο όρο. Συνήθως η Γαλλία δεν δίνει σημασία σε τέτοια προάστια.
Μέχρι το περασμένο Νοέμβρη, όταν εκδόθηκε το βιβλίο της Samira Bellil σχετικά με την εμπειρία του ομαδικού βιασμού που είχε και την δολοφονία μιας 17χρονης κάτω από περιστάσεις πολύ φρικτές για να αγνοηθούν. Το Φεβρουάριο, οι γυναίκες από όλη τη χώρα βρήκαν τη φωνή τους, σε μία πορεία 5 εβδομάδων σε πάνω από 20 Γαλλικές πόλεις με την πολεμική κραυγή «Ούτε π******ς, Ούτε Υποταγμένες»
Το γυμνάσιο Sarcelles απέχει 20 λεπτά από την Notre Dame. Φτάνεις εκεί με το τραίνο. Είναι όσο banlieue γίνεται. Στο γραφείο της, η καθηγήτρια, Jeanne Sillam, έχει στο γραφείο της ένα φωτοαντίγραφο από άρθρο εφημερίδας. «Νάντια, 15, βιάστηκε ομαδικά». Και σκέφτομαι, τι είδους σχολείο είναι αυτό που πρέπει να ενημερώνεται η διεύθυνση για τους ομαδικούς βιασμούς; Το είδος του σχολείου όπου σε ένα κορίτσι με μίνι φούστα επιτέθηκαν 30 αγόρια στις τουαλέτες. Το είδος του σχολείου όπου ο καθηγητής Fabrice Genestal άκουγε συνεχώς τη λέξη “tournante” και δεν καταλάβαινε τι σήμαινε, μέχρι που κράτησε τα παιδιά το απόγευμα και συζήτησε μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα φιλμ που γύρισε ο Genestal το 2000 με θέμα τους ομαδικούς βιασμούς, γυρισμένο με αληθινά παιδιά σε αληθινά σχολεία.
Το φιλμ ανοίγει με έναν ομαδικό βιασμό, ένα πιστό πορτραίτο όσων του είπαν τα παιδιά. «Συνήθως λειτουργεί έτσι, ένα αγόρι πλησιάζει ένα κορίτσι με την παρέα του πίσω του. Μπορεί να την κεράσει ένα ποτό. Μπορεί να την πείσει να τον φιλήσει. Είναι όλα προσχεδιασμένο. Είναι κυνήγι».
Το κορίτσι είναι συνήθως εύθραυστο, ανυπεράσπιστο ή το έχει σκάσει από ο σπίτι. Ή έχει σπάσει τους κανόνες του banlieue. (Ένας δάσκαλος ανέφερε ότι άκουσε τους μαθητές του να λένε: «Τα nightclubs είναι γεμάτα τ****ς, αφού άμα βρίσκονται σε κλαμπ είναι τ****ς»). Το κορίτσι υποχωρεί και το αγόρι λέει: «Να είσαι καλή μαζί μου αλλιώς θα το πως στους γονείς/φίλους/γειτονιά». Και μετά λέει: «Να είσαι καλή και με τους φίλους μου». «Το κόλπο είναι να απομονώσεις το θύμα» λέει ο Genestal. «Όταν φανεί εύκολη, κανείς δεν θα την βοηθήσει, ούτε τα υπόλοιπα κορίτσια»
Αυτός είναι ο κώδικας του banlieue. Σε ένα μάθημα οικογενειακού προγραμματισμού ένα αγόρι λέει: «Οι Γαλλίδες είναι για γ*****, οι μουσουλμάνες για γάμο». Η γυναίκα που μου το είπε αυτό ήταν σοκαρισμένη, όχι μόνο επειδή το αγόρι που το είπε ήταν Γάλλος και λευκός, αλλά και επειδή όλα τα κορίτσια στην τάξη χειροκρότησαν. Το να είσαι ο macho από τα αγόρια φαίνεται στις κοπέλες σαν μέσο διαφυγής. Έτσι τα κορίτσια λειτουργούν σαν κράχτες. Η Νάντια παραδόθηκε στους βιαστές της από δύο κορίτσια που γνώριζε, και στα οποία είχε ζητηθεί να βρουν μια «dick-sucker»
“Μια μέρα στο σταθμό ο Π. Έβαλε τα χέρια του πάνω μου. Τον ρώτησε γιατί και μου είπε : «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε μαζί σου». Είπε ότι ήταν για λάδωμα, αλλά δεν κατάλαβα για τι ακριβώς. Άρχισα να βγαίνω έξω όλο και λιγότερο, αλλά τα αγόρια συνέχισαν να έρχονται για μένα» αναφέρει η Ελοντί, 14, στη δήλωσή της στην αστυνομία.
Η ντροπή του ομαδικού βιασμού σακατεύει: τα περισσότερα κορίτσια δεν τολμούν να μιλήσουν από το φόβο αντίποινων- καμένα διαμερίσματα, απειλές σε μικρότερες αδερφές. Εκτιμάται ότι στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία μόνο το 10% των βιασμών αναφέρεται στην αστυνομία και αυτές αφορούν μόνο ενήλικες. Σε αυτές τις περιοχές η σιωπή είναι ακόμη πιο δελεαστική- για μερικές μουσουλμανικές οικογένειες, ιδιαίτερα, το προγαμιαίο σεξ είναι ταμπού και η παρθενία της κόρης τιμάται πάνω από όλα.
Η Samira Bellil δεν ανέφερε το βιασμό της αρχικά. Η
αστυνομία ονομάζει τα θύματα ομαδικού βιασμού «υπερ-βιασμένα». Έτσι ένοιωθα κι αυτή υπερ- φοβισμένη, υπερ-αηδιασμένη και υπερ-ένοχη. Δεν μπορούσε να μιλήσει εύκολα στους Αλγερινούς γονείς της. Δεν είπε τίποτα, μέχρι που τρεις φίλες της, της είπαν ότι τους επιτέθηκε ο Κ.- ο ίδιος άντρας που την είχε βιάσει δύο φορές- και τη ρώτησαν αν θα το ανέφερε. Το έκανε και έγινε μέλος μιας μικρής μειονότητας.
Μόνο τα τελευταία χρόνια τα κορίτσια έχουν αρχίσει να αναφέρουν τέτοια εγκλήματα- δηλαδή, αν γνωρίζουν ότι είναι τέτοια (Η Samira Bellil δεν ήξερε ότι το να βιαστεί, σοδομιστεί και να αναγκαστεί να πάρει π*** από τρία αγόρια ήταν ένα έγκλημα που τιμωρούσε ο Γαλλικός νόμος). «Δεν ξέρω αν οι αριθμοί των βιασμών έχουν αυξηθεί» λέει ένας κοινωνιολόγος, ειδικός στην εφηβική σεξουαλικότητα «ξέρω όμως ότι η ικανότητα να μιλάς γι αυτό έχει αυξηθεί». Όταν η Samira Bellil εξέδωσε το βιβλίο της «Στην κόλαση των Tournantes» το ταμπού έσπασε λίγο παραπάνω.
Απαιτούσε απίστευτο θάρρος. Ο Κ. Που έκανε δύο χρόνια φυλακή, έχει επιστρέψει εδώ και πολλοί καιρό στους δρόμους, στους δρόμους που κυκλοφορεί και η Bellil. Των είδε τρεις μήνες πριν τελειώσει το βιβλίο της. «Τα πόδια μου ήταν σαν ζελές. Περίμενα ότι θα πιάσει το κεφάλι μου, ότι θα με τραβήξει από τα πόδια.» Αλλά υπέγραψε με το αληθινό της όνομα, και έβαλε τη φωτογραφία της στο εξώφυλλο. «Ο εκδότης μου λέει ότι έχω ωραίο πρόσωπο» αστειεύεται. «Ποτέ δεν σκέφτηκα να μείνω ανώνυμη. Έπρεπε να είμαι αξιόπιστη. Υπάρχουν τόσες νεαρές γυναίκες που έχουν υποφέρει. Θέλω να τους δώσω ελπίδα και ένας θεός ξέρει ότι την χρειάζονται».
Δεν υπάρχουν στατιστικές για τα tournantes αφού η πλειοψηφία των ομαδικών βιασμών δεν αναφέρεται. Ανέκδοτα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ο κοινωνικός λειτουργός Richard Heyberger, που λειτουργεί ένα καταφύγιο για τους έφηβους δυτικά του Παρισιού, αναφέρει ότι όλα τα κορίτσια που έρχονται στη στέγη του ξέρουν τουλάχιστον ένα άλλο κορίτσι που την «έχουν περάσει». Η Samira Bellil από τότε που εξέδωσε το βιβλίο της λαμβάνει 20-30 γράμματα την ημέρα, πολλά από θύματα.
«Το αγόρι μου μου είπε ότι πήγαινα γυρεύοντας. Δεν νομίζω ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Όταν μετά τη δεύτερη φορά τον παράτησα, γέλασε και μου είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεχάσω»
«Όταν πήγαινα σχολείο πριν από 7 χρόνια» λέει η Deflaou «τα αγόρια έλεγαν «Ηρέμησε ή θα σε πάμε στο υπόγειο». Εννοούσαν ότι θα σε βίαζαν» Η αδερφή της Deflaou, έξι χρόνια μεγαλύτερη, ήξερε για τα «γυρίσματα» (pass-rounds) όταν ήταν στο σχολείο. Οι ακτιβιστές της βάσης άκουγαν τη λέξη tournante για περίπου δύο δεκαετίες. Αλλά μόνο το φιλμ του Genestal, σκοτεινό, σκληρό και αληθινό, σόκαρε τις πολιτικές τάξεις σε έτσι ώστε να αντιδράσουν. Οι υπουργού ανακοίνωσαν το τέλος της σεξουαλικής βίας στα σχολεία. Επιτροπές οργανώθηκαν για την καταπολέμηση του φαινομένου.
Ίσως αυτή η προσοχή από τους διαδρόμους της εξουσίας να είναι πολύ λίγη και πολύ αργά. Η Fadela Amara, διευθύντρια της ακτιβίστικης ομάδας «Σπίτι των Φίλων» εργάζεται στα banlieue δύο δεκαετίες, με λίγη βοήθεια. «Το κοινό δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Όταν μιλάνε για τα banlieue μιλάνε για το έγκλημα. Κανείς δεν μιλάει για τις γυναίκες». Μιλάει λες και έχει πει τα ίδια πράγματα πολλές φορές. «Όλα τα δικαιώματα που έχει κερδίσει ο φεμινισμός σταματάνε στα όρια των banlieue».
http://news.pramnos.net/
