από Dragon The Grey Τετ Σεπ 02, 2015 2:54 pmΘέλω να είμαι πολιτικοποιημένος, κι όχι κομματικοποιημένος. Είναι πάντα καλό να έχεις μία άποψη για τα πολιτικά γεγονότα της χώρας. Όχι μόνο σε βοηθάει να χτίσεις μία προσωπικότητα, αλλά αποτελεί και προιόν ενδιαφέροντων διαλόγων, που μπορείς να εποικοδομήσεις αρκετά ωφέλιμα πράγματα από την αντίθετη άποψη, αρκεί να υπάρχει μία ποιοτική επιχειρηματολογία μεταξύ των ομιλούντων. Ωστόσο, τι γίνεται όταν αυτά επηρρεάζουν τα συναισθήματά μας; Να πω ότι είσαι 45άρης, είναι λογικό το τι κάνει ο Τσίπρας ή ο Μειμαράκης να σε απασχολεί ιδιαίτερα και δεν θα στο στερήσω, αλλά εγώ ο νέος ρε τι φταίω;
Προσπαθώ λοιπόν να ακούω τις προεκλογικές ομιλίες και τις δηλώσεις όλων των κομμάτων και πολιτικών πεποιθήσεων, δείχνοντας μια πρέπουσα ανοχή στις πεποιθήσεις που δεν συμφωνώ, γιατί θέλω να έχω μία πλήρη και πολυδιάστατη ενημέρωση. Άκουσα και τον Μειμαράκη και τον Τσίπρα αυτές τις μέρες, και ακόμα κι αν υποστηρίζω το ένα από αυτά τα δύο κόμματο, δεν αξίζει να ειπωθεί καν κάποια κομματική ταμπέλα στο εν λόγω θέμα. Η κριτική μου είναι καθολική.
Από την μία ο ένας κάνει λόγο για Αριστερή μελαγχολία, με τον άλλο να αντικρούει κάνοντας αναφορά για εθνική μελαγχολία που προκάλεσε σε όλους τους έλληνες το τελευταίο εφτάμηνο. Δεν θα πω για το αν η κυβέρνηση τσίπρα ήταν καλύτερη ή χειρότερη από αυτήν του σαμαρά, αλλά θέλω μα το θεό να βγει ο πρόεδρος της ΝΔ και να πει αν πριν από αυτήν την εθνική μελαγχολία που βεβαίως δημιούργησε ο τσίπρας, αν οι καρδιές των ελλήνων είχαν αυτό το "κέφι" και την "δημιουργία" που ο πρόεδρος της ΝΔ υπόσχεται την αμέσως επόμενη μέρα των εκλογών. Δεν λέω, στα κομματόσκυλα προφανώς και θα προκαλέσει κέφι η ανάδειξη του νικητή των κομμάτων, όποιος κι αν είναι αυτός.
Αλλά δυστυχώς οι ορολογίες αριστερή και εθνική, είναι σάπιες και κούφιες, γιατί η μόνη πραγματικότητα είναι η μελαγχολία σκέτο που μας κατέβαλλε τα τελευταία χρόνια. Πέρα από κόμματα και πεποιθήσεις, ο οξύς κίνδυνος βρίσκεται στην νεανική μελαγχολία.
Με ποσοστό ανεργίας μεγαλύτερο και από βάση πτυχίου Cambridge, οι νέοι δεν ήταν ποτέ πιο μελαγχολικοί. Λυπάμαι όχι σαν ΝΔ, όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ, όχι σαν όποιο στο δι@0λ0 κόμμα, λυπάμαι σαν νέος άνθρωπος. Που είναι εκείνο το κέφι που αρμόζει στην νεαρά της ηλικίας μας; Σύμφωνα με μελέτες, ο μέσος μαθητής σήμερα έχει το ίδιο άγχος με έναν τρόφιμο ψυχιατρείου στα τέλη της δεκαετίας του 50. Τι ψυχικές αντιξοότητες πρέπει να αντέξει ακόμα ο νέος της χώρας, για την χάρη ενός σάπιου συστήματος, δεξιού ή αριστερού. Και μην ακούσω για πολιτικές διαφορές, γιατί η εξισορρόπηση είναι πια βάσιμη, και όσοι με ξέρουν από το facebook και γνωρίζουν την πολιτική μου πεποίθηση, αυτή δεν έχει αλλάξει, αλλά να μην αναφερθεί γιατί όπως είπα το θέμα μας αφορά όλους και δεν αξίζει να υποβαθμιστεί με κομματισμούς.
Δυστυχώς η νεανική μελαγχολία με πνίγει. Είμαι τυχερός που ακόμα δεν έχω μπει πανεπιστήμιο για να νιώσω το άγχος της ανεξάρτητης ζωής, αλλά και άτυχος γιατί όταν πάω θα είμαι ακόμα πιο αγχωμένος από τους νέους δύο χρόνια πριν. Το μέλλον μας καταρρέει και εμείς μένουμε σύξυλοι, εμείς, οι ελπίδες της Ελλάδας. Κομματιζόμαστε και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πολιτικές δυνάμεις, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Και θλίβομαι γιατί κι εγώ κομματίστηκα σκληρά τον Ιούλιο στο facebook, ενώ έπρεπε με γνώμονα μεν κάποια πεποίθηση, να μιλήσουμε όλοι καθολικά. Θα γίνουμε επιτυχημένοι μονάχα όταν πεθάνουν οι σημερινοί γέροι, αλλά τότε θα είμαστε κι εμείς γέροι. Που θα είναι κέφι που θέλει όντως η Ελλάδα; Γιατί να περιμένουμε να γεράσουμε;
Και το χειρότερο είναι η επίδραση αυτής της μελαγχολίας. Σιχαίνομαι και αναθεματίζω τον Σαμαρά, τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη με το σαρδόνιο ύφος του δεν τρέχει τίποτα, γιατί με τις πολιτικές τους ανικανότητες, ο κάθε ένας ξεχωριστά, μου κατέβασαν την λίμπιντο, όχι απαραίτητα εμένα προσωπικά, εμένα σαν νέου.
Είναι τρομερό όταν το άγχος και το μέλλον είναι τόσο δυσπρόσιτο, που ενώ στα 25 έπρεπε να γεμίζει το σώμα σου με ευφορία, καταλήγεις να κοιμάσαι το βράδυ με γεροντική απάθεια, μην έχοντας όρεξη ούτε να αγκαλιάσεις την κοπέλα σου ή το αγόρι σου.
Η ανεξάρτητη ζωή μου δεν έχει έρθει ακόμα, και ήδη αυτό το καλοκαίρι με μάστισε η νεανική μελαγχολία. Με έκαναν να μην θέλω να σκέφτομαι το μέλλον μου. Σίγουρα τα όνειρα δεν γίνονται πάντα αληθινά, αλλά αν μη τι άλλο τα σχέδια του μέλλοντος είναι το κίνητρό μας να επιτύχουμε σε αυτή τη ζωή. Κι όταν από γέρους μας προκαλείται αυτή η αδιαθεσία και το μίσος προς το ίδιο μας το μέλλον, η αποτυχία της Ελλάδας είναι προδεδικασμένη, είτε βγει ο Σύριζα είτε η ΝΔ, γιατί καταβάθος το ξέρω κι εγώ το ξέρετε κι εσείς, πως ούτε κέφι, ούτε νέο θα φέρει, μονάχα πίκρα στην νεολαία. Χαίρομαι για την εντός ολίγων ημερών διάλυσης της νεολαίας του Σύριζα, και καταδικάζω τον φανατισμό της ΟΝΝΕΔ, παρόλο που κι εγώ όπως προείπα ήμουν φανατικός με ένα από τα δύο κόμματα.
Προσπαθώ λοιπόν να ακούω τις προεκλογικές ομιλίες και τις δηλώσεις όλων των κομμάτων και πολιτικών πεποιθήσεων, δείχνοντας μια πρέπουσα ανοχή στις πεποιθήσεις που δεν συμφωνώ, γιατί θέλω να έχω μία πλήρη και πολυδιάστατη ενημέρωση. Άκουσα και τον Μειμαράκη και τον Τσίπρα αυτές τις μέρες, και ακόμα κι αν υποστηρίζω το ένα από αυτά τα δύο κόμματο, δεν αξίζει να ειπωθεί καν κάποια κομματική ταμπέλα στο εν λόγω θέμα. Η κριτική μου είναι καθολική.
Από την μία ο ένας κάνει λόγο για Αριστερή μελαγχολία, με τον άλλο να αντικρούει κάνοντας αναφορά για εθνική μελαγχολία που προκάλεσε σε όλους τους έλληνες το τελευταίο εφτάμηνο. Δεν θα πω για το αν η κυβέρνηση τσίπρα ήταν καλύτερη ή χειρότερη από αυτήν του σαμαρά, αλλά θέλω μα το θεό να βγει ο πρόεδρος της ΝΔ και να πει αν πριν από αυτήν την εθνική μελαγχολία που βεβαίως δημιούργησε ο τσίπρας, αν οι καρδιές των ελλήνων είχαν αυτό το "κέφι" και την "δημιουργία" που ο πρόεδρος της ΝΔ υπόσχεται την αμέσως επόμενη μέρα των εκλογών. Δεν λέω, στα κομματόσκυλα προφανώς και θα προκαλέσει κέφι η ανάδειξη του νικητή των κομμάτων, όποιος κι αν είναι αυτός.
Αλλά δυστυχώς οι ορολογίες αριστερή και εθνική, είναι σάπιες και κούφιες, γιατί η μόνη πραγματικότητα είναι η μελαγχολία σκέτο που μας κατέβαλλε τα τελευταία χρόνια. Πέρα από κόμματα και πεποιθήσεις, ο οξύς κίνδυνος βρίσκεται στην νεανική μελαγχολία.
Με ποσοστό ανεργίας μεγαλύτερο και από βάση πτυχίου Cambridge, οι νέοι δεν ήταν ποτέ πιο μελαγχολικοί. Λυπάμαι όχι σαν ΝΔ, όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ, όχι σαν όποιο στο δι@0λ0 κόμμα, λυπάμαι σαν νέος άνθρωπος. Που είναι εκείνο το κέφι που αρμόζει στην νεαρά της ηλικίας μας; Σύμφωνα με μελέτες, ο μέσος μαθητής σήμερα έχει το ίδιο άγχος με έναν τρόφιμο ψυχιατρείου στα τέλη της δεκαετίας του 50. Τι ψυχικές αντιξοότητες πρέπει να αντέξει ακόμα ο νέος της χώρας, για την χάρη ενός σάπιου συστήματος, δεξιού ή αριστερού. Και μην ακούσω για πολιτικές διαφορές, γιατί η εξισορρόπηση είναι πια βάσιμη, και όσοι με ξέρουν από το facebook και γνωρίζουν την πολιτική μου πεποίθηση, αυτή δεν έχει αλλάξει, αλλά να μην αναφερθεί γιατί όπως είπα το θέμα μας αφορά όλους και δεν αξίζει να υποβαθμιστεί με κομματισμούς.
Δυστυχώς η νεανική μελαγχολία με πνίγει. Είμαι τυχερός που ακόμα δεν έχω μπει πανεπιστήμιο για να νιώσω το άγχος της ανεξάρτητης ζωής, αλλά και άτυχος γιατί όταν πάω θα είμαι ακόμα πιο αγχωμένος από τους νέους δύο χρόνια πριν. Το μέλλον μας καταρρέει και εμείς μένουμε σύξυλοι, εμείς, οι ελπίδες της Ελλάδας. Κομματιζόμαστε και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πολιτικές δυνάμεις, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Και θλίβομαι γιατί κι εγώ κομματίστηκα σκληρά τον Ιούλιο στο facebook, ενώ έπρεπε με γνώμονα μεν κάποια πεποίθηση, να μιλήσουμε όλοι καθολικά. Θα γίνουμε επιτυχημένοι μονάχα όταν πεθάνουν οι σημερινοί γέροι, αλλά τότε θα είμαστε κι εμείς γέροι. Που θα είναι κέφι που θέλει όντως η Ελλάδα; Γιατί να περιμένουμε να γεράσουμε;
Και το χειρότερο είναι η επίδραση αυτής της μελαγχολίας. Σιχαίνομαι και αναθεματίζω τον Σαμαρά, τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη με το σαρδόνιο ύφος του δεν τρέχει τίποτα, γιατί με τις πολιτικές τους ανικανότητες, ο κάθε ένας ξεχωριστά, μου κατέβασαν την λίμπιντο, όχι απαραίτητα εμένα προσωπικά, εμένα σαν νέου.
Είναι τρομερό όταν το άγχος και το μέλλον είναι τόσο δυσπρόσιτο, που ενώ στα 25 έπρεπε να γεμίζει το σώμα σου με ευφορία, καταλήγεις να κοιμάσαι το βράδυ με γεροντική απάθεια, μην έχοντας όρεξη ούτε να αγκαλιάσεις την κοπέλα σου ή το αγόρι σου.
Η ανεξάρτητη ζωή μου δεν έχει έρθει ακόμα, και ήδη αυτό το καλοκαίρι με μάστισε η νεανική μελαγχολία. Με έκαναν να μην θέλω να σκέφτομαι το μέλλον μου. Σίγουρα τα όνειρα δεν γίνονται πάντα αληθινά, αλλά αν μη τι άλλο τα σχέδια του μέλλοντος είναι το κίνητρό μας να επιτύχουμε σε αυτή τη ζωή. Κι όταν από γέρους μας προκαλείται αυτή η αδιαθεσία και το μίσος προς το ίδιο μας το μέλλον, η αποτυχία της Ελλάδας είναι προδεδικασμένη, είτε βγει ο Σύριζα είτε η ΝΔ, γιατί καταβάθος το ξέρω κι εγώ το ξέρετε κι εσείς, πως ούτε κέφι, ούτε νέο θα φέρει, μονάχα πίκρα στην νεολαία. Χαίρομαι για την εντός ολίγων ημερών διάλυσης της νεολαίας του Σύριζα, και καταδικάζω τον φανατισμό της ΟΝΝΕΔ, παρόλο που κι εγώ όπως προείπα ήμουν φανατικός με ένα από τα δύο κόμματα.
.
