Τι σας άρεσε περισσότερο στο βιβλίο;

ενταξει σιγουρα κουραστηκε αλλα ισως να τις αρεσε... και δεν δουλευε μερα νυχτα οπτε ειχε εμπνευση....

εμενα μου αρεσε οταν σε μια Σλιθεριν σηκωσαν τα ραβδια τους σχεδον ολοι οι μαθητες επειδη ειπε στο voldemort ως ο χαρι ειναι εδω και του ειπε πως βασικα πως δεν υπαρχει προβλημα ολος δικο σου

ναι αποχτησε 3αφνικα αυτοπεποι8οιση και απο τουβλο εγινε ξαφνικα επαναστατης και κα8ηγητης μετα

εμένα μου άρεσε περισσότερο εκεί που ο Χάρι καταλαβαίνει το <<ανοίγω στο κλείσιμο>> και το τι πρέπει να κάνει μετά,καθώς και η σκηνή που ο Βόλντι(νομίζω) κρατάει στα χέρια του τον Χάρι και όλοι νομίζουν ότι όντως είχε πεθάνει!πολύ συγκινητικό!!

Εμένα μου άρεσε όπως είπε ο Sev το βασάνους του Xarry.Ένιωσα μια σαδιστική ικανοποίηση τότε.

Εμένα μου άρεσε το καταπληκτικό φιλι του Χάρι και της Τζίνι στο Μπαροου!!!! Αχ.....[b][i]

Μου αρεσε παρα πολυ το οτι ειδαμε ξανα δρακους...αα και η μεγαλη μαχη του Χογκουαρτς.!!!

Αν και χαθηκαν πολλοι αγαπημενοι μου ηρωες...

μου αρεσε παρα πολυ η σκηνη στην λιμνη και οταν γυρισε ο ρον και ηερμιονη αρχισε να τον χτυπαει!!!!ειχα γελασει πολυ!! επισης η σκηνη με τον χαρι και την ερμιονη στο νεκροταφιο!!

αυτη με την μπουνια στον Ρον θα ναι γαματη...οπως και μετα που θα φιληθουν.....αχχχχχχχ!!!

εδωσε η ερμιονη μπουνια στον ρον? ποτε και εγω δεν το θυμαμαι?

Εμενα μου αρεσε που τα εφτιαξαν ο Ρον κ η Ερμιονη κ ειδικα η σκηνη μ τ φιλι , κ επισης μ αρεσε παρα πλυ ο επιλογος!!!

η ιστορια του σνειπ.Και η καταντια των Μαλφοι(μουαχαχα!)ποτε μου δεν τους πηγα.

Η ιστορία του Σνέιπ. Ιδιαίτερα στα σημεία: με το γράμμα και τη φωτογραφία της Λίλη στο δωμάτιο του Σείριου, την ώρα που πεθαίνει και ζητά από τον Χάρι να τον κοιτάξει, ώστε η τελευταία εικόνα του να είναι τα μάτια της Λίλη και στο σημείο που τον ρωτά ο Ντάμπλντορ αν μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να είναι ερωτευμένος μαζί της και εκείνος απαντά: "Πάντα".
Τελικά ο Σνέιπ δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός ήρωας. Ήταν τραγικός ήρωας. Πάντα ερωτευμένος με κάποια που ποτέ του δεν είχε. Και πιστός - μέχρι θανάτου - αποκλειστικά σε εκείνη.

Fleur Delacour έγραψε:Η ιστορία του Σνέιπ. Ιδιαίτερα στα σημεία: με το γράμμα και τη φωτογραφία της Λίλη στο δωμάτιο του Σείριου, την ώρα που πεθαίνει και ζητά από τον Χάρι να τον κοιτάξει, ώστε η τελευταία εικόνα του να είναι τα μάτια της Λίλη και στο σημείο που τον ρωτά ο Ντάμπλντορ αν μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να είναι ερωτευμένος μαζί της και εκείνος απαντά: "Πάντα".
Τελικά ο Σνέιπ δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός ήρωας. Ήταν τραγικός ήρωας. Πάντα ερωτευμένος με κάποια που ποτέ του δεν είχε. Και πιστός - μέχρι θανάτου - αποκλειστικά σε εκείνη.

Σωστό αυτό. Για την ακρίβεια, εγώ έκλαιγα σ' εκείνες τις φάσεις...

CassandraBlack έγραψε:Σωστό αυτό. Για την ακρίβεια, εγώ έκλαιγα σ' εκείνες τις φάσεις...

Και όπως καταλαβαίνεις δεν ήσουν η μόνη που έκλαιγε...

Πάντως η αποκαλυψη της αλήθειας για τον Σνειπ ήταν κάτι που πολλοι περίμεναν γτ ποτέ δεν μας είπε ο Νταμπλντορ γτ τον εμπιστευοταν...και ηρθε φυσιολογικά στο 7o...

Πάντως μου άρεσαν πολλοί οι σκηνές στην κοιβωτο των στοχασμών...οι μνήμες του Σνειπ κλπ...΄πραγματικα συγκινητικές...

Το τι κρύβει μέσα του κάποιος δεν το ξέρει κανενας...

Fleur Delacour έγραψε:Η ιατορία του Σνέιπ. Ιδιαίτερα στα σημεία: με το γράμμα και τη φωτογραφία της Λίλη στο δωμάτιο του Σείριου, την ώρα που πεθαίνει και ζητά από τον Χάρι να τον κοιτάξει, ώστε η τελευταία εικόνα του να είναι τα μάτια της Λίλη και στο σημείο που τον ρωτά ο Ντάμπλντορ αν μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να είναι ερωτευμένος μαζί της και εκείνος απαντά: "Πάντα".
Τελικά ο Σνέιπ δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός ήρωας. Ήταν τραγικός ήρωας. Πάντα ερωτευμένος με κάποια που ποτέ του δεν είχε. Και πιστός - μέχρι θανάτου - αποκλειστικά σε εκείνη.

To εθεσες πολυ ωραια...αν και θα χρησημοποιουσα καλυτερα την αγγλικη λεξη obsessed...
Διοτι ο ανθρωπος ειχε εμμονες..πολλες εμονες...Ηταν αποκλειστηκα δεσμιος των αισθηματων του για εκεινη....
Ολες του οι κινησεις κατευθυνοντουσαν με βαση αυτες τις εμονες...

Και δεν δισταζε να περιθωριοποιησει την αντικειμενικοτητα και την ευγενεια για παρτι των εμονων του....
ΧΑ!Δεν εκπλισομαι που εγινε θανατοφαγος...

Οι θανατοφαγοι συνεργαζονταν με το κακο μονο και μονο για να καταφερουν να νικησουν τον μεγαλυτερο τους φοβο...
Τον θανατο....

Τον θανατο απο τον οποιο προσπαθουσαν να προφυλαξουν τον εαυτο τους αλλα δε δισταζουν να προσφερουν απλοχερα στους γυρω τους....

Ετσι και ο Σνειπ, οπως και ολοι οι θανατοφαγοι, ετρεμε το θανατο....
Και επαθε σοκ,οταν αντιληφθηκε πως ο ερωτας του (η μιση ζωη του ) επεσε θυμα του μεγαλυτερου του φοβου...

Χωρις να συνειδητοποιησει πως ''Ο τελευταιος εχθρος που μενει να νικηθει ειναι ο θανατος''
Χωρις να αντιληφθει πως η Λιλι Εβανς ηταν μια Γκριφιντορ...
Και πως ο ''ενδοξος'' θανατος ηταν παραδεισος γι αυτη....



Αυτο που δεν καταλαβα ποτε ειναι γιατι δεν προσπαθησε να εμποδισει τον Βολντεμορτ τη νυχτα του θανατου της....

Ετσι οπως μας τα περιγραφει η Ροουλινγκ ο Σνειπ θα επρεπε κανονικα να παρακολουθει το ολο σκηνικο απο κοντα....
Πως μπορεσε να αρκεστει σε μια απλη ''υποσχεση'' του Βολντεμορτ???

ms_padfoot!!! έγραψε:

To εθεσες πολυ ωραια...αν και θα χρησημοποιουσα καλυτερα την αγγλικη λεξη obsessed...
Διοτι ο ανθρωπος ειχε εμμονες..πολλες εμονες...Ηταν αποκλειστηκα δεσμιος των αισθηματων του για εκεινη....
Ολες του οι κινησεις κατευθυνοντουσαν με βαση αυτες τις εμονες...

Και δεν δισταζε να περιθωριοποιησει την αντικειμενικοτητα και την ευγενεια για παρτι των εμονων του....
ΧΑ!Δεν εκπλισομαι που εγινε θανατοφαγος...

Οι θανατοφαγοι συνεργαζονταν με το κακο μονο και μονο για να καταφερουν να νικησουν τον μεγαλυτερο τους φοβο...
Τον θανατο....

Τον θανατο απο τον οποιο προσπαθουσαν να προφυλαξουν τον εαυτο τους αλλα δε δισταζουν να προσφερουν απλοχερα στους γυρω τους....

Ετσι και ο Σνειπ, οπως και ολοι οι θανατοφαγοι, ετρεμε το θανατο....
Και επαθε σοκ,οταν αντιληφθηκε πως ο ερωτας του (η μιση ζωη του ) επεσε θυμα του μεγαλυτερου του φοβου...

Χωρις να συνειδητοποιησει πως ''Ο τελευταιος εχθρος που μενει να νικηθει ειναι ο θανατος''
Χωρις να αντιληφθει πως η Λιλι Εβανς ηταν μια Γκριφιντορ...
Και πως ο ''ενδοξος'' θανατος ηταν παραδεισος γι αυτη....



Αυτο που δεν καταλαβα ποτε ειναι γιατι δεν προσπαθησε να εμποδισει τον Βολντεμορτ τη νυχτα του θανατου της....

Ετσι οπως μας τα περιγραφει η Ροουλινγκ ο Σνειπ θα επρεπε κανονικα να παρακολουθει το ολο σκηνικο απο κοντα....
Πως μπορεσε να αρκεστει σε μια απλη ''υποσχεση'' του Βολντεμορτ???

Η εμμονή - κόλλημα με τη σημερινή ορολογία - είναι στοιχείο των μεγάλων ερώτων. Δε νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν ο θάνατος, αλλά η απόλυτη μοναξιά, που τελικά και δεν απέφυγε, που θα ένιωθε αν η Λίλη πέθαινε. Το μόνο που μπορώ να του προσάψω εδώ είναι ό,τι και ο Ντάμπλντορ, ότι δηλ. ενδιαφέρθηκε αρχικά μόνο για να σώσει εκείνη και δεν σκέφτηκε τους υπόλοιπους.
Φυσικά και δεν αρκέστηκε στην υπόσχεση του Βόλντεμορτ και για αυτό απευθύνθηκε στον Ντάμπλντορ για να τους σώσει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Αν μπορούσε να τους βοήθησει ο ίδιος προσωπικά θα το είχε κάνει, αλλά μάλλον θα φοβόταν μήπως τους ανακάλυπτε ο Βόλντι.
Αν όπως λες φοβόταν τόσο πολύ για τη ζωή του δε θα επέλεγε το ρόλο του διπλού πράκτορα, και άλλωστε τη γενναιότητά του την παραδέχτηκε και ο Χάρι και ο Ντάμπλντορ που του είπε ότι το καπέλλο της επιλογής κρίνει βιαστικά, εννοώντας ότι έπρεπε να τον είχε βάλει στο Γκρίφιντορ.
Εγώ νομίζω ότι ο Σνέιπ όλο σαρκασμό ήταν και τίποτα άλλο, στο τέλος βοηθούσε τους αντιπάλους του. Και τον Χάρι προστάτεψε και του Λούπιν έφτιαχνε το φάρμακο, ο Τζέημς τον γλύτωσε από το να γίνει λυκάνθρωπος αλλά του είχε κάνει και τη ζωή κόλαση.

Fleur Delacour έγραψε:



Η εμμονή - κόλλημα με τη σημερινή ορολογία - είναι στοιχείο των μεγάλων ερώτων. Δε νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν ο θάνατος, αλλά η απόλυτη μοναξιά, που τελικά και δεν απέφυγε, που θα ένιωθε αν η Λίλη πέθαινε. Το μόνο που μπορώ να του προσάψω εδώ είναι ό,τι και ο Ντάμπλντορ, ότι δηλ. ενδιαφέρθηκε αρχικά μόνο για να σώσει εκείνη και δεν σκέφτηκε τους υπόλοιπους.
Φυσικά και δεν αρκέστηκε στην υπόσχεση του Βόλντεμορτ και για αυτό απευθύνθηκε στον Ντάμπλντορ για να τους σώσει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Αν μπορούσε να τους βοήθησει ο ίδιος προσωπικά θα το είχε κάνει, αλλά μάλλον θα φοβόταν μήπως τους ανακάλυπτε ο Βόλντι.
Αν όπως λες φοβόταν τόσο πολύ για τη ζωή του δε θα επέλεγε το ρόλο του διπλού πράκτορα, και άλλωστε τη γενναιότητά του την παραδέχτηκε και ο Χάρι και ο Ντάμπλντορ που του είπε ότι το καπέλλο της επιλογής κρίνει βιαστικά, εννοώντας ότι έπρεπε να τον είχε βάλει στο Γκρίφιντορ.
Εγώ νομίζω ότι ο Σνέιπ όλο σαρκασμό ήταν και τίποτα άλλο, στο τέλος βοηθούσε τους αντιπάλους του. Και τον Χάρι προστάτεψε και του Λούπιν έφτιαχνε το φάρμακο, ο Τζέημς τον γλύτωσε από το να γίνει λυκάνθρωπος αλλά του είχε κάνει και τη ζωή κόλαση.

Αν ηταν οντως η μοναξια καλη μου,θα φροντιζε να μην απομακρυνει και τον παραμικρο ανθρωπο που προσπαθουσε να τον πλησιασει...
Ο ιδιος επελεξε την μοναξια...τι σε κανει να πιστευεις οτι την φοβοταν?

Αν οντως την αγαπουσε επρεπε να δοσει ψυχη και σωματι για να την σωσει....
Αμα οντως φοβοταν την μοναξια και οχι τον θανατο θα πεθαινε εκεινος στην θεση της....

Ουτως η αλλως ο Βολντι το ηξερε οτι ο Σνειπ ενδιαφεροταν...

Μετα επελλεξε τον ρολο του διπλου πρακτορα για δυο και μονο λογους...
Πρωτον,για να επανορθωσει για τον χαμο της και δευτερον γιατι αντλουσε ακομα καποια ηδονη δουλευοντας για το κακο....

Δεν ειναι δα,οτι πιεσε τον εαυτο του και αλλαξε την φυση του...
Του καλαρεσε σε πληροφορω...

Αλλα οφειλω να ειμαι και αντικειμενικη γι αυτο θα προσεθεσω πως ολο αυτο ισως υπηρξε ενας τροπος αυτοτιμωριας....



Ο Σνειπ δεν ειχε σαρκασμο...ειναι περιεργος χαρακτηρας...
Αλλα και σαρκασμο να ειχε δεν συγχωρω τους ανθρωπους που προσβαλουν τους παντες και τα παντα και εξαπλωνουν τον φοβο δεξια και αριστερα...

Η καρδια του ειχε χωρο για αγαπη μονο για ενα ατομο.
Ισως ο χαμος της ηταν αυτος που τον εκανε να ξεχασει πως ειναι κανεις να αγαπα...

Δεν ειπα οτι ο Σνειπ ειναι κακος χαρακτηρας....
Απλα η συμπεροφορα του απαραδεχτη....

Με ολη την ενοια της λεξης....
Ισως υπαρχουν λογοι που την δικαιολογουν....

Εγω και ολη η ανθρωποτητα ομως δεν κρινουμε εναν ανθρωπο απο τα λογια του η τις σκεψεις του αλλα απο τις πραξεις του....

Οσο για τον Ποττερ και την παρεα του,δεν τον ξερεις-αρα δεν μπορεις να μιλας....
Σε αντιθεση με τον Σνειπ, η Ροουλινγκ δεν μας εχει αναλυσει ουτε στο ελαχιστο τον χαρακτηρα του....

Δεν πιστευω οτι ολα αυτα τα εκανε ετσι για τον χαβαλε...
Αν οντως ηταν ετσι τα πραγματα η Λιλι δεν θα τον επελεγε ποτε...

Ουφ!Χαχα μην το ψαχνεις ειμαι Αντι-Σνειπ Φαν!Χαχα!

ms_padfoot έγραψε:


Αν ηταν οντως η μοναξια καλη μου,θα φροντιζε να μην απομακρυνει και τον παραμικρο ανθρωπο που προσπαθουσε να τον πλησιασει...
Ο ιδιος επελεξε την μοναξια...τι σε κανει να πιστευεις οτι την φοβοταν?

Αν οντως την αγαπουσε επρεπε να δοσει ψυχη και σωματι για να την σωσει....
Αμα οντως φοβοταν την μοναξια και οχι τον θανατο θα πεθαινε εκεινος στην θεση της....

Ουτως η αλλως ο Βολντι το ηξερε οτι ο Σνειπ ενδιαφεροταν...

Μετα επελλεξε τον ρολο του διπλου πρακτορα για δυο και μονο λογους...
Πρωτον,για να επανορθωσει για τον χαμο της και δευτερον γιατι αντλουσε ακομα καποια ηδονη δουλευοντας για το κακο....

Δεν ειναι δα,οτι πιεσε τον εαυτο του και αλλαξε την φυση του...
Του καλαρεσε σε πληροφορω...

Αλλα οφειλω να ειμαι και αντικειμενικη γι αυτο θα προσεθεσω πως ολο αυτο ισως υπηρξε ενας τροπος αυτοτιμωριας....



Ο Σνειπ δεν ειχε σαρκασμο...ειναι περιεργος χαρακτηρας...
Αλλα και σαρκασμο να ειχε δεν συγχωρω τους ανθρωπους που προσβαλουν τους παντες και τα παντα και εξαπλωνουν τον φοβο δεξια και αριστερα...

Η καρδια του ειχε χωρο για αγαπη μονο για ενα ατομο.
Ισως ο χαμος της ηταν αυτος που τον εκανε να ξεχασει πως ειναι κανεις να αγαπα...

Δεν ειπα οτι ο Σνειπ ειναι κακος χαρακτηρας....
Απλα η συμπεροφορα του απαραδεχτη....

Με ολη την ενοια της λεξης....
Ισως υπαρχουν λογοι που την δικαιολογουν....

Εγω και ολη η ανθρωποτητα ομως δεν κρινουμε εναν ανθρωπο απο τα λογια του η τις σκεψεις του αλλα απο τις πραξεις του....

Οσο για τον Ποττερ και την παρεα του,δεν τον ξερεις-αρα δεν μπορεις να μιλας....
Σε αντιθεση με τον Σνειπ, η Ροουλινγκ δεν μας εχει αναλυσει ουτε στο ελαχιστο τον χαρακτηρα του....

Δεν πιστευω οτι ολα αυτα τα εκανε ετσι για τον χαβαλε...
Αν οντως ηταν ετσι τα πραγματα η Λιλι δεν θα τον επελεγε ποτε...

Ουφ!Χαχα μην το ψαχνεις ειμαι Αντι-Σνειπ Φαν!Χαχα!

Ο λόγος που συμπεριφερόταν έτσι ο Τζέημς Πότερ ήταν ο χαβαλές, το επιβεβαιώνει και ο Σέιριος στο "Τάγμα του Φοίνικα" και δεν αφορούσε μόνο το Σνέιπ αλλά και άλλους. Τον τελευταίο από την αρχή που συναντήθηκαν δεν τον συμπάθησε και του κόλλησε και παρατσοούκλι, δεν έγινε το αντίθετο. Επίσης η ίδια η Ρόουλινγκ λέει ότι: "James always suspected Snape harboured deeper feelings for Lily, which was a factor in James’ behaviour to Snape." (Δεν ξέρω αν επιτρέπεται από το site αλλιώς θα έβαζα και την ηλεκτρονική διεύθυνση του αποσπάσματος).
Το έχω καταλάβει ότι είσαι αντι-Σνέιπ, όπως εγώ είμαι αντι-Τζέημς σε ό,τι αφορά την αρχική του συμπεριφορά. Είναι αλαζόνας και φιγουρατζής. Και δεν μπορώ καθόλου τους ανθρώπους που ρεζιλεύουν τους άλλους απλά γιατί μπορούν.
Το ότι μπορούσε να σώσει τη Λίλι ο Σνέιπ και δεν το έκανε δεν καταλαβαίνω από που το συμπεραίνεις, αφού αυτός είναι που τους ειδοποιεί να λάβουν τα μέτρα τους. Επιπλέον στο προηγούμενο, νομίζω, mail σου έλεγες ότι φαίνεται από τη διήγηση ότι Σνέιπ παρακολουθούσε τη δολοφονία των Πότερ. Αφού σε ανάλογη ερώτηση η συγγραφέας έχει απαντήσει αρνητικά.
Όσο για τον Σνέιπ πάντα νομίζω ότι το πρόβλημά του ήταν το πως θα γίνει δημοφιλής, όσο κι αν κορόϊδευε τον Χάρι για τη δημοφιλία του. Είχε ένα μόνιμο κόλλημα να τον θαυμάζουν οι υπόλοιποι. Άλλωστε ως Θανατοφάγος δε νομίζω ότι σκότωσε κανένα. Πιο πολύ του άρεσε να ειρωνεύεται και να παιδεύει τους άλλους παρά να τους σκοτώνει, πάντως όχι να τους εξευτελίζει όπως ο αγαπημένος σου Τζέημς.

Ναι δεν αντιλεγω σε αυτο το πραγματακι.Ο Τζεημς φερθηκε πολυ-πολυ ασχημα στον Σνειπ.Αμα αφησουμε κινητρα και χαρακτηρες πισω και κρινουμε μονο την συμπεριφορα ηταν οντως απαραδεχτη...

Δεν σε παραξενευει ομως το γεγονος οτι η συμπεριφορα του Τζεημς ηταν ετσι μοναχα σε αυτο το ατομο?Οι υπολοιποι τον λατρευαν!Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να κρινεις εναν χαρακτηρα μονο και μονο απο ενα στοιχειο.Οι χαρακτηρες ειναι πολυδαιδαλοι...

Και ο Σνειπ ποτε δεν αποτελεσε αντικειμενικο κριτηριο...Σε παρακαλω,αυτος δεν ελεγε πως ο Χαρι ηταν ψωναρα???Για ονομα του θεου...σε ποιον να το πεις και να μη βαλει τα γελια!

Ο Σνειπ συνηθιζει να κρινει υπερβολικα και εσφαλμενα.Τον χαρακτηριζει η ελλειψη αντικειμενικοτητας σε πολλους τομεις.

Ακομα μην ξεχνας πως μεσα στο βιβλιο ο Τζεημς και η παρεα του χαρακτηριστηκαν πολλες φορες σαν τους αδερφους Ουεσλι!Πες μου ο Φρεντ και ο Τζωρτζ δεν ηταν πλακατζιδες???Δεν εκαναν ανω-κατω το σχολειο?Κι ακομα δεν σισταζαν να δειχνουν το μη-φιλικο τους προσωπο σε οσους αντιπαθουσαν!!!(Σλιθεριν για παραδειγμα)

Τον Ποττερ και την παρεα τους-παραδεξου το-δεν τους γνωριζεις.Τους κρινεις μεσα απο μια αρνητικα στιγματισμενη αποψη ενος χαρακτηρα.Δεν γνωριζεις τις σκεψεις του ηρωα καθως εκανε τα βασανηστηρια...ουτε τα αισθηματα του.

Ακομα το γεγονος πως η Λιλι Ποτερ τον αγαπησε πραγματικα-εκεινον κι οχι τον Σνειπ δειχνει πολλα.

Και επαναλαμβανω μια προταση σου.

''Και δεν μπορώ καθόλου τους ανθρώπους που ρεζιλεύουν τους άλλους απλά γιατί μπορούν.''

Τι ηρωνεια!Αν ισχυει αυτο μια για τον Ποττερ ισχυει 10 για τον Σνειπ.Ποσες φορες ρεζιλεψε καποιο ατομο μεσα στην αιθουσα διδασκαλιας του απλα γιατι ειχε την εξουσια???

Ας μην συνεχισω καλυτερα.Τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα.Οσο αυτο για τον θανατο και τον Σνειπ ξαναδιαβασε τα ποστ μου γιατι βαριεμαι να επαναλαμβανομαι.

Εγω εκανα πολλες προσπαθεις να συμπαθισω τον Σνειπ.Πολλες.Ακομα και τωρα προσπαθω.Αλλα δεν αντεχω.Διοτι δεν αντεχω την ''εσωτερικη κακια''

Αν ειναι να κλεινομαστε ετσι ευκολα στον εαυτο μας απλα επειδη μας απεριψε η αγαπη μας τοτε τι να πει ο Σειριος???Αναλογισου το λιγο αυτο.

Τεσπα ποσταρουμε σε λαθος τοπικ.
Αυτο ονομαζεται σπαμ.
Θα σε παρακαλουσα αν θελεις να απαντησεις να μου στειλεις την αποψη σου με πμ.

Εκτος απο τους πολούς θανάτους όλα τα υπόλοιπα μου άρεσαν πολύ!

Εμένα μου άρσεσαν παααρα πολύ οι αποκαλύψεις με τον ΣνειπΗταν πάντα απο τους αγαπημένους μου χαρακτήρες και αφού τελείωσα το 6ο βιβλίο δεν πιστευα οτι ήταν κακός....ήξερα οτι η Ρόουλινγκ κάπως θα εξηγούσε τι συνέβη!
Επίσης μου άρεσε πολύ η εξέλιξη της σχέσης του Ρον με την Έρμιόνη!Πόσα χρόνια περιμέναμε για αυτό το "ειδύλλιο"!!
Αυτά είναι που μου ήρθαν τώρα....γενικά έχωπολλά αγαπημένα κομμάτια στο βιβλίο!

Μου άρεσε η σκήνη στην καφετέρια με τους θανατοφάγους όπως επίσης και η μάχη του Χόγκουαρτς.

ολα τελεια ηταν
πολυ μου αρεσε η μαχη του χογκουαρτς
αλλα στεναχωρηθικα για τον φρεντ γιατι τον βλεπεις σε ολα τα βιβλια αχςριστο με τον αδερφο του ενω στο τελος μενει μονος ο ενας