από anthian9 Τρι Απρ 15, 2014 5:08 pm
Θα μπορούσα να πω πως το cd που έχω λιώσει (πιο πολύ από μερικά άλλα) είναι το Electra Heart, της Marina and The Diamonds. Νομίζω ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα για την εφηβεία μου και αρκετών άλλων... Περιγράφει τέλεια την ανάγκη να αγαπηθείς, τον φόβο να πληγωθείς, το πόσο εύκολα αλλάζουν τα συναισθήματα, την φιλοδοξία που μερικές φορές γίνεται ματαιοδοξία, τον αυτοπροσδιορισμό, την ανεξαρτησία, την απογοήτευση από τον υπόλοιπο κόσμο και την αίσθηση της αιώνιας νεότητας.
Στην δεύτερη θέση, έρχεται το Pretty Odd των Panic! at The Disco. Αυτό το cd με κέρδισε με την '60s αισθητική του, τους σχεδόν-Beatles στίχους και μουσική, αλλά κυρίως με την ζωντανή σύνδεση μουσικής και εικόνας. Οι στίχοι σχεδόν πάλλονται από προοπτική. Σε γεμίζουν πολύχρωμες εικόνες. Έχει κάτι μαγικό και ξέγνοιαστο αυτός ο δίσκος, είναι σαν τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, σε ενθουσιάζει.
Κάπου μετά, μπαίνει ο πρώτος δίσκος των London Grammar, If You Wait. Τα αισθαντικά φωνητικά της Hannah Reid, περιέχουν όλο το πάθος και συνάμα όλη την μελαγχολία που χρειάζομαι/νιώθω.