Μενέλαος Λουντέμης

Και εθνικής.
Και αυτό που είπε ο nathaniel,γιατί τώρα το πρόσεξα,δηλαδή ανάλογα με την τάξη και το επάγγελμα των γονιών..

Ενα παιδι μετραει τα αστρα το διαβασα πολλα χρονια πριν, ημουν δεν ημουν 9 χρονων και δε μπορεσα να το αξιολογησω σωστα... τωρα δεν μπορω να βρω που το εχω βαλει για να το ξαναδιαβασω!

Merlin The Great έγραψε:ενα παιδί μετράει τα άστρα!!!! τι μου θύμισες!!! πολλά χρονια πισω!! εξαιρετικός συγγραφέας!

Κι εγώ το διάβασα πριν αρετό καιρό.Καταπληκτικό βιβλίο!

Απλα απεριγραπτος.Αγαπημενος και υπεροχος.Ουτως η αλλως αγαπημενο βιβλιο:Οι κερασιες θα ανθισουν και φετος.Απο τα λιγα βιβλια που με αγγιζουν πραγματικα

Παιδιά το ένα παιδί μετράει τ'άστρα με είχε μαγέψει! Τι ωραία βιβλία....

Από τον Λουντέμη έχω διαβάσει μονάχα το "Ένα παιδί μετράει τ άστρα".
Ότι πιο ανθρώπινο έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου μέχρι στιγμής... Με συγκίνησε άπειρες φορές, σε σημείο να γίνουν μούσκεψα οι άκρες των περισσότερων σελίδων... Βλέπεις το σχολείο με άλλο μάτι, σκέφτεσαι πράγματα που δεν θα είχες σκεφτεί σε διαφορετική περίπτωση... Αγαπημένοι χαρακτήρες ο μπαρμπα-Ανέστης, ο Μέλιος φυσικά και ο κυρ Θόδωρος. Δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς για όλους μας... Εκεί που στεναχωρήθηκα πάρα πολύ ήταν με τον μπαρμπα-Ανέστη... όταν μαθεύτηκε το δυσάρεστο.

"...μέτρησε τ άστρα και τα βρήκε σωστά."

''Ενα παιδι μετραει τ'αστρα'' και ''Το ρολοι του κοσμου δειχνει μεσανυχτα''.Ισως δυο απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει ποτε.Μετραει βεβαια που ο Λουντεμης ειναι ο αγαπημενος μου συγγραφεας.

Το ενα παιδι μετραει τ'αστρα ειναι υπεροχο...

Για μένα είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες συγγραφείς που πέρασε γενικά από την ζωή. Το ένα παιδί μετράει τ' άστρα είναι υπέροχο, το διάβασα πριν λίγο καιρό. Τώρα αγόρασα ένα άλλο του, το : Αυτοί που φέρανε την καταχνιά, θα το διαβάσω κι αυτό νεράκι όπως είναι φυσικό. Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, κι ας μην έχω διαβάσει προς στιγμήν πολλά του βιβλία!

anthian9 έγραψε:Από τον Λουντέμη έχω διαβάσει μονάχα το "Ένα παιδί μετράει τ άστρα".
Ότι πιο ανθρώπινο έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου μέχρι στιγμής... Με συγκίνησε άπειρες φορές, σε σημείο να γίνουν μούσκεψα οι άκρες των περισσότερων σελίδων... Βλέπεις το σχολείο με άλλο μάτι, σκέφτεσαι πράγματα που δεν θα είχες σκεφτεί σε διαφορετική περίπτωση... Αγαπημένοι χαρακτήρες ο μπαρμπα-Ανέστης, ο Μέλιος φυσικά και ο κυρ Θόδωρος. Δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς για όλους μας... Εκεί που στεναχωρήθηκα πάρα πολύ ήταν με τον μπαρμπα-Ανέστη... όταν μαθεύτηκε το δυσάρεστο.

"...μέτρησε τ άστρα και τα βρήκε σωστά."

Από τότε που έγραψα αυτό το ποστ, πολλά έχουν αλλάξει.
Έχω διαβάσει το μισό περίπου συγγραφικό έργο του Λουντέμη και είναι πλέον στους τρεις αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. Να μην πως πως είναι ο αγαπημένος μου. Λένε πως ο Λουντέμης γράφει για μικρά παιδιά. Για νέους γράφει, καταλάβετέ το. Για νέους στην καρδιά. Τα βιβλία του δεν είναι σε καμιά περίπτωση παιδικά-και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, γιατί θεωρείται κακό ένα βιβλίο να είναι παιδικό; Μειώνεται κατά οποιονδήποτε τρόπο η λογοτεχνική του αξία; Ορίστε τον όρο "παιδικό βιβλίο". Αν το θέλετε έτσι, ο Λουντέμης γράφει για το είδος των μεγάλων που έμειναν μέσα τους παιδιά. Απευθύνεται σε αυτούς, τους απλώνει το χέρι, τους ανοίγει μια αγκαλιά: σε έναν κόσμο σκληρό κι αδίστακτο, που όμως πάντα η ανθρωπιά βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει έδαφος. Μέσα απο χαρακτήρες παράξενα οικείους. Διαβάζεις ένα βιβλίο του και πιάνεις τον εαυτό σου με ένα συναίσθημα dejavu. Μήπως το έζησα κάπου αυτό; Τον ξέρω αυτόν τον γεράκο; Θα μπορούσα σίγουρα να το έχω ζήσει αυτό. Σαν να έχω ακούσει το γέλιο αυτού του μικρού αγοριού... Μπορεί, σε κάποιο όνειρο.
Σε αγγίζει κάπου βαθιά η απλότητά στην γλώσσα, η αμιγώς παραμυθιακή αφήγηση.
Ανθρώπινος. Ανθρώπινος και προσιτός όσο δεν πάει.
Γεμάτα ελπίδα τα βιβλία του. Τόση ελπίδα, που δεν χωράει πια στο χαρτί, και κυλάει απ' τα μάτια του αναγνώστη, σελίδα την σελίδα...
  

anthian9 έγραψε:

anthian9 έγραψε:Από τον Λουντέμη έχω διαβάσει μονάχα το "Ένα παιδί μετράει τ άστρα".
Ότι πιο ανθρώπινο έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου μέχρι στιγμής... Με συγκίνησε άπειρες φορές, σε σημείο να γίνουν μούσκεψα οι άκρες των περισσότερων σελίδων... Βλέπεις το σχολείο με άλλο μάτι, σκέφτεσαι πράγματα που δεν θα είχες σκεφτεί σε διαφορετική περίπτωση... Αγαπημένοι χαρακτήρες ο μπαρμπα-Ανέστης, ο Μέλιος φυσικά και ο κυρ Θόδωρος. Δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς για όλους μας... Εκεί που στεναχωρήθηκα πάρα πολύ ήταν με τον μπαρμπα-Ανέστη... όταν μαθεύτηκε το δυσάρεστο.

"...μέτρησε τ άστρα και τα βρήκε σωστά."

Από τότε που έγραψα αυτό το ποστ, πολλά έχουν αλλάξει.
Έχω διαβάσει το μισό περίπου συγγραφικό έργο του Λουντέμη και είναι πλέον στους τρεις αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. Να μην πως πως είναι ο αγαπημένος μου. Λένε πως ο Λουντέμης γράφει για  μικρά παιδιά. Για νέους γράφει, καταλάβετέ το. Για νέους στην καρδιά. Τα βιβλία του δεν είναι σε καμιά περίπτωση παιδικά-και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, γιατί θεωρείται κακό ένα βιβλίο να είναι παιδικό; Μειώνεται κατά οποιονδήποτε τρόπο η λογοτεχνική του αξία; Ορίστε τον όρο "παιδικό βιβλίο".  Αν το θέλετε έτσι, ο Λουντέμης γράφει για το είδος των μεγάλων που έμειναν μέσα τους παιδιά. Απευθύνεται σε αυτούς, τους απλώνει το χέρι, τους ανοίγει μια αγκαλιά: σε έναν κόσμο σκληρό κι αδίστακτο, που όμως πάντα η ανθρωπιά βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει έδαφος. Μέσα απο χαρακτήρες παράξενα οικείους. Διαβάζεις ένα βιβλίο του και πιάνεις τον εαυτό σου με ένα συναίσθημα dejavu. Μήπως το έζησα κάπου αυτό; Τον ξέρω αυτόν τον γεράκο; Θα μπορούσα σίγουρα να το έχω ζήσει αυτό. Σαν να έχω ακούσει το γέλιο αυτού του μικρού αγοριού... Μπορεί, σε κάποιο όνειρο.
Σε αγγίζει κάπου βαθιά η απλότητά στην γλώσσα, η αμιγώς παραμυθιακή αφήγηση.
Ανθρώπινος. Ανθρώπινος και προσιτός όσο δεν πάει.
Γεμάτα ελπίδα τα βιβλία του. Τόση ελπίδα, που δεν χωράει πια στο χαρτί, και κυλάει απ' τα μάτια του αναγνώστη, σελίδα την σελίδα...
  

Αχ πόσο σε νιώθω, πραγματικά! Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Το ένα παιδί μετράει τ' άστρα είναι μακράν το πιο ωραίο βιβλίο που έχω διαβάσει. Μιλάει μες την καρδιά σου. Σου δείχνει μια εποχή άγνωστη για σένα. Σου δίνει προτώγνωρες αξίες εκείνης της εποχής. Ποιο παιδί σήμερα θα δούλευε έναν ολόκληρο χρόνο για να μαζέψει χρήματα για το σχολείο;; Πολύ λίγα. Δείχνει ότι τα παιδιά ότι είχαν το εκτιμάγανε. Συγκινήθηκα πάρα πολύ στο τέλος, με τον Δακρυτζίκο. Γιατί αυτός είναι φίλος. Αυτός κι ο Μπίθρος. Για να μην ξεχάσω τις τελευταίες παραγράφους, με την Μπίθρο. Γιατί, ναι, αυτό ήταν, θα είσαι ευτυχισμένος αν καταλάβεις γιατί ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους ο Μπίθρος. Στεναχωρήθηκα με την Αγράμπελη. Τελίωσε άδοξα η ιστορία τους. Μακάρι να ήταν έτσι και η αγάπη σήμερα, σαν αυτή της Αγράμπελης και του Μέλιου. Ίσως τελείωσε όχι χαρούμενα, με το γεγονός ότι αποβλήθηκε δια παντός από όλα τα γυμνάσια της χώρας, μα εμένα μου πέρασε μύριες φορές πιότερο από μία ιστορία με χαρούμενο τέλος. Να προσθέσω στους αγαπημένους μου χαρακτήρες τον Δακρυτζίκο, και τον Χαμωλιά. Τα αγάπησα τα ρεμάλια! Και την Καλιοντζή συμπάθησα. Μα μαγεύτηκα με την Αγράμπελη, και αυτή την τρομερή σύμπτωση τότε που ήταν φίλος με τον Σταμίρη. Αγαπημένο σημείο επίσης το τέλος του πρώτου μέρους, και αυτό που έχω στην υπογραφή μου, και δεν είθε να το βγάλω, έστω από το σπόιλερ. Α να χαθείτε, συγκινήθηκα, το νοστάλγησα κιόλας, κι ας το τέλειωσα χθες!  

Πριν λιγες μερες επεσε στα χερια μου το "τα καστρα της ελπιδας" (ετσι δε λεγεται; )
Δεν ηξερα οτι ειναι η συνεχεια μετα το "ενα παιδι μετραει τα αστρα" μεχρι που διαβασα το ονομα του Mέλιου *-*
Επειδη ομως ηθελα να ξαναβρω το ενα παιδι μετραει τα αστρα, να το θυμιθω και μετα να παω στο επομενο, δεν το διαβασα ολοκληρο. Το αφησα εκει, στις πρωτες σελιδες.

Τωρα που το ξαναδιασα λοιπον, θυμηθικα και το σχολιο που ειχε στο ονομα Kρηφ και θελω να βρω και το "Συννεφιαζει" και να το διαβασω και αυτο για να μαθω και πως αρχισε η ιστορια. Εχει πολλα πραγματα στο δευτερο βιβλιο που φαινεται να αναφερονται στο συννεφιαζει, και με την πρωτη αναγνωση περνανε απαρατηριτα αν δεν ξερεις οτι υπαρχει και προηγουμενο βιβλιο. Π.χ το σημειο που λεει για τον φιλο του Μελιου που σκοτωθηκε απο τρένο, ολη η ιστορια με τον πρωτο δασκαλο που ειχε ο Μέλιος (αυτο αν εχω μαντεψει σωστα πρεπει να ειναι περιληψη του Συννεφιαζει) , η "αναπηρια" του Mελιου και φυσικα το παρατσουκλι του.
Θελω να μαθω για ολα αυτα και ελπιζω να μην κανω λαθος και να τα αναφερει πιο αναλυτικα στο πρωτο βιβλιο.*-* Kαι ειμαι περιεργη να δω αν θα ξαναεμφανιστουν στο τριτο η Αγραμπελη και ο Δακρυτζικος. Και ο κυριος Πεσπες με την γυμναστρια! τι καλος που ηταν κι αυτος! Και ο μπαρμα-Θοδος και ο κυρ Aνεστης... Ο Μπιθρος! Αλλη ψυχουλα και αυτος. Ενας δευτερος Ζορμπας. Πραγματικα, ο γυρισμος του και η συναντηση με τον Μελο ηταν οτι χρειαζοταν για να κλεισει ομορφα το βιβλιο. Σου αφηνε λιγη αισιοδοξια, οτι ακομα κι αν εφευγε ο Μελιος ειχε βρει εναν παλιο του φιλο.

Νομιζω ο μπαρμα Θοδωρος και ο κυρ Ανεστης ηταν οι πιο μεγαλες μου συμπαθειες.
Ο Θοδος μου αρεσε για δυο λογους : γιατι ακομα και αν γκρινιαζε και τσακονωταν με την γυναικα του την νοιαζοτανε και την αγαπουσε ακομα και στα γεραματα, με ολες τους τις γκρινιες που τους πιανανε στις μοναξιες του καλοκαιριου, οταν λειπανε τα εωσφορακια :p: . Αυτο φανηκε οταν αρρωστησε η γυναικα του. Και ο δευτερος ειναι γιατι το ιδιο συνεβαινε και με τα παιδια. Τα ειχε μεσα στην καρδια του. Κι'ας τους εκανε τον σκληρο και τον αυστηρο επιστατη.Τα αγαπουσε τα σκασμενα, οπως θα λεγε
Μαζι στις συμπαθειες και ο κ. Πεσπες. Και η γριούλα που ειχε κορη την Ουρανα ηταν συμπαθητικη, την λυπηθηκα. :s
Και ενας λιγακι ασχετος, αλλα με συγκινησε, ο κυριος που αγορασε τις ιστοριες του Μελιου για το κοριτσακι του. Και να μην ξεχασω το Κερασακι! Κατι μου λεει οτι και εκεινη θα την ξαναδουμε, αλλα θα χει μεγαλωσει. Μπας και παρει τη θεση της Αγραμπελης; χμ... δεν ξερω , το βρισκω πολυ πιθανο.
Θυμαμαι στο δημοτικο ειχαμε ενα κειμενο που πρεπει να ηταν αποσπασμα απο τα καστρα της ελπιδας μαλλον.Γιατι ελεγε για εναν δασκαλο που εκανε μάθημα στην εξοχη (ή στην αυλη του σχολειου; ) μπορει να λεω βλακειες, αλλα μου εχει κολησει οτι ηταν ο Μελιος. Θα ηταν πολυ ταιριαστο παντως.

Και κατι αλλο που μπορει να μην ισχυει, αλλα μου περασε απο το μυαλο οταν διαβασα το ενα παιδι μετραει τα αστρα: στο " αυτακι" του βιβλιου ελεγε οτι ο Λουντεμης ειχε αποβληθει απο το Γυμνασιο για πολιτικους λογους. Οποτε, το βιβλιο ισως να ειναι αυτοβιογραφικο... αν οχι εξ ολοκληρου σιγουρα εχει επηρεαστει απο αυτο και εχει βαλει καποια αυτοβιογραφικα στοιχεια. (Ακομα και το ονομα εχει καποια σχεση.... Μενελαος - Μέλιος.. μοιαζουν....

Miss Smeouro έγραψε:Μπας και παρει τη θεση της Αγραμπελης; χμ... δεν ξερω , το βρισκω πολυ πιθανο.


Και κατι αλλο που μπορει να μην ισχυει, αλλα μου περασε απο το μυαλο οταν διαβασα το ενα παιδι μετραει τα αστρα: στο " αυτακι" του βιβλιου ελεγε οτι ο Λουντεμης ειχε αποβληθει απο το Γυμνασιο για πολιτικους λογους. Οποτε, το βιβλιο ισως να ειναι αυτοβιογραφικο... αν οχι εξ ολοκληρου σιγουρα εχει επηρεαστει απο αυτο και εχει βαλει καποια αυτοβιογραφικα στοιχεια. (Ακομα και το ονομα εχει καποια σχεση....  Μενελαος - Μέλιος.. μοιαζουν....

Η Αγράμπελη είναι μίααααα!  

Ισχύει! Διάβαζα την βιογραφία του Λουντέμη και λέει ότι στην τετάρτη τάξη του εξαθέσιου τότε γυμνασίου, αποβλήθηκε δια παντός από όλα τα γυμνάσια της χώρας, όπως και ο Μέλιος. Το όνομα σαφώς και είναι συντομία του Μενελάου. Μα θαρρώ πως έχει απλώς επηρεαστεί από την ζωή του συγγραφέα. Η ζωή του Μέλιου είναι λίγο απίθανο να συμπίπτει εξ ολοκλήρου με αυτή του Λουντέμη.

Dragon The Grey έγραψε:
Η Αγράμπελη είναι μίααααα!  

αχ.. αχ!
my sweet summer child!

διαβασα το "κατω απο τα καστρα της ελπιδας"  


Πριν λιγες μερες επεσε στα χερια μου το "τα καστρα της ελπιδας" (ετσι δε λεγεται; )

Οχι, δε λεγεται έτσι.:p


Θυμαμαι στο δημοτικο ειχαμε ενα κειμενο που πρεπει να ηταν αποσπασμα απο τα καστρα της ελπιδας μαλλον.Γιατι ελεγε για εναν δασκαλο που εκανε μάθημα στην εξοχη (ή στην αυλη του σχολειου; ) μπορει να λεω βλακειες, αλλα μου εχει κολησει οτι ηταν ο Μελιος. Θα ηταν πολυ ταιριαστο παντως.


που να πάρει, οχι, βλακείες έλεγα.   Απο που στο καλο ηταν αυτος ο δασκαλος που εκανε μαθημα μεσα στα δεντρα και πως εκανα τη συνδεση, θα σκάσω αμα δε θυμηθω.  
Κριμα, μου αρεσε πολυ σαν προοπτική.  

γενικά, το κατω απο τα κάστρα της ελπιδας ηταν αρκετά διαφορετικό... Πιο "φλου" θα έλεγα. :p  Και καμια σχεση με την παιδικοτητα που ειχε το ένα παιδι μετραει τ'αστρα. Επισης σου δινει την αισθηση οτι ο Μελιος δεν ειναι ο πρωταγωνιστης, αν και κεντρικος ηρωας, αλλά το μέσο για να θιξει αλλα θεματα ο συγραφέας, σχετικα με την κοινωνια και την αδικια κτλ . Στο "ενα παιδι μετραει τα αστρα" ισως να υπηρχε αυτό, αλλα σε μικροτερο βαθμο: επικεντρωνοταν περισσοτερο στα γεγονοτα γυρω απο τους ηρωες και στις σκεψεις τους για αυτά.  Στο "κατω απο τα καστρα της ελπιδας"  ειναι πιο ελευθερη η γραφη ισως, πιο συνειρμική.... σαν να παιρνει τα γεγονοτα απλά σαν αφορμη για να εκφρασει σκεψεις πιο γενικες απο αυτά.Ειδικά στις πρωτες σελιδες ειναι κυρίως αυτο (ο Μελιος ταξιδευει και σκεφτεται περι ανεμων και υδατων) και αργει καπως η εξελιξη της υποθεσης, περισσοτερο απ'οτι θα περiμενε κανεις, και αυτο ισως να κουραζει λιγο. Περιμενεις να δεις τι θα γινει, να μπουν τα πραγματα σε μια σειρα, (δλδ να φτασει επιτελους ο Μελιος στον προορισμο του και να δεις τι γινεται απο εκει και περα :p).
Αλλά εκτος απο αυτο, ειναι πολυ ωραιο βιβλιο και σε αφηνει με σκεψεις. Στο τελος του ειδικά, σε συγκλονιζει λιγο (οχι τοσο απο αυτο που γινεται- γιατι εχει γινει μια προϊκονομία πιο πριν στο βιβλίο- αλλά η στάση που κρατάει ο Μέλιος μετά απο αυτό.
Γενικά, το "ενα παιδι μετράει τα αστρα" ειναι πιο συγκινητικό αλλά το "κατω απο τα καστρα της ελπιδας πιο συγκλονιστικο στο τελος. Και σε σχεση με το πως τελειωνουν, το ένα σε αφηνει τελικα με αισιοδοξο μυνημα ενω γενικά ο τροπος που το παρουσιάζει ειναι καπως λυπητερος, το αλλο σου παρουσιάζει την πιο απαισιοδοξη καταληξη που θα μπορουσε να παρει και ομως, μεσα σε ολο αυτο βαζει και μια θετικη πινελια- οτι μπορει η ζωή του να ειναι ολο αναποδιες αλλα ο Μελιος θα συνεχισει να αγωνιζεται.
Ασχετα που μετα απο αυτό σε πιανει μια κριση ματαιότητας και ταυτοχρονα θαυμασμου προς τον Μελιο. Το γενικο συναισθημα που σου αφηνει ειναι μια μαυριλα, ενα κενο μια απαισιοδοξιά, μια κατάθλιψη ενα πράγμα.(σε αντιθεση με το ενα παιδι μετραει τα αστρα, που σε αφηνει με μια πιο αισιοδοξη αισθηση)  


Βεβαια ολα αυτά ειναι εντελως υποκειμενικά, οπως μου φανηκαν εμενα τα βιβλια καθως τα διαβαζα.. καποιος αλλος μπορει να τα δει εντελως διαφορετικά.