Νεκροί ή Φαντάσματα;

σιγουρα οχι...μετα απο καποιους αιωνες θα γινοταν βαρετο σιγουρα...

sweety έγραψε:στην περιπτωση που πεθαινατε θα επιλεγατε να γινετε φαντασμα ή οχι?

Δεν θέλω να στο χαλάσω αλλά κάποια στιγμή ΘΑ πεθάνουμε..

Όχι δεν θα 'θελα..

θα ηταν ωραια να ζουσα σαν φαντασμα
αλλα ποιος ο λογος να ειμαι φαντασμα
οταν δεν μπορω να απολαυσω τις χαρες
των ζωντανων..

Βασικα δεν ξερω, εξαρταται απο το θανατο που ειχα...δηλαδη αν με δολοφονουσαν, και μαλιστα σε μικρη ηλικια, θα ηθελα να μεινω για να παρω εκδικιση.Για κανενα αλλο λογο ομως...εξαλλου οπως ειδαμε και στα βιβλια, φαντασματα εγιναν κυριως οι φοβητσιαρηδες γιατι απλα δεν ηθελαν να αντιμετοπισουν το αγνωστο του θανατου...κανενα απο τα φαντασματα που γνωρισαμε ομως δεν ηταν ευτυχισμενο!

ermionaki έγραψε:εξαλλου οπως ειδαμε και στα βιβλια, φαντασματα εγιναν κυριως οι φοβητσιαρηδες γιατι απλα δεν ηθελαν να αντιμετοπισουν το αγνωστο του θανατου...κανενα απο τα φαντασματα που γνωρισαμε ομως δεν ηταν ευτυχισμενο!

Kανένας δεν μπορεί να ξέρει πως θα νιώσει όταν βρεθεί αντιμέτωπος με τον θάνατο. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα φάντασμα φοβιτσίαρικο, από την στιγμή που δεν έχουμε βρεθεί στην θέση του... Μπορεί κάποιος που βρίσκεται στη ζωή να λέει οτι δεν φοβάται να πεθάνει, χωρίς καν να ξέρει πως είναι ο θάνατος, και όταν έρθει αυτή η στιγμή να νιώσει εντελώς ηλίθιος... Ισχυεί φυσικά και το αντίστρωφο.
Είναι μεγάλο το δίλλημα. Είναι σαν να έχεις μπροστά σου δυο πόρτες: η μία οδηγεί στο άγνωστο και η άλλη σε γυρίζει πίσω... μόνο που αν επιλέξεις την δεύτερη πόρτα, δεν γυρίζεις όπως ήσουν πριν... αλλά γυρίζεις. Μπορεί αυτό να σημαίνει πολλά για σένα ή και τίποτα, όμως σίγουρα σημαίνει κάτι για κάποιους άλλους... Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς με αντικειμενικό τρόπο εκείνη την στιγμή... Τι θα συμβεί δλδ αν περάσεις από την πρώτη πόρτα ή τι θα πιστέψουν οι άλλοι για σένα αν περάσεις από την δεύτερη πόρτα...

Σχετικά με την ευτυχία τώρα... Εξαρτάται από το κάθε άτομο. Για παράδειγμα, ο Σερ Νίκολας δεν ήταν χαρούμενος, αλλά τα κατάφερνε. Ο Χοντρός Καλόγερος δεν φαινόταν δυστυχισμενος (αν και δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για αυτόν). Η Έλενα Ράβενκλοου ήταν όντως δυστυχισμένη, όμως ο Πιβς έβρισκε κάτι για να περάσει την ώρα του, όπως και η Μυρτιά και ο Ματωμένος Βαρώνος (τα τρία τελευταία παραδείγματα δεν είναι και ότι καλύτερο).

Στην πείπτωση αυτή δεν νομίζω να επέλεγα να γίνω φάντασμα...ο κύριος λόγος είναι ότι βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε δυο ζωές χωρίς ουσιαστικά να υπάρχεις σε καμμία από τις δυο.Μόνο οι άνθρωποι που έχουν αφήσει κάτι ανολοκλήρωτο επιστρέφουν ως φαντάσματα, αλλά βλέπεις ότι είναι μεγάλη απόφαση.. ούτε ο Σείριος ούτε ο Ντάμπλντορ επέστρεψαν...για να μην αναφέρουμε και τους γονείς του Χάρι.

ermionaki έγραψε:Βασικα δεν ξερω, εξαρταται απο το θανατο που ειχα...δηλαδη αν με δολοφονουσαν, και μαλιστα σε μικρη ηλικια, θα ηθελα να μεινω για να παρω εκδικιση.Για κανενα αλλο λογο ομως...εξαλλου οπως ειδαμε και στα βιβλια, φαντασματα εγιναν κυριως οι φοβητσιαρηδες γιατι απλα δεν ηθελαν να αντιμετοπισουν το αγνωστο του θανατου...κανενα απο τα φαντασματα που γνωρισαμε ομως δεν ηταν ευτυχισμενο!

Αν πάρουμε μερικά παραδείγματα δεν μπορούμε να πούμε ότι τα φαντάσματα είναι οι φοβητσιάρηδες...π.χ. οι ακέφαλοι καβαλάρηδες (αν δεν κάνω λάθος την ονομασία) όπως και ο σχεδόν ακέφαλος Νίκ.

Επί τη ευκαιρία γνωρίζει κάποιος την ιστορία της κατάληξης του σχεδόν ακέφαλου Νικ?

Marios. έγραψε: Επί τη ευκαιρία γνωρίζει κάποιος την ιστορία της κατάληξης του σχεδόν ακέφαλου Νικ?

Yπάρχει ένα ωραιότατο τοπικ για τα φαντασματα των κοιτώνων εδώ

Οχι με τίποτα!!!!

Οχι ,να κάθεσαι και να βλεπεις μόνο δεν έχει νόημα και άλλωστε όπως είπε κάποτε ο Ντάμπλντορ ''Ο θανατος δεν είναι παρα η επόμενη μεγάλη περιπέτεια"

duskolo epidi fantom pinao ktl alla vlepo t kanoun oi aloi

Editr by EL.J girl: Απαγορεύονται τα greeklish γράψε σε παρακαλώ με ελληνικούς χαρακτήρες

Oχι...Συνήθως τα φαντάσματα είναι φάσματα ψυχών που δεν κατάφεραν να γαληνέψουν...

Με τίποτα! Προτιμώ όταν φτάσει αυτή η ώρα (κούφια να ναι :P ) να ξεκουραστώ δια παντός, παρά να πάρω τον ρόλο ενός άβουλου θεατή σε μια παράσταση που έχει τελειώσει για μένα προ πολλού...

Φυσικά και θα το επέλεγα.Απεριόριστες δυνατότητες εκτός του αγγίγματος.

FoNikos21 έγραψε:Με τίποτα! Προτιμώ όταν φτάσει αυτή η ώρα (κούφια να ναι :P ) να ξεκουραστώ δια παντός, παρά να πάρω τον ρόλο ενός άβουλου θεατή σε μια παράσταση που έχει τελειώσει για μένα προ πολλού...

Κι αν αποκτησεις καποτε παιδια και αφησεις πισω σου απογονους, δεν θα θελεις να μαθεις τι απεγιναν;

Καλύτερα να μην μάθω, γιατί έτσι όπως πάει η κατάσταση(κοινωνική, επαγγελματική, περιβαλλοντική) μάλλον θα με στεναχωρήσει το θέαμα που θα αντικροίσω...

Χμμ... ειναι λιγακι εγωιστικη σκεψη πιστευω. Τεσπα, ο καθενας οτι θελει ή οτι αντεχει.

Εγώ θα διάλεγα να ήμουν. Θα <<ζούσα>> για πολλά χρόνια ακόμα και θα έβλεπα τι θα έκαναν οι γνωστοι μου αλλα και γενικα πως θα εξελισσοταν ο κόσμος. Στην ιδέα ότι θα υπάρξουν ιπτάμενα αυτοκίνητα και τετοια πράγματα τρελένομαι. :ooo:

Δεν θα ηθελα να ειμαι φαντασμα αλλα σιγουρα θα μου εφτιαχναν πορτραιτο !!

Τοτε σιγουρα θα γινομουνα ενας θρυλος!!!

παιδιά δεν θέλω να γίνω φάντασμα θα ήθελα όμως να με βάλουν σε πορτρέτο..θα γίνω το επόμενο πορτρέτο που θα σας κάνει ο΄,τι θέλει.....χαχαχα

Ναι ! Σιγουρα !! Αν και το να εισαι σε ποτραιτο ειναι σχεδον το ιδιο με το να εισαι φαντασμα...

Σε καμία περίπτωση.
Όταν γίνεσαι φάντασμα το έχεις επιλέξει εσύ ο ίδιος,ενώ όταν ζεις σε μαγικό πορτρέτο απλά κάποιος σε ζωγράφισε.
Η τεράστια διαφορά είναι πως στη μία περίπτωση ουσιαστικά ζεις,έστω και νεκρός,και σε αυτή τη φριχτή κατάσταση,ενώ όταν είσαι το θέμα ενός μαγικού πίνακα,μπορείς απλά να επικοινωνείς,έχεις όμως αναπαυθεί.

απλα εννοω πως και στις 2 περιπτωσεις μιλας με αυτους που ζουν. αν δεν θελεις να γινεις πορτραιτο λες απλα να μην σε ζωγραφισει ποτε κανενας (και ελπιζεις πως θα πραγματοποιησουν την επιθυμια σου)...

Δεν είδαμε κάτι τέτοιο στα βιβλία ωστόσο,είναι δική σου θεωρία.