Ποίηση

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.
Nίκος Δήμου

Γιώργος Σεφέρης- Ελένη! Αγαπημένο!! <3<3<3

«Τʼ αηδόνια δε σʼ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες∙ δε θα τολμούσα να πω φιλήματα∙
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

«Τʼ αηδόνια δε σʼ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών∙
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μʼ έφερε εδώ σʼ αυτό το γυρογιάλι.
Το φεγγάρι
βγήκε απʼ το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙
σκέπασε τʼ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ʽβρει
την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τʼ αλλάζει.
Που είνʼ η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στʼ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σʼ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους –ποιος θα το ʽλεγε;– η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου∙ την άγγιξα μου μίλησε:
«Δεν είνʼ αλήθεια, δεν είνʼ αλήθεια» φώναζε.
«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα∙
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μʼ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν
πλάσμα ατόφιο∙
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι, αηδόνι,
τʼ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τʼ ανάμεσό τους;

«Τʼ αηδόνια δε σʼ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μʼ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών∙
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος άλλος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ʽχει μες στη μοίρα του νʼ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Γιάννης Ρίτσος - Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

A Poet To His Beloved
by William Butler Yeats

I BRING you with reverent hands
The books of my numberless dreams,
White woman that passion has worn
As the tide wears the dove-grey sands,
And with heart more old than the horn
That is brimmed from the pale fire of time:
White woman with numberless dreams,
I bring you my passionate rhyme.

anthian9 έγραψε:Με μάγεψε ο ποιητικός του λόγος.

ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΟΜΑΔΑ ΦΑΝΦΑΡΑΣ!   




Ezra Pound - Hugh Selwyn Mauberley 1 a-c

For three years, out of key with his time,
He strove to resuscitate the dead art
Of poetry; to maintain "the sublime"
In the old sense. Wrong from the start—

No, hardly, but, seeing he had been born
In a half savage country, out of date;
Bent resolutely on wringing lilies from the acorn;
Capaneus; trout for factitious bait:

"ἴδµεν γάρ τοι πάνθ᾽ ὅσ᾽ ἐνὶ Τροίῃ
Caught in the unstopped ear;
Giving the rocks small lee-way
The chopped seas held him, therefore, that year.

A Blue Valentine
by Joyce Kilmer

Monsignore,
Right Reverend Bishop Valentinus,
Sometime of Interamna, which is called Ferni,
Now of the delightful Court of Heaven,
I respectfully salute you,
I genuflect
And I kiss your episcopal ring.

It is not, Monsignore,
The fragrant memory of your holy life,
Nor that of your shining and joyous martyrdom,
Which causes me now to address you.
But since this is your august festival, Monsignore,
It seems appropriate to me to state
According to a venerable and agreeable custom,
That I love a beautiful lady.
Her eyes, Monsignore,
Are so blue that they put lovely little blue reflections
On everything that she looks at,
Such as a wall
Or the moon
Or my heart.
It is like the light coming through blue stained glass,
Yet not quite like it,
For the blueness is not transparent,
Only translucent.
Her soul's light shines through,
But her soul cannot be seen.
It is something elusive, whimsical, tender, wanton, infantile, wise
And noble.
She wears, Monsignore, a blue garment,
Made in the manner of the Japanese.
It is very blue-
I think that her eyes have made it more blue,
Sweetly staining it
As the pressure of her body has graciously given it form.
Loving her, Monsignore,
I love all her attributes;
But I believe
That even if I did not love her
I would love the blueness of her eyes,
And her blue garment, made in the manner of the Japanese.

Monsignore,
I have never before troubled you with a request.
The saints whose ears I chiefly worry with my pleas
are the most exquisite and maternal Brigid,
Gallant Saint Stephen, who puts fire in my blood,
And your brother bishop, my patron,
The generous and jovial Saint Nicholas of Bari.
But, of your courtesy, Monsignore,
Do me this favour:
When you this morning make your way
To the Ivory Throne that bursts into bloom with roses
because of her who sits upon it,
When you come to pay your devoir to Our Lady,
I beg you, say to her:
"Madame, a poor poet, one of your singing servants yet on earth,
Has asked me to say that at this moment he is especially grateful to you
For wearing a blue gown".

Αγάπη - Κώστας Καρυωτάκης

Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μʼ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μʼ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Astrophil ans Stella, Sonnet 81

O kiss which dost those ruddly gems impart,
Either gems, or fruits of new-found Paradise,
Breathing all bliss and sweet'ning to the heart,
Teaching dumb lips a nobler exercise!
O kiss which souls, even souls, together ties
By links of love, and only nature's art,
How gladly would I paint thee to all men's eyes,
Either of thy gifts at list sketch some part.
But she forbids, with blushing words, she says
She builds her fame on higher-seated praise.
But my heart burns, I cannot silent be.
Then since (dear life) you fain would have me peace,
And I, mad with delight, want wit to cease,
Stop you my mouth with still still kissing me.