Θέλετε να εξομολογηθείτε κατι;

Mirabelle Salvatore έγραψε:^Όντως τώρα έχουν κάνει εισβολή τα τούρκικα
Αγαπάμε Πάολα ωρέ! Αλλά μετά την Ατίθαση Καρδιά έχει τοποθετηθεί σε 2η θέση.

John Dawlish έγραψε:Οτι που θυμηθηκες τους Μεν και Δεν σε λιγο θα πεις οτι βλεπεις ατρομητους

Amycus έγραψε:Αυτό, ότι δεν παίρνεις Μπαχ για να διαφημίσεις γιαούρτι όπως δεν παίρνεις Μότσαρτ για να διαφημίσεις υδραυλικούς όπως έκαναν στην Αμερική με το Ρέκβιεμ. Δεν παίρνεις την Κάρμεν για να διαφημίσεις απορρυπαντικό και κουβάδες όπως δεν παίρνεις και Μπετόβεν για να βάλεις δέκα μακάκες να λένε Αααα και Οοοο για να διαφημίσεις καραμέλες για τον λαιμό. Υπάρχει κάτι που λέγεται αισθητική της μουσικής, τομέας που έχει ξεχαστεί με το σημερινό ποπ σκουπιδαριό που λυμαίνεται τα πάντα και αποθεώνεται, και ορίζει πως κάθε κομμάτι έχει συγκεκριμένη συναισθηματική φόρτιση και φιλοσοφία και εντάσσεται οργανικά σε μιά γενικότερη διαδοχή μουσικής έμπνευσης και γραφής. Σε λιγότερο καλλιαρντά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να πάρεις την Ωδή στην Χαρά του Μπετόβεν που είναι η πεμπτουσία του Ουμανισμού και του ανθρώπινου πνεύματος και να της αλλάξεις τα φώτα για να διαφημίσεις καραμελάκια ή το πρελούδιο απο την 1η σουϊτα για τσέλο του Μπαχ που είναι έργο μεγάλης αφαίρεσης και βαθύτατου στοχασμού για να διαφημίσει ο κάθε Παπακαλιάτης γιαούρτι. Κάπου το πράμα χωλαίνει άσχημα όπως χώλαινε όταν παλαιότερα και επί ΕΡΤ, έβαζαν αποσπάσματα κλασικής μουσικής και μάλιστα Μότσαρτ που είναι η χαρά της ζωής να παίζει για να ταιριάζει με το κλίμα της Μ. Εβδομάδας. Εκτότε, έγινε "σοβαρή" μουσική, "κλασική" μουσική και ταυτίστηκε με τα πεθαμενατζίδικα, κάτι που σκιαγραφήθηκε επιτυχώς στους Δύο Ξένους όταν ο Μαρκοράς ακούει πάλι την Ωδή στην Χαρά και η Φλώρα ορύεται γιατί ακούει "αυτά τα πεθαμενατζίδικα". Λοιπόν, αν δεν ξέρει ο κάθε παραγωγός απο αυτήν την μουσική και απλά την πετάει όπου βρεί, έχω πρόβλημα. Και υπάρχει πάντα ο κινηματογράφος, όπου κατά κόρον έχει χρησιμοποιηθεί αυτό το είδος, και που όμως αναδεικνύει διαμάντια γιατί η ροή της ταινίας και η εξέλιξη, δίνει την ευκαιρία να αξιοποιηθεί το απόσπασμα. Στάνταρ έχεις ακούσει τις Βαλκυρίες στο Platoon, το Ρέκβιεμ στο Elizabeth, την Sarabande στο Barry Lyndon και πάει λέγοντας. Να ισοπεδώσει ο κάθε παραγωγός/σκηνοθέτης τα ποπάκια που κυκλοφορούν ανελέητα παντού και να αφήσει τον Μπαχ και τον κάθε Μπαχ ήσυχο.

Cassandra Black έγραψε:Ότι έχω από χτες που κάθομαι και βλέπω Μεν και Δεν.

Romilda Vane έγραψε:οτι ενα τοπικ για κλασσικη μουσικη στην ενοτητα της μουσικης δεν υπαρχει, πως να μην κανω σπαμ μετα;
Θανε, για τα κλασσικα κομματια που μπαινουν σε παιδικες ταινιες τι εχεις να πεις; (π.χ στις ταινιες της Μπαρμπι ειχαν παιχτει μερικά, οπως η Λιμνη των Κυκνων -αν θυμαμαι καλα)
Νομιζω ειναι απο τα καλα παραδειγματα -καμια σχεση με γιαουρτια.

Amycus έγραψε:

Cassandra Black έγραψε:Ότι έχω από χτες που κάθομαι και βλέπω Μεν και Δεν.

Αγαπώ Βανούλα και Τερεζουλίνι και το κυνηγητό που πέφτει για της κάτσει ο Δαγκας. Α, και τα καλιαρντά των Σταμάτηδων.  

"Ε, ποτέ! Ξεράσογλου!"

Romilda Vane έγραψε:οτι ενα τοπικ για κλασσικη μουσικη στην ενοτητα της μουσικης δεν υπαρχει, πως να μην κανω σπαμ μετα;
Θανε, για τα κλασσικα κομματια που μπαινουν σε παιδικες ταινιες τι εχεις να πεις; (π.χ στις ταινιες της Μπαρμπι ειχαν παιχτει μερικά, οπως η Λιμνη των Κυκνων -αν θυμαμαι καλα)
Νομιζω ειναι απο τα καλα παραδειγματα -καμια σχεση με γιαουρτια.

Αυτό είναι η Ελλάδα. Διακόσα τόπικς για σκυλούδες της εθνικής και για τα άλλα τίποτε.  Ένα μέρος, έστω.

Θα σου πω. Απευθύνονται σε παιδιά. Ένα παιδί δεν μπορείς να το μπουκώσεις με όλη την Λίμνη των Κύκνων που κρατάει κανά δίωρο γιατί θα πάθει λαλά. Αν του βάλεις τα καλύτερα αποσπάσματα και τα δέσεις οργανικά με την πλοκή της ιστορίας, έχεις πετύχει τον σκοπό σου. Άλλωστε, οι δύο Φαντασίες του Disney (1960 και 2000), είναι αριστουργήματα. Οπότε, γενικά δεν έχω πρόβλημα ακόμα και σε ταινίες καθώς αναδεικνύονται και η μουσική και η εικόνα.