Εργοδότες

Μια γενική συζήτηση περί εργοδοτών και ΟΧΙ αφεντικών. Μπορεί μερικοί να θεωρείτε πως είναι μια λέξη, αλλά εγώ δεν το το δέχομαι.
Είναι εντάξει η συμπεριφορά τους, σας φέρονται με σεβασμό; Απαιτούν πράγματα λογικά στα πλαίσια της δουλειάς ή περιμένουν να κάνετε παπάδες, ενώ είναι αδύνατον;

Σου πω εγώ πόσο μ@λ@κες είναι οι εργοδότες.

Δύο χρόνια πριν, Φεβρουάριος του 2018, μου ζητήθηκε από τον ωδειάρχη να παρουσιάσουμε με δύο μαθητές μονωδίας κάποια κομμάτια σε εμφάνιση. Γενικά βαριέμαι και στην ιδέα αλλά λεφτά είναι. Τίθεται το θέμα της αμοιβής. "Μέχρι 100e..." ήτο η απάντηση. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι και τα 10e περιλαμβάνονται σε αυτό το υπέροχο "μέχρι". Ζητάω πιο συγκεκριμένα πράγματα γιατί εύκολα βρίσκεσαι με ένα 40ευρω στο χέρι και με ύφος από το αφεντικούλι "και πολλά είναι", η απάντηση με το στανιό "70,80 περίπου". "Σάλτα και..." η δική μου σκέψη. Τέλοσπάντων, πάει στο διάολο η φάση, μιλάω με τους μαθητές, βρίσκουμε το πρόγραμμα, φεύγω για δουλειά. Το βράδυ γυρνάω και ανοίγω το messenger. Αρχινάει να κουδουνάει ωσάν τρελό, κάτι κακό συνέβη στον κόσμο σκέφτηκα, ανοίγω με τρόμο μία άγνωστη επαφή. "Καλησπέρα σας, έμαθα ότι θα μας συνοδεύσετε στην παράσταση, σας στέλνω τα κομμάτια μου και μιλάμε για πρόβες". 25 σελίδες άριες το κοριτσάκι που ονειρεύεται την καριέρα της Γκεοργκίου. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, έτερα μηνύματα από άγνωστη επαφή "Καλησπέρα σας, έμαθα ότι θα μας συνοδεύσετε στην παράσταση, σας στέλνω τα κομμάτια μου και θα μιλήσουμε για πρόβες". 20 σελίδες άριες το αγοράκι που ονειρεύεται την καριέρα του Καρρέρας. Τρίτο μήνυμα, "ξέρεις θα συνοδεύσεις και την χορωδία σε κάποια κομμάτια". Τα δύο άτομα έγιναν ξαφνικά τέσσερα και μία χορωδία. Για όποιον δεν ξέρει, αυτό συνεπάγεται ανελέητες πρόβες και τρέξιμο σε όλη την Αθήνα, χώρια την προσωπική μελέτη στο σπίτι. Και όλα αυτά για "μέχρι 100e". Έλα-'δω-ρε-να-τα-πούμε-αλά-γαλλικά! Το αφεντικούλι διέδωσε σε όλο το ωδείο ότι υπάρχει ένας που θα παίζει πιάνο, στείλ'τε ό,τι έχετε να το πείτε μιάς και έχετε απωθημένο να βγείτε στην σκηνή. Την επόμενη ημέρα στο τηλέφωνο δεν είχαμε ευγένειες.
-Υπάρχουν κι' άλλοι που θα το έκαναν τζάμπα! (ΚΛΑΣΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@, εκεί βαράς κόκκινο σε κλάσματα).
-Τέλεια! Τράβα απευθύνσου σε αυτούς.
Μην τα πολυλογώ, αυτή η παράσταση δεν έγινε ποτέ.

Ιούνιος 2020. Θέλουμε να μαγνητοσκοπήσουμε δύο κομμάτια για να τα στείλουμε σε διεθνή διαγωνισμό. Ζητάμε την αίθουσα από το αφεντικούλι για τρεις ώρες. Λειτουργικά έξοδα ωδείου 2-3e maximum.

-Φυσικά και θα σας την δώσουμε.
-Τιμούλα;
-70e

To ρεζουμέ; Το αφεντικούλι για δουλειά δύο μηνών έδινε "μέχρι 100e. Το ίδιο αφεντικούλι για δουλειά 3 ωρών που απλά θα άνοιγε το ωδείο, τίποτε άλλο, ζήτησε 70e.

Έλα να μου υπερασπιστείς τα αφεντικά και θα είμαι τόσο ευγενικός όσο βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου.

Έξοχα σκηνικά στο καλλιτεχνικό στερέωμα, η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο

Φυσικά! Εκμετάλλευση και θράσος, αυτό είναι το δίπτυχο του καλού ωδειάρχη και κατ' επέκταση του καλού επιχειρηματία θεάματος. Και ας μην ανοίξουμε το πονεμένο ζήτημα της παράστασης για φιλανθρωπικό σκοπό. Στον βωμό της φιλανθρωπίας εκατοντάδες μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές έχουν θυσιαστεί όταν πρώτοι από όλους, αυτοί θα ήταν πρώτοι στην κατηγορία "δώστε και σώστε".

άντε ρε, μας έχουν σπάσει τα νεύρα να πούμε, περιμένουν επειδή εσύ είσαι καλλιτέχνης θα το κάνεις από πόνο ψυχής ή για την αναγνώριση. Δηλαδή όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη ή είμαστε τίποτα ψωνάρες ή αγαθοί βλακάκοι.

Morgan le Fay έγραψε:άντε ρε, μας έχουν σπάσει τα νεύρα να πούμε, περιμένουν επειδή εσύ είσαι καλλιτέχνης θα το κάνεις από πόνο ψυχής ή για την αναγνώριση. Δηλαδή όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη ή είμαστε τίποτα ψωνάρες ή αγαθοί βλακάκοι.

Δεν με ενδιαφέρει να με θεωρήσουν καν καλλιτέχνη, μουσικό, δεν ξέρω τι. Θέλω το πολύ απλό και το βασικά αυτονόητο. Επαγγελματία. Επαγγελματία όπως τον οδοντίατρο, τον υδραυλικό, την κομμώτρια, τον μάγειρα. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Όπως θα ζητήσουν υπηρεσίες από κάποιον και αυτός θα πληρωθεί, το αυτό απαιτώ και εγώ. Δεν θέλω να μου αναγνωριστεί κανένα ταλέντο, καμιά ιδιοφυΐα, τίποτε ξεχωριστό, παράξενο και εξωτικό. Ζητάς καθηγητή για μαθήματα πιάνου. Καταθέτω τις σπουδές μου, τα χαρτιά μου, την εμπειρία μου. Δεν σου πουλάω μούρη, ύφος, εξυπνάδα, ταλέντο, ψώνιο και λοιπές ηλιθιότητες που είναι για τους μέτριους που χρειάζονται ένα άλλοθι. Θα με αντιμετωπίσεις έτσι. Αυτό συνεπάγεται πως όταν έρθει η ώρα να πληρωθώ, δεν θέλω να περάσουν από το μυαλουδάκι σου φρασούλες τύπου: "καλά, τι θέλει να πληρωθεί; Τι να πληρώσω; Που έμαθε στον μικρό το ντο και το ρε;" Και το γράφω γιατί αυτές ακριβώς οι σκέψεις περνάνε την ώρα την πληρωμής είτε από ιδιώτες, είτε από επιχειρήσεις και αρχίζουν τα παρατράγουδα. Δεν νιώθω καμιά ανάγκη να ανέβω στην σκηνή και να θαμπώσω. Δεν με ενδιαφέρει κανένα χειροκρότημα, κανένας προβολέας και λοιπές αηδίες που τόσα χρόνια ταϊζουν τον κόσμο. ΚΑΝΕΝΑ χειροκρότημα δεν είναι το ψωμί του καλλιτέχνη ή του επαγγελματία μουσικού και καλά θα κάνετε να αρχίσετε να το ξεπερνάτε αυτό το σύνδρομο (δεν λυπάμαι καθόλου για το έντονο ύφος που διατηρώ στο κείμενο). Με αυτήν την λογική ας χειροκροτήσεις τον ελαιοχρωματιστή και άσε τον απλήρωτο. Αν δεν ισχύει γι΄αυτόν, γιατί να ισχύει για εμένα; Και φυσικά, μέσα στην πανδημία είδατε πόσο εύκολα πέρασε το χειροκρότημα και στους επαγγελματίες υγείας. Γιατί αλήθεια; Με πολλούς μύθους έχει μπολιαστεί το επάγγελμα του μουσικού (και γενικότερα) για να στηρίζουμε όλες αυτές τις κακές νοοτροπίες και να θέλουμε θύματα για να περνάμε καλά. Διαβάζω ιστορίες από επαγγελματίες παγκοσμίως και ουρλιάζω από τα νεύρα μου. Ε, ας τελειώνουμε κάπου.

^Απόλυτο ρισπέκτ σε αυτά που γράφεις. Κυρίως ήθελα να σταθώ στο ότι πατάνε στο επίθετο "καλλιτέχνης" γιατί έτσι επιτρέπουν στον εαυτό τους μια κοινή κοινωνική πεποίθηση, ότι ο καλλιτέχνης και ο επαγγελματίας είναι παράλληλες έννοιες που δε συναντιούνται. Όσες φορές έχω πει ότι έχω τελειώσει δραματική σχολή, παίρνω τις ΙΔΙΕΣ ακριβώς απαντήσεις: 1) Α, ηθοποιός σημαίνει φως! 2) Πότε θα σε δούμε στο σανίδι/στην τηλεόραση; (λες και η τηλεόραση είναι μικρομεσαία επιχείρηση, μεθαύριο ανοίγω κανάλι και βγάζω σειρά με πρωταγωνίστρια εμένα) 3) Α, έχουμε και καλλιτέχνι στην οικογένεια.
Και πάντα με αυτό το ψευτοενθουσιασμένο/θαμπωμένο ύφος.

Δεν καταλαβαίνουν ρε. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι εσένα αυτό είναι το επάγγελμά σου και όχι η κάβλα σου. Γιατί αν κάνουν αυτή την υποχώρηση (και πουν ότι άσχετα αν σου αρέσει, αυτό είναι το επάγγελμά σου), θα οφείλουν να σου πληρώσουν τον σεβασμό που πληρώνουν σε κάθε άλλο επαγγελματία που πρσφέρει υπηρεσίες.

Είναι σαν να τους ακούω, σαν να τα ακούω. Τίποτε δεν μου κάνει εντύπωση πλέον. Δεν ξέρω γιατί φαντάζονται τον Πουκ να σκάει μύτη από το Δάσος μόλις ακούσουν για ηθοποιό, μουσικό, χορευτή αλλά έχουν χάλια εικόνα ή έστω πολύ λάθος. Τώρα, να φταίνε οι συνεντεύξεις κάποιων κουνημένων, δεν ξέρω, μην κατηγορήσω και άδικα.

Η Κεραμέως απλά εφαρμόζει στην εκπαιδευτική πράξη όλη την απαξία που συνοδεύει τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Και αν αναρωτιέσαι γιατί τέτοια στροφή στην κουβέντα, θα σου γράψω το εξής απλό. Κανείς δεν θεωρεί τις καλλιτεχνικές σπουδές ως σπουδές, δεν τις αντιμετωπίζει έτσι. Η ελληνική κοινωνία δεκαετίες απαξιώνει αυτό το είδος σπουδών, μη θεωρώντας αυτές καν σπουδές. Δέκα συνεντεύξεις να διαβάσεις από καλλιτέχνες, θα δεις δύο γονείς να πεθαίνουν μόλις ακούσουν ότι θα γίνει το βλαστάρι τους καλλιτέχνης. "Πάρε και ένα χαρτί", κλασική ατάκα, καταλαβαίνουμε όλοι τι δεν λέγεται ξεκάθαρα και τι υπονοείται ευθαρσώς. Ο επαγγελματίας της τέχνης απαξιώνεται σε οικογενειακό επίπεδο αρχικά, σε ευρύτερο κοινωνικό σύνολο αργότερα, στο σχολικό περιβάλλον μετά και στο επαγγελματικό στίβο τελικά. Με αυτήν την νοοτροπία στο τσεπάκι άντε να αποδείξεις ότι ναι, υπάρχω. Ηθοποιός σημαίνει φως, ο μουσικός είναι το αλάτι της ζωής, ο χορευτής τα πόδια της ύπαρξης και λοιπές μπούρδες. Ένα ένα λοιπόν, γκρεμίζονται όλα τα αναχώματα. Αν η κοινωνία συμφωνεί στα παραπάνω, για ποιόν λόγο τελικά να μην φύγουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τα σχολεία; Μα δεν είναι σπουδές! Για ποιόν λόγο να θεωρείσαι επαγγελματίας; Αφού δεν σπούδασες κάτι! Γιατί να απαιτείς αμοιβή; Μα είσαι καλλιτέχνης! Όλα τα κομματάκια κουμπώνουν και φτιάχνουν την μαγική εικόνα.

Amycus έγραψε:Είναι σαν να τους ακούω, σαν να τα ακούω. Τίποτε δεν μου κάνει εντύπωση πλέον. Δεν ξέρω γιατί φαντάζονται τον Πουκ να σκάει μύτη από το Δάσος μόλις ακούσουν για ηθοποιό, μουσικό, χορευτή αλλά έχουν χάλια εικόνα ή έστω πολύ λάθος. Τώρα, να φταίνε οι συνεντεύξεις κάποιων κουνημένων, δεν ξέρω, μην κατηγορήσω και άδικα.

Η Κεραμέως απλά εφαρμόζει στην εκπαιδευτική πράξη όλη την απαξία που συνοδεύει τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Και αν αναρωτιέσαι γιατί τέτοια στροφή στην κουβέντα, θα σου γράψω το εξής απλό. Κανείς δεν θεωρεί τις καλλιτεχνικές σπουδές ως σπουδές, δεν τις αντιμετωπίζει έτσι. Η ελληνική κοινωνία δεκαετίες απαξιώνει αυτό το είδος σπουδών, μη θεωρώντας αυτές καν σπουδές. Δέκα συνεντεύξεις να διαβάσεις από καλλιτέχνες, θα δεις δύο γονείς να πεθαίνουν μόλις ακούσουν ότι θα γίνει το βλαστάρι τους καλλιτέχνης. "Πάρε και ένα χαρτί", κλασική ατάκα, καταλαβαίνουμε όλοι τι δεν λέγεται ξεκάθαρα και τι υπονοείται ευθαρσώς. Ο επαγγελματίας της τέχνης απαξιώνεται σε οικογενειακό επίπεδο αρχικά, σε ευρύτερο κοινωνικό σύνολο αργότερα, στο σχολικό περιβάλλον μετά και στο επαγγελματικό στίβο τελικά. Με αυτήν την νοοτροπία στο τσεπάκι άντε να αποδείξεις ότι ναι, υπάρχω. Ηθοποιός σημαίνει φως, ο μουσικός είναι το αλάτι της ζωής, ο χορευτής τα πόδια της ύπαρξης και λοιπές μπούρδες. Ένα ένα λοιπόν, γκρεμίζονται όλα τα αναχώματα. Αν η κοινωνία συμφωνεί στα παραπάνω, για ποιόν λόγο τελικά να μην φύγουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τα σχολεία; Μα δεν είναι σπουδές! Για ποιόν λόγο να θεωρείσαι επαγγελματίας; Αφού δεν σπούδασες κάτι! Γιατί να απαιτείς αμοιβή; Μα είσαι καλλιτέχνης! Όλα τα κομματάκια κουμπώνουν και φτιάχνουν την μαγική εικόνα.  

Καθόλου δεν αναρωτιέμαι για την στροφή στην κουβέντα, αυτά συζητούσα και πριν λίγο.
Αν η καλλιτεχνική πλευρά φταίει σε κάτι, είναι ο υπέρμετρος εγωισμός κάποιων μεμονωμένων που έχουν την προσοχή πάνω τους και άρα δυνατότερη φωνή. Αλλά ποσοστιαία είναι δυσανάλογο το φταίξιμο αυτό με όλα τα υπόλοιπα συστημικά λάθη γύρω από τα επαγγέλματά μας σε αυτή τη χώρα. Άμα δεις κάτι αγγελίες νομίζουν ότι το να φανείς είναι ίδιας αξίας με το να πληρωθείς. Και όλα τα νέα παιδιά λένε από κάπου πρέπει να ξεκινήσω και έτσι χαλά η φάση.

Μην τα συζητάς Θάνο μου, μην τα συζητάς. Πάμε όλοι να βρούμε "κανονικές δουλειές" και να κλείσουμε το youtube και το spotify γιατί η μουσική διαλύθηκε δεν υπάρχει, το νέτφλιξ γιατί δεν ήταν ποτέ κανονική δουλειά να κάνεις ταινίες και σειρές και ντοκυμαντέρ οπότε δεν υπάρχουν αυτά, τα bar γιατί δεν υπάρχουν live, τα μουσεία επειδή δεν είναι επάγγελμα να παίζεις με μουστάρδες και νερωμένα χώματα για να φτιάξεις μπογιές.

Morgan le Fay έγραψε: Και όλα τα νέα παιδιά λένε από κάπου πρέπει να ξεκινήσω και έτσι χαλά η φάση.

Oρθόν. Ο μέσος επιχειρηματίας έχει στην φαρέτρα του το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα. Και το πάνε και ένα βήμα παραπέρα. "Να φέρετε κόσμο". Αν τα συνδυάσεις, παίζεις απλήρωτος, υποχρεώνεσαι σε φίλους, φίλες, γνωστούς και αγνώστους, τσεπώνει ο τύπος την κατανάλωση. Πόσο ιδανικότερο μπορεί να γίνει; Η επαφή μου με τον χώρο και το είδος είναι πραγματικά ελάχιστη αλλά οι ιστορίες από φίλους που είναι σε συγκροτήματα και παίζουν για μία μπύρα στο τέλος της εμφάνισης, φτάνουν στ' αυτιά μου. Ευτυχώς, δεν μου άρεσε ποτέ η μπύρα ή το αλκοόλ και γλίτωσα, άσε που δεν είναι και το είδος μου. Γενικά, η όλη φάση είναι η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα, δεν βρίσκεις άκρη.

Δεν ξέρω για σας, εμένα τώρα συζητάει με το συμβούλιο εργαζομένων και το συνδικάτο μας τι θα μας κόψει μέχρι να βγούμε από την τεχνητή κρίση το 2023... Κατά την γνώμη του αν γίνεται να τα κόψει όλα και να μην μας δώσει τίποτα... Αλλά θα αγοράσουμε νέο εξοπλισμό... γυφταριό...

Amycus έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε: Και όλα τα νέα παιδιά λένε από κάπου πρέπει να ξεκινήσω και έτσι χαλά η φάση.

Oρθόν. Ο μέσος επιχειρηματίας έχει στην φαρέτρα του το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα. Και το πάνε και ένα βήμα παραπέρα. "Να φέρετε κόσμο". Αν τα συνδυάσεις, παίζεις απλήρωτος, υποχρεώνεσαι σε φίλους, φίλες, γνωστούς και αγνώστους, τσεπώνει ο τύπος την κατανάλωση. Πόσο ιδανικότερο μπορεί να γίνει; Η επαφή μου με τον χώρο και το είδος είναι πραγματικά ελάχιστη αλλά οι ιστορίες από φίλους που είναι σε συγκροτήματα και παίζουν για μία μπύρα στο τέλος της εμφάνισης, φτάνουν στ' αυτιά μου. Ευτυχώς, δεν μου άρεσε ποτέ η μπύρα ή το αλκοόλ και γλίτωσα, άσε που δεν είναι και το είδος μου. Γενικά, η όλη φάση είναι η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα, δεν βρίσκεις άκρη.

Αυτό το να φέρνεις κόσμο!!! Ρε φίλε, αν θες pr, τράβα πάρε. Εμάς μια κοπέλα της την είχε πει, που μια μέρα είχε πάει σε απέναντι μαγαζί και δεν ήρθε να στηρίξει το δικό μας. Seriously?

Και γενικά το προσωπικό στο μαγαζί είναι παιδιά late 90s. Κάτσε ρε πο#τη μου, τι απαιτήσεις έχεις από παιδιά με μικρή προϋπηρεσία; Ξέρει ότι δεν αντιδράμε. Η βασικά αυτό νόμιζε. Και δέκα μέρες τώρα είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Και κυρίως εμένα, με έχει απαυτώσει, γιατί βιοποριζομαι μόνος μου και τιμωρεί με το να κόβει μεροκάματα.

Δυνάστες ρε φίλε. Δεν ξέρω ποιοι νομίζουν ότι είναι.